Υπάρχουν ντετέκτιβ και ντετέκτιβ στην αστυνομική λογοτεχνία. Άλλοι ξεχωρίζουν επειδή είναι έξυπνοι και ριψοκίνδυνοι και άλλοι επειδή είναι αδίστακτοι και πολυμήχανοι. Κάποιοι επειδή τα έχουν όλα, κάποιοι επειδή δεν έχουν τίποτα από αυτά. Και υπάρχουν κι εκείνοι, που είναι απρόβλεπτοι. Όπως ο Ιδιωτικός Ερευνητής Στάθης Παντελιάς, ο ήρωας της Κωνσταντίνας Μόσχου στο νέο της μυθιστόρημα «Οι κυρίες με τα τιρκουάζ» (Εκδόσεις Bell).
Ο Παντελιάς θα μπλέξει με μια περίεργη ληστεία, την οποία ετοίμαζαν μεν τρεις κυρίες, η Έλλη, η Γερακίνα και η Μάχη απηυδισμένες από την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα, αλλά όταν κατευθυνόντουσαν προς την τράπεζα που θα λήστευαν, έπεσαν πάνω σε πραγματικούς ληστές (αν έχεις Θεό) που είχαν ήδη ληστέψει το υποκατάστημα και τρέχοντας να φύγουν κυνηγημένοι άφησαν πίσω τους στο δρόμο ένα νεκρό και το σάκο με τα κλοπιμαία. Οι τρεις κυρίες που φορούσαν μάλιστα και τιρκουάζ φορέματα, πήραν το σάκο και έφυγαν.
Το περίεργο με την υπόθεση είναι ότι και οι τρεις κυρίες είναι γειτόνισσες του Παντελιά, ο οποίος πιστεύει ότι αυτές πήραν τα λεφτά των ληστών και τώρα κάνουν την πάπια, ενώ η αστυνομία θεωρεί την υπόθεση κλεισμένη όσον αφορά το νεκρό και ανοικτή όσον αφορά τα κλοπιμαία. Ο Παντελιάς, που έχει καταλάβει ότι η υπόθεση παραμένει ορθάνοικτη και τις γνωρίζει, τις ρωτάει. Όλες κάνουν τις ανήξερες, παρόλο που βρέθηκαν έξω από την τράπεζα την ώρα της ληστείας, όμως εκείνος δεν πιστεύει στα λόγια καμίας, δεν εμπιστεύεται ούτε τη γάτα τους. Βασική του αρχή είναι να ξεκινάει με στοιχεία και να μην αφήνει ποτέ πίσω μου εκκρεμότητες.
Ποιος πυροβόλησε το ληστή, μόλις εκείνος βγήκε από την τράπεζα; Τι ρόλο παίζουν οι τρεις τους που ντυμένες στα τιρκουάζ, βρέθηκαν στον τόπο του εγκλήματος, άρπαξαν τον σάκο με τα χρήματα και έφυγαν;
Το πρόβλημα του Παντελιά είναι πως έγκλημα χωρίς τιμωρία δεν μπορεί να υπάρξει και ο ίδιος δεν αφήνει ποτέ πίσω του εκκρεμότητες.
Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο το μυθιστόρημα της Κωνσταντίνας Μόσχου είναι ό,τι πρέπει για το καλοκαίρι. Στρωτή αφήγηση, γλαφυρές περιγραφές, υποδόριο χιούμορ και ένας ντετέκτιβ που μη νομίζετε ότι όλα του πάνε κατ’ ευχή. Έχει κι αυτός τις αδυναμίες του και τις ατυχίες του. Το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα και γρήγορα.
Ο Παντελιάς θα μπλέξει με μια περίεργη ληστεία, την οποία ετοίμαζαν μεν τρεις κυρίες, η Έλλη, η Γερακίνα και η Μάχη απηυδισμένες από την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα, αλλά όταν κατευθυνόντουσαν προς την τράπεζα που θα λήστευαν, έπεσαν πάνω σε πραγματικούς ληστές (αν έχεις Θεό) που είχαν ήδη ληστέψει το υποκατάστημα και τρέχοντας να φύγουν κυνηγημένοι άφησαν πίσω τους στο δρόμο ένα νεκρό και το σάκο με τα κλοπιμαία. Οι τρεις κυρίες που φορούσαν μάλιστα και τιρκουάζ φορέματα, πήραν το σάκο και έφυγαν.
Το περίεργο με την υπόθεση είναι ότι και οι τρεις κυρίες είναι γειτόνισσες του Παντελιά, ο οποίος πιστεύει ότι αυτές πήραν τα λεφτά των ληστών και τώρα κάνουν την πάπια, ενώ η αστυνομία θεωρεί την υπόθεση κλεισμένη όσον αφορά το νεκρό και ανοικτή όσον αφορά τα κλοπιμαία. Ο Παντελιάς, που έχει καταλάβει ότι η υπόθεση παραμένει ορθάνοικτη και τις γνωρίζει, τις ρωτάει. Όλες κάνουν τις ανήξερες, παρόλο που βρέθηκαν έξω από την τράπεζα την ώρα της ληστείας, όμως εκείνος δεν πιστεύει στα λόγια καμίας, δεν εμπιστεύεται ούτε τη γάτα τους. Βασική του αρχή είναι να ξεκινάει με στοιχεία και να μην αφήνει ποτέ πίσω μου εκκρεμότητες.
Ποιος πυροβόλησε το ληστή, μόλις εκείνος βγήκε από την τράπεζα; Τι ρόλο παίζουν οι τρεις τους που ντυμένες στα τιρκουάζ, βρέθηκαν στον τόπο του εγκλήματος, άρπαξαν τον σάκο με τα χρήματα και έφυγαν;
Το πρόβλημα του Παντελιά είναι πως έγκλημα χωρίς τιμωρία δεν μπορεί να υπάρξει και ο ίδιος δεν αφήνει ποτέ πίσω του εκκρεμότητες.
Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο το μυθιστόρημα της Κωνσταντίνας Μόσχου είναι ό,τι πρέπει για το καλοκαίρι. Στρωτή αφήγηση, γλαφυρές περιγραφές, υποδόριο χιούμορ και ένας ντετέκτιβ που μη νομίζετε ότι όλα του πάνε κατ’ ευχή. Έχει κι αυτός τις αδυναμίες του και τις ατυχίες του. Το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα και γρήγορα.
