Εντάξει, άνθρωπος είναι κι αυτός,
δεν είναι υπερήρωας, όπως στα κόμικς. Θα πέσει και σε λάθη, θα κάνει και
στραβοτιμονιές. Αυτό είναι το ελκυστικό στοιχείο στις ιστορίες του επιθεωρητή
Τζον Ρέμπους, που τον έχει πλάσει ο Σκοτσέζος συγγραφέας Ίαν Ράνκιν και στην
Ελλάδα τον έφεραν οι Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Για να είμαι ειλικρινής δεν
έχω διαβάσει το πρώτο μυθιστόρημα «Οι καταρράκτες» που κυκλοφόρησε σε μας το
2000, για να δω πως εμφανίστηκε και πως έφτασε να γίνει επιθεωρητής στην
αστυνομία του Εδιμβούργου, αλλά αν κρίνω από την υπόθεση που τον απασχολεί στο
τελευταίο βιβλίο «Άγιος ή αμαρτωλός;» που διάβασα πρόσφατα, όλο και κάτι «παράτυπο»
είχε διαπράξει στα νιάτα του, στο Σώμα.
Σ’ αυτό λοιπόν, το τελευταίο
μυθιστόρημα, ο Ρέμπους επιστρέφει στην αστυνομία του Εδιμβούργου, με χαμηλότερο
βαθμό απ’ αυτόν με τον οποίο είχε αποστρατευτεί (τη συνταξιοδότησή του θα τη διαβάσετε
στο «Τελευταίο τραγούδι με τον Ρέμπους» έπειτα από δεκαεπτά αστυνομικά
μυθιστορήματα) και ελαφρώς πικραμένος, διότι με την άφιξή του, ξανανοίγει μια
υπόθεση τριάντα χρόνων και υποψίες για κακό χειρισμό της πέφτουν πάνω του, αλλά
και στους τότε συνεργάτες του, που άλλοι ζουν και άλλοι όχι.
Επικεφαλής της νέας αυτής
έρευνας, είναι ο αξιωματικός Μάλκολμ Φοξ (νέος ήρωας του Ράνκιν από προηγούμενο
βιβλίο του), κεντρικό πρόσωπο που θα βρεθεί στο επίκεντρο της σύγκρουσης του
παρελθόντος με το παρόν. Τα ερωτήματα που εγείρει έχουν σχέση με τον Ρέμπους
και αν έχει τίποτα να κρύψει; Από εκεί και ο τίτλος του βιβλίου «Άγιος ή
αμαρτωλός;».
Ο Ράνκιν, μάστορας στην
αστυνομική γραφή και με γνώσεις του αντικειμένου, έχει δημιουργήσει έναν αστυνομικό
παλαιάς κοπής, με πολλές αδυναμίες αλλά πάντα ανθρώπινο. Σ’ αυτό δε το
μυθιστόρημα, συνεχίζει να τον παρουσιάζει δύστροπο και πιο βασανισμένο από τους
δαίμονες που τον στοιχειώνουν από το παρελθόν. Ο Ρέμπους βρίσκεται στο «μεταίχμιο»
μεταξύ της τελικής ηρωποίησής του, ή της ενοχοποίησης και για τον τακτικό αναγνώστη
αυτό είναι η απόλυτη αγωνία, μιας και γνωρίζει ότι ο νέος ήρωας Μάλκομ Φοξ βρίσκεται
προ των πυλών της μονιμότητας. Το τέλος του βιβλίου θα δείξει, αλλά θα είμαι ο
τελευταίος που θα το αποκαλύψω. Μου άρεσε πάρα πολύ, όπως και τα προηγούμενα
του Ράνκιν.