Η υπόθεση του Bigbug διαδραματίζεται στο εγγύς μέλλον σε ένα προαστιακό σπίτι της ανώτερης μεσαίας τάξης. Οι ανέσεις του σπιτιού εξασφαλίζονται από έναν κεντρικό υπερ-υπολογιστή που δεχόμενος φωνητικές εντολές, εκτελεί τα πάντα: ανεβοκατεβάζει τη θερμοκρασία του σπιτιού, ανοιγοκλείνει τις πόρτες και τα παράθυρα και ανοίγει οθόνες τηλεόρασης σε όποιο σημείο του ζητηθεί. Επίσης μέσα στο σπίτι υπάρχουν κάποια ρομπότ που βοηθούν στο να γίνεται η ζωή πιο εύκολη και ευχάριστη: ένα μικρό στρογγυλό ρομπότ-φίλος της έφηβης κόρης της ιδιοκτήτριας, ένα ρομπότ-σκούπα για όλες τις σκληρές δουλειές του σπιτιού (καθαριότητα, επισκευές κλπ), ένα μεταλλικό κατασκεύασμα με ελάσματα που ονομάζεται Αϊνστάιν (με τη φωνή του Αντρέ Ντυσολιέρ) και δίνει απαντήσεις στα πιο δύσκολα ερωτήματα και μια οικιακή βοηθός η Μονίκ (Κλοντ Περόν), που θυμίζει νοικοκυρά διαφήμισης της δεκαετίας του ’50, η οποία ασχολείται με τη μαγειρική, το στρώσιμο των κρεβατιών και άλλες «γυναικείες» δουλειές του νοικοκυριού. Όλα τους είναι προγραμματισμένα να μην έχουν συναισθήματα, αλλά με τη συνεχή συμβίωση έχουν αναπτύξει το πρώτο τους που είναι η ζήλια, την οποία δεν εκδηλώνουν φανερά και σχεδιάζουν να επαναστατήσουν και να αποκτήσουν ανθρωπιά (όπως τα ανθρωποειδή του Blade Runner).
Έξω από το σπίτι, έχουν επικρατήσει οι Μηχανές όπως στις ταινίες του Εξολοθρευτή και το καθεστώς, που απαγορεύει και τα βιβλία όπως στο Φαρενάιτ 451, είναι εφιαλτικό. Κάθε μορφή αντίστασης συνθλίβεται άμεσα και αποτελεσματικά από ομοιόμορφα Ρόμποκοπ (που έχουν όλα τη μορφή του Φρανσουά Λεβαντάλ) και οι ανυπάκουοι τιμωρούνται να μιμούνται ζώα σε μια τηλεοπτική εκπομπή που έχει τον τίτλο Homo Ridiculous.
Με τη δυνατότητα της ολιστικής παρέμβασης των Μηχανών στα οικιακά συστήματα τεχνητής νοημοσύνης, το καθεστώς κλειδώνει τις πόρτες όλων των σπιτιών, με σκοπό την προστασία των ανθρώπων από τον covid-50. Κανείς δεν πρέπει να κυκλοφορεί εκτός από τα διαφημιστικά drone «You Click It – You Get It», τα οποία διαφημίζουν ό,τι σκέπτονται κάθε φορά οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας. Και αυτοί είναι: η ιδιοκτήτρια του σπιτιού Άλις Μπαρέλι (Έλσα Ζίλμπερστάιν) μια πρόσφατα χωρισμένη γυναίκα, με την έφηβη κόρη της Νίνα (Μαρισόλ Φερτάρντ) ο καλεσμένος Μαξ (Στεφάν Ντε Γκρουντ) με τον γιο του Λεό (Ελί Θονάτ) και ο Βίκτορ Μπαρέλι (Γιουσούφ Χασντί) πρώην σύζυγος της Άλις με τη γραμματέα-ερωμένη του Τζένιφερ (Κλερ Τσαστ). Επίσης, υπάρχουν ακόμη ένα ρομπότ-γυμναστής (Αλμπάν Λενουάρ) που είναι personal trainer (αλλά και σεξουαλικό βοήθημα) της γειτόνισσας Φρανσουάζ (Ιζαμπέλ Ναντί).
Αυτοί οι καλομαθημένοι άνθρωποι της ανώτερης μεσαίας τάξης παγιδευμένοι σ’ αυτό το υπερ-σύγχρονο σπίτι και ενώ η τεχνολογία τους αρχίζει να δυσλειτουργεί, αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωποι, να ανοίξουν παλιές προσωπικές πληγές, ενώ την ίδια στιγμή σκέφτονται πως να ανοίξουν τις εξωτερικές πόρτες και να απελευθερωθούν.
Έξυπνο σενάριο που αν και ξεκινά ως κωμωδία και μάλιστα τολμηρή, καταλήγει σε τραγωδία και γίνεται εφιαλτικό (με έντονο το στοιχείο διδακτισμού), από τη στιγμή που οι χαρακτήρες της ταινίας συνειδητοποιούν ότι είναι δέσμιοι της τεχνολογίας. Ο σκηνοθέτης μέσα από τα πολύχρωμα πλάνα του, που παραπέμπουν σε χολιγουντιανές ταινίες φαντασίας της δεκαετίας του 50 καταφέρνει να περάσει το μήνυμα ισορροπώντας μεταξύ κωμωδίας και θρίλερ. Προσωπικά την ξαναβλέπω ευχαρίστως. (Κριτική μου στο MyFilm)
INFO
Προβάλλεται στο Netflix
Είδος: Επιστημονικής φαντασίας, Κωμωδία, Θρίλερ ((101΄)
Χώρα: Γαλλία (2022)
Σκηνοθεσία: Ζαν Πιερ Ζενέ
Παίζουν: Έλσα Ζίλμπερστάιν, Μαρισόλ Φερτάρντ, Στεφάν Ντε Γκρουντ, Ελί Θονάτ, Γιουσούφ Χασντί, Κλερ Τσαστ, Αλμπάν Λενουάρ, Ιζαμπέλ Ναντί, Φρανσουά Λεβαντάλ, Αντρέ Ντυσολιέρ (φωνή)
Σύνοψη: Το 2050 οι άνθρωποι έχουν εκχωρήσει τις εργασίες τους στην Τεχνητή Νοημοσύνη ακόμα και στο νοσταλγικό σπίτι της Άλις. Μα όταν τα ρομπότ επαναστατούν τα ανθρωποειδή της, την κλειδώνουν μέσα, με τους επισκέπτες της.
