Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, μια κινηματογραφική περιήγηση μέσα από τέσσερις εκπληκτικές εκθέσεις που αποκαλύπτει στην μεγάλη οθόνη τη ναζιστική εμμονή για την τέχνη ογδόντα χρόνια αφότου ο Χίτλερ κήρυξε τον πόλεμο στην «εκφυλισμένη» τέχνη (Ο όρος που χρησιμοποίησε το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας για να περιγράψει οποιαδήποτε μορφή μοντέρνας τέχνης. Η τέχνη αυτού του είδους απαγορεύτηκε, με τη δικαιολογία ότι η φύση της ήταν μη-γερμανική ή «εβραιο-μπολσεβίκικη» και οι δημιουργοί της, που χαρακτηρίστηκαν «εκφυλισμένοι καλλιτέχνες» υπέστησαν διώξεις και ποινές).
Έργα τέχνης των Picasso, Matisse, Renoir, Chagall και άλλων που παρέμεναν κρυμμένα, λεηλατημένα και καταδικασμένα από τους Ναζί, έρχονται επιτέλους στο φως και αποκαλύπτονται στο κοινό.
Στο ντοκιμαντέρ αυτό, ξεκινώντας από την περίπτωση Gurlitt και την τεράστια συλλογή του, ο ιταλός ηθοποιός Τόνι Σερβίλο, μαζί με άλλους ιστορικούς της τέχνης και ερευνητές, αφηγούνται την αληθινή ιστορία των αριστουργημάτων που αρπάχτηκαν, απαγορεύτηκαν και εκδιώχθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.
Για την ιστορία, αναφέρεται ότι η ταινία «Μνημείων άνδρες» (Monument Men, 2014) του Τζορτζ Κλούνι ήταν η μυθιστορηματική απόδοση αυτής της ιστορίας και όσοι δεν είχαν ενθουσιαστεί από εκείνη, θα βρουν εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό το ντοκιμαντέρ. (Κριτική μου στο myFilm.gr)
INFO
Προβάλλεται από 24/1/19
Είδος: Ντοκιμαντέρ
Σκηνοθεσία: Κλαούντιο Πόλι
Αφήγηση: Τόνι Σερβίλο
Σύνοψη: Έχουν περάσει 80 χρόνια από τότε που το Ναζιστικό καθεστώς είχε απαγορεύσει οριστικά την επονομαζόμενη «εκφυλισμένη τέχνη», διοργανώνοντας το 1937 μια μεγάλη έκθεση για τον δημόσιο διασυρμό της, και σε μικρή απόσταση μια δεύτερη έκθεση για την ανάδειξη της «αγνής Άρειας τέχνης». Την ίδια περίοδο, υπό τις διαταγές του Χίτλερ και του Γκέρινγκ (Goering), ξεκινούσε η λεηλασία κλασσικών έργων τέχνης, αριστουργημάτων που θα καταλάμβαναν τους χώρους ενός μουσείου στο Λιντζ της Αυστρίας, το οποίο ο Χίτλερ φαντασιωνόταν ως ένα καινούργιο Λούβρο (το έργο δεν προχώρησε ποτέ), ή θα κατέληγαν στην κατοικία του Γκέρινγκ στο Carinhall κοντά στο Βερολίνο. Αντιθέτως τα έργα της «εκφυλισμένης» τέχνης θα δημοπρατούνταν και τα έσοδα θα κατέληγαν στα κρατικά ταμεία, ώστε να χρησιμοποιηθούν αργότερα για την αγορά των έργων τέχνης που τύγχαναν της έγκρισης του καθεστώτος. Τα έργα τέχνης είτε κατάσχονταν από μουσεία των κατεχόμενων περιοχών, είτε αρπάζονταν από κατοικίες συλλεκτών, ειδικά Εβραίων. Η λεηλασία συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου (Από την Filmtrade)
