Εδώ και μερικές μέρες, το πνευματικό μας σύμπαν διαπληκτίζεται πάνω στο βιβλίο που εξέδωσε ο νικητής του Survivor Γιώργος Αγγελόπουλος, με τίτλο «Ντάνος» (το όνομά του στο παιχνίδι).
Αυτοί που υπερθεματίζουν ισχυρίζονται ότι ο Ντάνος «ξετυλίγει σε αυτό το βιβλίο το κουβάρι της ζωής του. Ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από μια απλή ζωή στο νησί της Σκιάθου, έφτασε να γίνει αναγνωρίσιμος σε όλη τη χώρα, με εφόδια την υπομονή, την επιμονή, την αλληλεγγύη και τη σκληρή προσπάθεια (…) Από τη μικρή και κλειστή κοινωνία της Σκιάθου της δεκαετίας του 1980, όπου έκανε πολλές διαφορετικές δουλειές, πήγε στον Βόλο για να παίξει επαγγελματικά ποδόσφαιρο, γνώρισε τον έρωτα, έζησε έντονα, για να επιστρέψει στη Σκιάθο και να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας. Μετά ήρθε το Survivor -μια μικρογραφία της πραγματικής ζωής, όπως γράφει ο ίδιος- όπου απέδειξε την αξία του σε όλη τη χώρα και αγαπήθηκε από χιλιάδες ανθρώπους» (από το Public).
Από την άλλη, αυτοί που καταδικάζουν το «φαινόμενο» θεωρούν πως «δεν υπάρχει αντιπροσωπευτικότερη ακτινογραφία της εποχής μας (κοινωνική, πολιτική, μορφωτική, πολιτιστική) από την ειλικρινή δήλωση του Ντάνου «Ξέρω ότι το βιβλίο μου είναι καλό, γιατί έχω διαβάσει οκτώ βιβλία και μπορώ να συγκρίνω». Εκεί καταντήσαμε. Να επανεκδίδονται τα άπαντα του Παπαδιαμάντη ή του Ελύτη και να μην βρίσκουν ούτε μονόστηλο σε εφημερίδα να στριμωχτούν, να βγάζει ο Ντάνος αυτοβιογραφία και να μαλλιοτραβιούνται οι τηλεοπτικοί σταθμοί ποιος θα του πρωτοκάνει συνέντευξη. Να μαραζώνει η αγορά του βιβλίου από την έλλειψη αναγνωστών που έχουν πέντε δεκάρες στην τσέπη, να κλείνουν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο όλα τα μικρά βιβλιοπωλεία σε γειτονιές και επαρχιακές πόλεις, αλλά να μετατρέπεται σε συγγραφικό σούπερ-σταρ ο Ντάνος των οκτώ βιβλίων». (Δ. Καμπουράκης στο Liberal)
Συμπτωματικά, τη Δευτέρα είδα την ταινία «Ο τυχοδιώκτης του Παρισιού», που προβάλλεται από 7/3/19 και αναφέρεται στη ζωή του διάσημου Βιντόκ. «Ευγένιος Φρανσουά Βιντόκ (1775 – 1857): Γάλλος εγκληματίας, που η ιστορία της ζωής του, ενέπνευσε συγγραφείς όπως τους Βίκτορ Ουγκό, Έντγκαρ Άλαν Πόε και Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Ο πρώην εγκληματίας θα γίνει ο επικεφαλής της Ταξιαρχίας Ασφαλείας στο Παρίσι». (Wikipedia)
«Ο σκηνοθέτης Ζαν Φρανσουά Ρισέ αντιμετωπίζει τον Βιντόκ σαν άνθρωπο του λαού, επαναστάτη, ρομαντικό ήρωα και λιγότερο σαν απατεώνα και κοινό εγκληματία». (Odeon).
Μακριά από μένα η σύγκριση Ντάνου με Βιντόκ. Θεωρώ όμως, ότι η αντιμετώπιση των «φαινομένων» πάντα θα διαφέρει.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη σημερινή Αμαρυσία - 9/3/2019)