Άρχισε οργανωμένα, συστηματικά και με την πρέπουσα τάξη (βλ. φωτο), η ενημέρωση του επιβατικού κοινού για την καθιέρωση του εισιτηρίου των 0,50 λεπτών του ευρώ στη Δημοτική Συγκοινωνία Αμαρουσίου για τους ξένους.Διότι εμείς οι γηγενείς θα μετακινούμεθα δωρεάν επιδεικνύοντας την Artemis Card.
Ήδη τα πρώτα διαφημιστικά φυλλάδια έκαναν την εμφάνισή τους στα «κόκκινα» και αναπτέρωσαν τις ελπίδες όλων ημών των γηγενών Μαρουσιωτών.
Ελπίδες, που συγκλίνουν στην «ανανέωση του στόλου των λεωφορείων».
Αρκεί βεβαίως οι ετεροδημότες να πληρώνουν το αντίτιμο του εισιτηρίου.
Το νέο σύνθημα του Δήμου Αμαρουσίου συνοψίζεται σε μια φράση και είναι ανάλογο του μηνύματος των πεσόντων στον Μαραθώνα εναντίον των Περσών.
«Ω ξειν’ αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Ω, ξένε, πες και στους άλλους μη Μαρουσιώτες, να πληρώνουν εισιτήριο, για την ανανέωση του
στόλου λεωφορείων, όπως μας έπεισε η διοίκηση.
Διότι με τα τέλη που πληρώνουμε, αν μπορούσαμε θα τον είχαμε ανανεώσει.)
Είναι κάτι σαν τα 50 δις για τα οποία πολύς λόγος έγινε τελευταία.
Είπε ο Τροϊκανός, ότι για να τα βρούμε πρέπει να εκποιήσουμε, αξιοποιήσουμε, ξεπουλήσουμε (εξελίχθηκαν σε συνώνυμα αυτά τα ρήματα) την ακίνητη περιουσία μας και δημιουργήθηκε ένα εθνικό μπάχαλο.
Δεν είμαι και οικονομολόγος, αλλά έχω μια εκπληκτική εμπειρία να σας μεταφέρω.
Τη δεκαετία του ’80, που «αλώνιζα» τουριστικά τη δυτική παραλιακή Πελοπόννησο και τη Μεσσηνιακή Μάνη, έβλεπα μια πινακίδα σε πάρα πολλά σπίτια (κυρίως παραδοσιακές μονοκατοικίες) που έλεγε VERKAUF (ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι καλά) και δεν ήξερα τι σημαίνει.
Ένας ντόπιος μού έλυσε την απορία πως είναι γερμανική λέξη και σημαίνει ΠΩΛΕΙΤΑΙ.
«Και γιατί ρε πατριώτη, στα γερμανικά;» έφριξα.
«Γιατί αυτοί πληρώνουν ό,τι τους ζητήσουμε και μας τα καταθέτουν κι έξω», μού αντέτεινε και έμεινα κάγκελο.
Όταν δε βρισκόμουν στο κάστρο της Μονεμβασιάς (απ’ όπου καταγόταν η μητέρα μου) αφηγήθηκα το περιστατικό σε ένα γνωστό μου ταβερνιάρη εκεί, ζητώντας λίγη συμπαράσταση στην αγανάκτησή μου, που κυριολεκτικά ξεπουλιούνταν τα ακίνητά μας στους Γερμανούς, ξέρετε τι μου απάντησε;
«Κάτι μου είπες φίλε! Κι εμένα η ταβέρνα δεν είναι δική μου, στη Γερμανία στέλνω το νοίκι».
………………
(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία στις 26/2/2011)
