Χριστός Ανέστη φίλες και φίλοι μου. Πάει και το Πάσχα. Και να δεις που ήταν το πιο κατανυκτικό της ζωής μας. Μετά από μια Μεγάλη Εβδομάδα περισυλλογής, ζήσαμε την Ανάσταση στα μπαλκόνια, με τα κεράκια μας αναμμένα, την άλλη μέρα ψήσαμε στο φούρνο το αρνάκι ή κατσικάκι (δεν θα τα χαλάσουμε εκεί), τσουγκρίσαμε και τα αυγά. Περπατήσαμε για τη χώνεψη στη μέση της λεωφόρου Κηφισίας (μιας και δεν περνούσε αυτοκίνητο ούτε για δείγμα) και αυτό ήταν.
* * *
Ούτε ουρές στα διόδια (ειδικά της επιστροφής) να σου σπάνε τα νεύρα και να σου βγάζουν από τη μύτη την εκδρομή. Ούτε ταλαιπωρία να ανοιγοκλείνεις βαλίτσες στο πάει και στο έλα. Και τι καιρό θα κάνει; Να πάρουμε και κανα μπουφάν ή όχι; Και αν μας πιάσει βροχή, όπως τότε που τρέχαμε στη Μονεμβασιά με τα καλοκαιρινά μεσ’ το χιονόνερο, και ψάχναμε ταβέρνα με αναμμένο τζάκι; Ναι, αλλά αν τα πάρουμε όπως τότε στη Βάλια Κάλντα, που δεν χιόνισε σύμφωνα με τις προβλέψεις, και δεν είχαμε κάτι πιο ελαφρύ και ψηνόμασταν από τον ήλιο και τα κάρβουνα της σούβλας;
* * *
Τέτοια προβλήματα σου λέω, που φέτος κατά γενική ομολογία δεν υπήρξαν. Θα μου πεις, εδώ ο κόσμος χάνεται. Τηλεφώνησα σε ένα φίλο για τις σχετικές ευχές και μου ανακοίνωσε ότι έχασε δυο ξαδέρφια του από τον κωλοϊό στη Νέα Υόρκη του Τραμπ και μου κόπηκαν τα πόδια μόλις τον άκουσα. Να τρελαίνεσαι δηλαδή και να μη μπορείς να πεις μια παρηγορητική κουβέντα. Τραγικό.
* * *
Ευτυχώς που υπάρχουν οι ψεκασμένοι στο φέισμπουκ να γράφουν για τις συνωμοσίες γύρω από τον κορωνοϊό και να μας λένε ότι τέτοιους περιορισμούς στα… ατομικά μας δικαιώματα, είχαν να δουν από την Απριλιανή Χούντα το 1967 και ξεχνιόμαστε.
* * *
Σκέφτομαι, ότι αν κάτσω να γράψω για τις διαφορές μεταξύ των σημερινών περιορισμών και των απαγορεύσεων που μας είχε θέσει η Χούντα τέτοιες μέρες πριν 53 χρόνια, θα μου την πέσουν οι γνωστοί φίλοι, όπως μου την είχαν πέσει όταν από το 2014 και τις αρχές του 2015 έγραφα, ότι «δεν καταργούνται τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο» και «δεν μπορούμε να φύγουμε από το ευρώ από τη μια στιγμή στην άλλη».
* * *
Οπότε, αποφύγετε τα δυσάρεστα και στραφείτε σε κανά βιβλίο, ή καμιά ταινία. Λυπάμαι που σας έμπλεξα με τις φοιτητικές μου αναμνήσεις, αλλά γράφω και είναι 21 Απριλίου. Και του χρόνου, το Πάσχα με υγεία.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στην έντυπη χθεσινή Αμαρυσία)
