Θα το γράψω και μισή ντροπή δική μου, μισή του φίλου μου δημάρχου Κηφισιάς και συμπαθέστατου Γιώργου Θωμάκου, που ξέρω ότι με διαβάζει ανελλιπώς. Τα λέγαμε μια φορά προ καιρού που είχαμε συναντηθεί σε μια πολιτιστική εκδήλωση στην Κηφισιά και ξέρω ότι έχω έναν τουλάχιστον αναγνώστη στη γείτονα.
Είμαι λάτρης της Κηφισιάς, παρά το ότι κατοικώ μόνιμα στο Μαρούσι από το 1954 και έχω παντρευτεί Μαρουσιώτισσα και μέλος του Συλλόγου Αθμονέων, στον οποίο δεν έχω γραφτεί. Είμαι τόσο λάτρης, που από τη χρονιά που απολύθηκα από το στρατό το 1972 και μέχρι το 1982 (διότι αργότερα προέκυψαν άλλες υποχρεώσεις), ΚΑΘΕ απόγευμα ανέβαινα με τα πόδια στην Κηφισιά (τα δε τέσσερα τελευταία από αυτά με το Φιατάκι μου το 127) και έπαιρνα το γλυκό μου στο Edelweiss του κυρ Μήτσου Δήμου, το οποίο μου σέρβιραν ή ο λιγομίλητος σερβιτόρος «κύριος Σπύρος», ή ο ομιλητικός «Γιώργος» και μη με ρωτάτε επώνυμα. Πάντως τους αγαπούσα και τους δυο, επειδή εκτιμούσαν το γεγονός ότι ερχόμουν στο Edelweiss από το Μαρούσι και ενώ ήμουν τακτικός πελάτης δεν είχα ποτέ υπερβολικές απαιτήσεις. Καθόμουν με την παρέα που είχαμε σχηματίσει με μερικούς Κηφισιώτες (μεταξύ των οποίων ο Μάκης Καλλέργης ο τραπεζικός και o Χρήστος Μιχαηλίδης ο μηχανικός (με τον οποίο μάλιστα, είχαμε κάνει και ένα road trip σε βόρεια Ιταλία, Ελβετία και Γαλλική Ριβιέρα) και κάποιους Μαρουσιώτες (όπως ο Γιώργος Γιαταγάνας που αργότερα δημιούργησε το Chevalier και ο γνωστός ραλίστας Γιώργος Μοσχούς, τον οποίο γνώριζα από τη Σχολή Κωνσταντοπούλου που πηγαίναμε στο Μαρούσι). Αλλά μου φαίνεται ότι σας ζάλισα με τις αναμνήσεις μου, φίλοι αναγνώστες, τις οποίες ξεδίπλωσα εδώ για να βεβαιωθείτε ότι μεγάλωσα «τρόπον τινά» ΚΑΙ στην Κηφισιά.
* * *
Τις προάλλες λοιπόν, που ανεβήκαμε στην περιποιημένη Κηφισιά για περπάτημα, όπως κάνουμε συχνά πυκνά τα τελευταία χρόνια (επειδή τα πεζοδρόμια στο Μαρούσι είναι πολύ αφιλόξενα), παρατήρησα κάτι που ενόχλησε πολύ και εμένα και την Αθηνούλα, που έχει και ευαισθησίες: είδα τρεις (3) άστεγους και ήταν Κυριακή απόγευμα. Ο ένας ξαπλωμένος λίγο πριν το Βάρσο, ο άλλος μπροστά σε μια βιτρίνα καταστήματος μετά το Έβερεστ και ο τρίτος στο πεζοδρόμιο απέναντι από το εμπορικό κέντρο «Φοίνικες». Μάλιστα, κοιμόντουσαν του καλού καιρού, έχοντας απλώσει το νοικοκυριό τους και το γνωστό πιατάκι-κερματοδέκτη.
Αυτό είναι το θέμα μου.
Διότι στο Μαρούσι δεν έχω δει τέτοια φαινόμενα.
Λες να οφείλεται στο ότι η Κηφισιά διαθέτει καλύτερα πεζοδρόμια από τα δικά μας;
(Από τη μόνιμη στήλη μου στην έντυπη Αμαρυσία του Σαββάτου 24/9 σελ. 28)
