Η πιο διάσημη «κακιά» του ελληνικού κινηματογράφου, η Τασσώ Καββαδία, έφυγε από κοντά μας το Σάββατο που μας πέρασε.
Είχε γεννηθεί στην Πάτρα το 1921. Σπούδασε στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης όπου και πρωτοεμφανίστηκε στο έργο του Θόρντον Γυάιλντερ «η μικρή μας πόλη».
Στο Θέατρο Τέχνης παρέμεινε έως και το 1958 παίζοντας σε έργα των Πιραντέλλο, Τέννεσι Ουίλλιαμς, Μπρεχτ, Λόρκα κ.α
Έλαβε μέρος σε κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές σειρές, ενώ ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και μετέφρασε πληθώρα λογοτεχνικών και θεατρικών έργων.
Σπούδασε πιάνο στην Αθήνα, ζωγραφική και διακόσμηση στο Παρίσι, σκηνογραφία και ενδυματολογία κοντά στο Γιάννη Τσαρούχη και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης κοντά στον Κάρολο Κούν.
Την καθιέρωσαν οι ρόλοι της "κακιάς" (πεθερά, αδελφή, νύφη ακόμα και δεσμοφύλακας αναμορφωτηρίου είχε κάνει). Στο θέατρο, πάντως, έπαιξε ρόλους που κάλυπταν όλο το ρεπερτόριο, με μοναδική εξαίρεση την αρχαία τραγωδία, για την οποία είχε δηλώσει: «Δεν έπαιξα αρχαία τραγωδία γιατί τη σέβομαι πάρα πολύ, είναι κάτι μουσειακό για μένα. Δεν μου αρέσει το μουσειακό θέατρο, μου αρέσει το καθημερινό θέατρο».
Χαρακτηριστικές ταινίες της: Στέλλα (1955), Ερόικα (1960), Φαίδρα (1962), Ένας μεγάλος έρωτας (1964), Στεφανία (1966), Η κραυγή μιας αθώας (1969), Η αμαρτία της ομορφιάς (1972), Φοβού τους Έλληνες (2000).
Είχε γεννηθεί στην Πάτρα το 1921. Σπούδασε στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης όπου και πρωτοεμφανίστηκε στο έργο του Θόρντον Γυάιλντερ «η μικρή μας πόλη».
Στο Θέατρο Τέχνης παρέμεινε έως και το 1958 παίζοντας σε έργα των Πιραντέλλο, Τέννεσι Ουίλλιαμς, Μπρεχτ, Λόρκα κ.α
Έλαβε μέρος σε κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές σειρές, ενώ ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και μετέφρασε πληθώρα λογοτεχνικών και θεατρικών έργων.
Σπούδασε πιάνο στην Αθήνα, ζωγραφική και διακόσμηση στο Παρίσι, σκηνογραφία και ενδυματολογία κοντά στο Γιάννη Τσαρούχη και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης κοντά στον Κάρολο Κούν.
Την καθιέρωσαν οι ρόλοι της "κακιάς" (πεθερά, αδελφή, νύφη ακόμα και δεσμοφύλακας αναμορφωτηρίου είχε κάνει). Στο θέατρο, πάντως, έπαιξε ρόλους που κάλυπταν όλο το ρεπερτόριο, με μοναδική εξαίρεση την αρχαία τραγωδία, για την οποία είχε δηλώσει: «Δεν έπαιξα αρχαία τραγωδία γιατί τη σέβομαι πάρα πολύ, είναι κάτι μουσειακό για μένα. Δεν μου αρέσει το μουσειακό θέατρο, μου αρέσει το καθημερινό θέατρο».
Χαρακτηριστικές ταινίες της: Στέλλα (1955), Ερόικα (1960), Φαίδρα (1962), Ένας μεγάλος έρωτας (1964), Στεφανία (1966), Η κραυγή μιας αθώας (1969), Η αμαρτία της ομορφιάς (1972), Φοβού τους Έλληνες (2000).