Η Μαρία Αθανασοπούλου που τελείωσε τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της στο Πολιτικό Τμήμα της ίδιας Σχολής, σε αυτό το βιβλίο (εκδ. Γκοβόστη, σελ. 64) που είναι το όγδοό της, διαπιστώνει και επισημαίνει ότι σ’ αυτόν τον καινούργιο κόσμο, σε μία ζωή καρικατούρα αυτής που θα έπρεπε να βιώνουμε, είμαστε φυλακισμένοι μέσα στα τετελεσμένα γεγονότα που έχουν επιβληθεί ενόσω εμείς είχαμε περιπέσει σε λήθαργο εξακολουθώντας να ονειροπολούμε μέσα σε μία οργάνωση, μέσα σε μία οικονομία που δεν λειτουργεί πια και φαίνονται όσα συμβαίνουν αναπόφευκτα και βαθιά ριζωμένα και εκθέτει τον προβληματισμό της: πώς λειτουργούν και συμπλέκονται οι τρεις αυτοί πολιτικοί όροι; Ποιος από τους τρεις παραμένει ενεργός στην εποχή μας;
Ο Πασκάλ είχε πει: «Η αυτοκρατορία που βασίζεται στη γνώμη και στη φαντασία βασιλεύει για λίγο καιρό και αυτή η αυτοκρατορία είναι μειλίχια και επιεικής. Η αυτοκρατορία της βίας βασιλεύει πάντα! Έτσι η γνώμη είναι κάτι σαν βασίλισσα του κόσμου, όμως η βία είναι ο τύραννός του».
Για τη Δημοκρατία, λέει ότι αποτελεί έναν ελκυστικό στόχο, ένα διαχρονικό ζητούμενο των κοινωνιών και στο όνομά της και με την επίκλησή της έχουν θυσιαστεί και θυσιάζονται αμέτρητοι άνθρωποι ανά την υφήλιο. Κάποιες φορές, μάλιστα, έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται σαν άλλοθι, σαν ιδεολόγημα για την επίτευξη ιδιοτελών σκοπών και στόχων.
Η δημοκρατία και η βία δεν μπορούν να συνυπάρξουν, εξηγεί, διότι είναι έννοιες ασύμβατες και η μία αναιρεί και ακυρώνει την άλλη. Η δημοκρατία, προϋποθέτει τη δύναμη εκείνη που δεν ανήκει παρά μόνον στο Λαό, ο οποίος, όπου ισχύει το αντιπροσωπευτικό σύστημα, νομιμοποιεί την εκλεγμένη κυβέρνηση και τα θεσμοθετημένα όργανά της. Συνεπώς η προσφυγή της εξουσίας στη βία σηματοδοτεί και επιβεβαιώνει την απώλεια της δύναμης, δηλαδή την απώλεια της απαιτούμενης συναίνεσης και της αποδοχής και συνακόλουθα τη στήριξη στο Λαό.
Στην σημερινή κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα η δημοκρατία, αναφέρει η κ. Αθανασοπούλου, έχει υποστεί πλήγματα σε ουσιαστικές πλευρές των συνιστωσών της, ενώ τα χαρακτηριστικά της έχουνε υποχωρήσει μπροστά στην έμμεση βία που έχει διαποτίσει τις δομές του συστήματος και αυτή η βία των δομών, έχει γεννήσει και τον αντίποδά της, τη βία των πληττόμενων οι οποίοι βιώνουν τα δυσμενή αποτελέσματα στην δύσκολη καθημερινότητά τους. Κατά συνέπεια, από τους τρεις αυτούς όρους του τίτλου του βιβλίου αυτός που παραμένει ενεργός είναι η βία στην οποιαδήποτε μορφή της.
