«Γράφετε κριτική κινηματογράφου; Ουάου! Ωραία δουλειά. Βλέπετε συνεχώς ταινίες!» Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η ενθουσιώδης αντίδραση ειδικά των νέων παιδιών όταν με ρωτούν με τι ασχολούμαι. Χωρίς να αρνούμαι ότι είναι ωραίο να βλέπεις καθημερινά ταινίες (και μια φορά το χρόνο να επισκέπτεσαι οφθαλμίατρο) κάποιες φορές τους θυμάμαι και μελαγχολώ, όπως ένα μεσημέρι που επέστρεφα «κατηφής» (έτσι με
χαρακτήρισε ένας φίλος στο τρένο) μετά από δημοσιογραφική προβολή δυο ταινιών του είδους «Δράμα».
χαρακτήρισε ένας φίλος στο τρένο) μετά από δημοσιογραφική προβολή δυο ταινιών του είδους «Δράμα».
* * *
Στην πρώτη με τίτλο «Εξαφανισμένος» (Madre), η Έλενα παίρνει μια κλήση στη Μαδρίτη από τον 6χρονο γιο της, που τής λέει απεγνωσμένος ότι χάθηκε σε μια παραλία στη Γαλλία και δεν βρίσκει τον πατέρα του. Δέκα χρόνια αργότερα, στην ίδια παραλία που εξαφανίστηκε ο γιος της, η Έλενα εργάζεται σε ένα εστιατόριο και συναντά τυχαία έναν έφηβο που της τον θυμίζει. Ένας ισχυρός δεσμός δημιουργείται μεταξύ τους, ο οποίος είναι παρεξηγήσιμος και αποβαίνει ολέθριος για τη μάνα που έχει χάσει το γιο της, αλλά και για τον έφηβο και την οικογένειά του.
* * *
Στη δεύτερη με τίτλο «Εγκλωβισμένος» (Chained), ο Ράσι αστυνομικός στο Τελ Αβίβ με 16ετή υπηρεσία, είναι παντρεμένος με την Αβιγκάιλ, που έχει μια έφηβη κόρη με την οποία δεν τα πάει και τόσο καλά εξαιτίας του αυστηρού χαρακτήρα του, που του δημιουργεί προβλήματα ακόμα και στην Υπηρεσία, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος πιστεύει στο καλό και προσπαθεί για το καλύτερο. Μια μέρα στο πάρκο, ανακρίνει έφηβους καλών οικογενειών ύστερα από καταγγελία ότι είναι βαποράκια ναρκωτικών, οι οποίοι στη συνέχεια τον καταγγέλλουν για σεξουαλική παρενόχληση. Ανακρίνεται ως «ανώμαλος» και τίθεται σε διαθεσιμότητα. Η ζωή του χειροτερεύει, όταν η γυναίκα του με την κόρη της τον διώχνουν από το σπίτι του.
* * *
Πέρασα το πρωινό μου, με ένα γονιό που χάνει το παιδί του και τρελαίνεται και άλλο γονιό που βλέπει τη νεολαία παρασυρμένη και απείθαρχη και εξεγείρεται. Με έναν έφηβο που ερωτεύεται με μια μεγαλύτερή του γυναίκα και με μια έφηβη που βλέπει το θετό της πατέρα να κατηγορείται για παιδοφιλία. Μέσα σε μια κοινωνία που θεωρεί «τρελή» τη μητέρα του χαμένου παιδιού και παραβλέπει τον έρωτα του έφηβου γι’ αυτήν και σε κοινωνία που θεωρεί «ανώμαλο» τον αστυνομικό και παραβλέπει το ότι οι έφηβοι πουλούσαν ναρκωτικά και τον προκάλεσαν.
* * *
Δεν θα το αποκαλούσα «ευχάριστο πρωινό». Θα με ρωτήσετε: Μήπως ταυτίζεσαι και δεν πρέπει; Νομίζω ότι οι κριτικοί τέχνης είναι κι αυτοί άνθρωποι με αισθήματα. Διαφωνείτε;
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη σημερινή έντυπη Αμαρυσία)