Υπόθεση: Ο 75χρονος Yehezkel ζει σε οίκο ευγηρίας της Ιερουσαλήμ με τη γυναίκα του. Παρά το γεγονός ότι εκείνη υποφέρει από άνοια, η ζωή τους περιστοιχίζεται από παρέες και η καθημερινότητά τους κυλά εύθυμα. Όταν όμως ο Max, επιστήθιος φίλος του Yehezkel, αρρωσταίνει με ένα ανίατο νόσημα, ο Yehezkel αποφασίζει να τον βοηθήσει να πεθάνει ήρεμος, και με αξιοπρέπεια. Απευθύνεται στον Dr. Daniel, έναν κτηνίατρο, και στον συνταξιοδοτημένο αστυνομικό Raffi Segal για να εκτελέσουν αυτή τη ζόρικη αποστολή, την οποία αντιμετωπίζουν με μεγάλες δόσεις μαύρου χιούμορ – η μόνη που εναντιώνεται ηθικά στη διαδικασία είναι η γυναίκα του Yehezkel. Καθότι όμως την κρίσιμη στιγμή κανείς από την ομάδα δεν «τραβάει τη σκανδάλη», ο Yehezkel - ως πρώην μηχανικός και εφευρέτης - φτιάχνει μία μηχανή αυτό-ευθανασίας για χατίρι του φίλου του. Καθώς οι φήμες για την εφεύρεση πυκνώνουν, οι εκκλήσεις για βοήθεια, καθώς και τα ευτράπελα, πολλαπλασιάζονται. Εν τω μεταξύ, ο ίδιος ο Yehezkel αρνείται να αποδεχτεί το γεγονός ότι η κατάσταση της γυναίκας του χειροτερεύει από μέρα σε μέρα. Τα ηθικά διλήμματα είναι πολλά και αναπάντητα.
Κριτική: Το θέμα της ευθανασίας, δεν είναι κάτι με το οποίο μπορεί να παίξει κανείς. Γι’ αυτό και αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό ανάλογα με τη κουλτούρα της κάθε κοινωνίας. Από άλλους χαρακτηρίζεται λύτρωση και από άλλους έγκλημα.
Στην ταινία, αντιμετωπίζεται με μια σοβαροφανή διάθεση, ίσως και με σαρκαστικό χιούμορ, που αγγίζει τα όρια του μαύρου. Αυτό πάντως που έτυχε σε μένα, είναι ότι δεν γέλασα καθόλου, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των σκηνοθετών για ανάλαφρο κλίμα. Η ανίατη ασθένεια, ο αναμενόμενος θάνατος, η απώλεια του αγαπημένου προσώπου, όλοι αυτοί οι υπερήλικες που προσπαθούν να δώσουν λύση σε ένα θέμα που ξέρουν ότι δεν είναι απλό, είναι στοιχεία που δημιουργούν ένα βαρύ κλίμα, το οποίο μπορεί να δημιουργήσει και ενοχές, σε ορισμένους που θα διευκολύνουν τον ασθενή που βασανίζεται. Από την άλλη, ο ασθενής με λίγο αυτοσαρκασμό και χιούμορ, είναι ο μόνος που μπορεί να ξεπεράσει προσωρινά την κατάσταση, μέχρι «να πατήσει τη σκανδάλη» του αυτοσχέδιου μηχανισμού ευθανασίας, που έχουν κατασκευάσει οι οικείοι του.
Το γεγονός ότι οι Ισραηλινοί ηθοποιοί είναι κωμικοί, δεν διορθώνει τα πράγματα, διότι έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους και ορισμένες εξυπνακίστικες ατάκες, οι οποίες μάλιστα επαναλαμβάνονται («εγώ είμαι κτηνίατρος») χάνονται στο εν γένει απαισιόδοξο κλίμα της ταινίας, το οποίο μπορεί να θεωρηθεί λυτρωτικό μόνον εάν ο θεατής ταυτισθεί με τον ανίατο ασθενή (ποιος θέλει όμως;).
Το πρόβλημα είναι υπαρκτό, το σενάριο είναι πρωτότυπο, ο σκηνοθετικός ρυθμός δεν αφήνει κενά, οι ερμηνείες δεν είναι κακές, αλλά το θέμα αμφιταλαντεύεται μεταξύ σοβαρού δράματος και μαύρης κωμωδίας. Εξαρτάται από το θεατή…
Των Ταλ Γκράνιτ, Σάρον Μέιμον
Με τους Ζέεβ Ρεβάς, Λεβάνα Φινκελστάιν, Αλίζα Ρόζεν, Ίλαν Νταρ, Ράφι Ταβόρ, Χίλα Σαριόν
Προβάλλεται από 20/8/15