Είδος: Κινούμενα Σχέδια / Κωμωδία
Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Τίρναν, Κόνραντ Βέρνον
Ακούγονται οι: Κρίστεν Γουίγκ, Τζέιμς Φράνκο, Τζόνα Χιλ, Πολ Ρουντ, Σάλμα Χάγιεκ, Έντουαρντ Νόρτον, Σεθ Ρόγκεν, Μάικλ Σέρα, Μπιλ Χέιντερ
Προβάλλεται από 29/9/16
Σύνοψη: Μια ταινία με κεντρικό ήρωα ένα λουκάνικο. Στο λουκάνικό μας, γεννώνται κάποιες υπαρξιακές αγωνίες και ερωτήματα σχετικά με τον προορισμό του στον μάταιο τούτου κόσμο. Ποια είναι η ημερομηνία λήξης του; Είναι το άλλο του μισό ένα αφράτο ψωμάκι; Για ποιο λόγο τού κολλάνε η κέτσαπ και η μουστάρδα; Ξεκινώντας, λοιπόν, το ξεψάχνισμα συμπαρασύρει και άλλα τρόφιμα μαζί του, ώστε από κοινού θα αναζητήσουν τι ακριβώς συμβαίνει όταν εγκαταλείπουν τον γνώριμο και οικείο κόσμο του σούπερ μάρκετ και καταλήγουν στο περιβόητο καλάθι της νοικοκυράς (Διανομή: Feelgood)
Κριτική: Αυστηρά για μεγάλους και όχι μόνον εξαιτίας της αθυροστομίας των διαλόγων, αλλά και για το γεγονός ότι τα παιδάκια δεν θα καταλάβουν τα βαθύτερα νοήματα περί ύπαρξης, ζωής και θανάτου, υλικού ευδαιμονισμού και σεξουαλικότητας, που αναδεικνύονται από αυτό.
Ένα animation, το οποίο στους παλαιότερους, θα θυμίσει την ταινία «Φριτς, ο πονηρόγατος» του Ραλφ Μπάκσι (1971), που ήταν το πρώτο καρτούν μεγάλου μήκους ακατάλληλο για ανήλικους, με πρωταγωνιστή ένα χίπι-γάτο, που γίνεται μέλος μιας αριστερίστικης οργάνωσης, η οποία βρίσκεται σε κρίση ταυτότητας και ο γάτος προτείνει ως διέξοδο τον ακράτητο ερωτισμό.
Στο πάρτι με λουκάνικα, έχουμε τον προβληματισμό του λουκάνικου-πρωταγωνιστή πάνω στο θέμα της ύπαρξης και του θανάτου, για το οποίο υπάρχουν διαφωνίες με άλλα τυποποιημένα τρόφιμα, τα οποία ανάλογα με τη μορφή τους παραπέμπουν σε ανθρώπους με διαφορετικές θρησκείες και φυσικά διαφορετικές αντιλήψεις περί «παράδεισου ή κόλασης» μετά το «πέρασμα απέναντι». Όχι φυσικά, με τη βάρκα του Χάροντα, αλλά με το «καλάθι της νοικοκυράς».
Βρήκα εξαιρετική τη σύλληψη του θέματος και την παρομοίωση των τυποποιημένων προϊόντων με ανθρώπινους χαρακτήρες, αν και θεωρώ ότι η έμπνευση για τον άκρατο ερωτισμό του λουκάνικου απέναντι στις «ζουμερές φραντζολίτσες», είναι μίμηση του πνεύματος του Πονηρόγατου Φριτς, προσαρμοσμένου στα σύγχρονα ήθη. Έχουν περάσει και 40 χρόνια από τότε…