Ο τίτλος του σημερινού μου σημειώματος είναι και ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ η οποία είχε κάνει κάποιες συζητήσεις με τον Μάκη Προβατά και την Έφη Βασιλοπούλου, που κυκλοφόρησαν -και τις διάβασα- πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη σε ένα τόμο 176 σελίδων.
Η χωρίς περισσότερες συστάσεις Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ μιλά, μεταξύ άλλων, για τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια, για τους γονείς της, την Κατοχή και την Αντίσταση, για τη ζωή της στη Γαλλία, για τη μητρότητα και τον ρόλο της ως γιαγιάς.
Επίσης, συζητά για την «ελληνική συνέχεια», την αρχαία Ελλάδα και το «αγαπημένο» της Βυζάντιο, για τη νεότερη ελληνική ιστορία που «πελοποννησιάζει» αλλά και για τις «ανιστόρητες ανοησίες» του Ταγίπ Ερντογάν, για την πανδημία καθώς και για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Στο «Από μένα αυτά...» η Ελένη Γλυκατζή-Αρβελέρ καταθέτει, επίσης, τις απόψεις της για το κατά πόσον βελτιώνει η εκπαίδευση τον άνθρωπο, για τους νέους την εποχή του διαδικτύου και για τον σχολικό εκφοβισμό, το τι είναι όντως αυτονόητο στη ζωή, για την έννοια της μνήμης, της λήθης και της αλήθειας, για τον έρωτα και τον ευτυχισμένο γάμο, την προδοσία και την απώλεια, για το εφικτό ή όχι της αυτογνωσίας και τον γρίφο που λέγεται «ψυχή», για την ανθρωπιά ως μέγιστη αρετή και την τέχνη ως ζωντανό οργανισμό, καθώς και για τους ποιητές που θαυμάζει.
Η ενδιαφέρουσα αυτή έκδοση συμπληρώνεται από παράρτημα με 14 δημοσιευμένα και αδημοσίευτα ποιήματά της.
