Ο Joe Hill όσο περνάει ο καιρός τόσο μου θυμίζει τον Stephen King από τον τρόπο που γράφει και τον τρόπο που μέσα από τις αφηγήσεις του (τρομακτικές ή όχι) σχολιάζει σύγχρονα προβλήματα και καταστάσεις βγαλμένες μέσα από την καθημερινότητα. Ίσως γι’ αυτό και γίνεται τρομακτικός. Η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή και περίεργη, που πολλές φορές ξεπερνάει τη φαντασία ακόμα και του πιο ικανού συγγραφέα.
Αρκεί να διαβάζει κάποιος τις καθημερινές εφημερίδες ή να βλέπει τις ειδήσεις στα κανάλια για να διαπιστώνει τον παραλογισμό των κυβερνήσεων (άλλες εισβάλλουν σε ξένες και μακρινές χώρες χωρίς να δίνουν λογαριασμό, άλλες κλείνουν τα σύνορα σε ανήμπορους πρόσφυγες…) και ορισμένων ανθρώπων γύρω μας που συμπεριφέρονται πλέον όχι ως άνθρωποι για να μου θυμίζουν το λατινικό homo homini lupus.
Ο Joe Hill λοιπόν, διαθέτει εκείνη την ικανότητα να τοποθετεί μέσα στην κανονικότητα της ζωής το παράδοξο, το απρόβλεπτο και γενικά το φανταστικό, έτσι ώστε να μας φαίνεται φυσιολογικό και αποδεκτό.
Πριν διαβάσω τα τέσσερα διηγήματα στο «Παράξενος καιρός» (εκδόσεις Bell) είχα διαβάσει πριν λίγο καιρό το επικό «Ο πυροσβέστης» και πριν αρκετά χρόνια το «Κουτί σε σχήμα καρδιάς», το πρώτο του μυθιστόρημα, που είχε αποσπάσει το 2007 το βραβείο Bram Stoker (ως το καλύτερο μυθιστόρημα πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα) της Ένωσης Συγγραφέων Τρόμου. Καθηλωτικά και τα δυο, όπως και οι τέσσερις νουβέλες στον «Παράξενο καιρό».
Δεν μπορώ να πω ότι «παγώνουν το αίμα» (λέτε να έχω εθιστεί;) είναι όμως διεισδυτικά μέσα από την απλότητα των θεμάτων τους και σχολιαστικά, όπως προανέφερα, της σύγχρονης κοινωνίας μας.
Το πρώτο διήγημα με τίτλο «Φωτογραφία» διηγείται την ιστορία ενός εφήβου που απειλείται από έναν κακοποιό με τατουάζ σε όλο του το σώμα και μια φωτογραφική μηχανή Polaroid που κλέβει τις αναμνήσεις των ανθρώπων. Ήπια φαντασία και πραγματικότητα σε βαθμό που θα νομίσετε κάποια στιγμή ότι αυτά που διαβάζετε ίσως να είναι και αποκυήματα της φαντασίας του νεαρού έφηβου….
Το δεύτερο διήγημα με τίτλο «Απασφαλισμένος», θίγει ένα σύγχρονο πρόβλημα κυρίως στην Αμερική του ελεύθερου εμπορίου όπλων, στο οποίο ένας σεκουριτάς εμπορικού κέντρου σταματάει με κινηματογραφικό τρόπο ένα μακελειό (όχι σπάνιο φαινόμενο) και αναδεικνύεται –από το τίποτα- σε ήρωα του σύγχρονου κινήματος «υπέρ της οπλοκατοχής». Δεν φτάνει αυτό όμως. Η ιστορία παίρνει μια απροσδόκητη τροπή, αφού ο ήρωας οδηγείται στην παραφροσύνη και την απόγνωση… Καταπληκτικά δομημένος ο χαρακτήρας του σεκουριτά, θα σας αφήσει άφωνους.
Στο τρίτο διήγημα, που έχει τίτλο «Ψηλά», ένας νεαρός που ετοιμάζεται να ζήσει την εμπειρία του άλματος από αεροπλάνο με αλεξίπτωτο «για διασκέδαση», καταλήγει ναυαγός σε ένα απίστευτα στερεό σύννεφο (!) το οποίο όπως φαίνεται στην εξέλιξη διαθέτει δικό του νου και βούληση. Φαντασία και αλληγορία, αφού το σύννεφο και η μοναξιά του ήρωα θα τον οδηγήσουν στην αυτογνωσία του. Το θέμα είναι εάν αυτή η αυτογνωσία θα τον οδηγήσει στη λύτρωση και με ποιο τρόπο.
Το τέταρτο είναι και το φρικιαστικό της συλλογής, αλλά διαβάζεται άνετα ως ένα εσχατολογικό αφήγημα και έχει τίτλο «Βροχή». Έχουμε δει τόσες ταινίες «μετά-την-καταστροφή» στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, που ένα διήγημα παραπάνω με τη γραφή του Joe Hill αποτελεί ξεχωριστή εμπειρία.
Μια αυγουστιάτικη μέρα στο Μπόλντερ του Κολοράντο, αρχίζει να βρέχει… αιχμηρά θραύσματα λαμπερών κρυστάλλων που κομματιάζουν κυριολεκτικά όποιον τυχαίνει να μην είναι προφυλαγμένος. Ο Hill περιγράφει εικόνες Αποκάλυψης, ενώ τα σύννεφα των φονικών αυτών κρυστάλλων απλώνονται απειλητικά πάνω από τη χώρα και ολόκληρο τον κόσμο. Περιβαλλοντική και πολιτική αλληγορία ταυτόχρονα. Υπέροχο.
Θα μπορούσα να σας «κοροϊδέψω» κάνοντας βαθυστόχαστες αναλύσεις για το βιβλίο αυτό του Joe Hill, τις οποίες θα είχα στηρίξει πάω σε δικές του απόψεις (δεν θέλω να επεκταθώ στα μυστικά της δουλειάς) για να σας προτρέψω να το διαβάσετε. Δεν θα το κάνω. Ο Joe Hill στον Επίλογό του εξηγεί τα πάντα: τι τον ενέπνευσε, πως τα έγραψε και πως σκεφτόταν όταν τα έγραφε.
Το σημαντικότερο πάντως είναι πως παραδέχεται ότι: «Η μητέρα μου και ο πατέρας μου διάβασαν τις ιστορίες αυτές καθώς τις έγραφα και μου πρόσφεραν, όπως συνήθως, την ενθάρρυνση και τις πρακτικές συμβουλές τους. Ο αδερφός μου, ο μυθιστοριογράφος Owen King, διάβασε το Παράξενος Καιρός και έκανε αρκετές οξυδερκείς παρατηρήσεις». Εγγυημένα θρίλερ δηλαδή με τη σφραγίδα της οικογένειας.
Σε λίγα χρόνια, δεν θα ξέρουμε ποιος γράφει τι σ’ αυτήν την πολυγραφότατη οικογένεια. Ζωή να ‘χουν να μας διασκεδάζουν και χρόνο να έχουμε να τους διαβάζουμε.
