Συνταγή: Παίρνετε ένα είδος Εχθρού που δεν έχει εμφανιστεί στον κόσμο μας μέχρι σήμερα (μικρόβιο, ζώο ή πλάσμα, εξωγήινο ή γήινο, ορατό ή αόρατο, ακραίο καιρικό φαινόμενο, κλπ) και το εμφανίζετε από την αρχή ή κάπου προς το ένα τέταρτο του story. Τοποθετείτε στο κέντρο της ιστορίας μια οικογένεια δύο (έως τεσσάρων) ατόμων εκ των οποίων το ένα μέλος διαθέτει κάποιο ιδιαίτερο γνώρισμα, ή γνώσεις γύρω από τον Εχθρό. Επίσης, ένα από τα μέλη μπορεί να έχει ιδιαίτερες ικανότητες στην αντιμετώπιση κρίσεων (πρώην πεζοναύτης, πρώην διευθυντής κάπου).
Προαιρετικά, η οικογένεια μπορεί να διαθέτει και κάποιο pet που του τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία. Τα αναμιγνύετε με φόντο μια τοπική κοινωνία που φυσικά καταρρέει και η Οικογένεια πλέον προσπαθεί να επιβιώσει απέναντι σε όλες τις αντιξοότητες που μπορούν να προκύψουν και επιπλέον θα πρέπει να αντιμετωπίσει και κάποιες άλλες Κακές Οικογένειες, που έχουν γίνει κακές λόγω των συνθηκών, δεδομένου ότι όταν μια κοινωνία καταρρέει, έρχονται στην επιφάνεια όλα τα κρυμμένα ένστικτα των ανθρώπων και έτσι δικαιώνεται η αγαπημένη μου ατάκα «homo homini lupus», που προέρχεται από τους αρχαίους λατίνους και σημαίνει ότι «ο άνθρωπος (συμπεριφέρεται) στον άνθρωπο σαν λύκος».
Αυτή η συνταγή έχει βγάλει πάρα πολλές ταινίες-καταστροφής, οι οποίες εάν είναι καλοσκηνοθετημένες και διαθέτουν καλές ερμηνείες είναι δυνατόν να μη σε αφήσουν να κοιμηθείς το βράδυ, οπότε καλό είναι να τις βλέπεις πρωί. Ποιες να θυμηθώ τώρα που γράφω; «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ», «Μετά την επόμενη μέρα» και πρόσφατα την «Με τα μάτια κλειστά» της Σουζάνε Μπέαρ παραγωγής Netflix, όπου η Σάντρα Μπούλοκ με τα δύο παιδιά της προσπαθούν να βρουν καταφύγιο για σωθούν από έναν αόρατο σε μας εχθρό με τα μάτια τους δεμένα, διότι όποιοι τον βλέπουν… αυτοκτονούν.
Στο The Silence έχουμε την ιστορία μιας οικογένειας που αγωνίζεται να επιβιώσει σε έναν κόσμο που καταρρέει από ένα θανατηφόρο, πρωτόγονο ζωικό είδος που είχε ζήσει και εξελιχθεί επί εκατομμύρια χρόνια στο σκοτάδι ενός τεράστιου συστήματος υπόγειων σπηλαίων, που ανακαλύφθηκε τυχαία. Το είδος αυτό είναι μεγάλα σαρκοφάγα πουλιά σαν νυχτερίδες που δεν διαθέτουν μάτια αλλά οξεία ακοή. Οπότε προκειμένου να επιβιώσει κάποιος πρέπει να ζει αθόρυβα αφού κάθε θόρυβος συγκεντρώνει σμήνη πουλιών που «λειτουργούν» ως ιπτάμενα πιράνχας.
Πρωταγωνίστρια σ’ αυτό το εφιαλτικό δράμα είναι η 16χρονη Άλι (καλή η Κίερμαν Σίπκα), που είχε κάποτε την ατυχία να χάσει την ακοή της, οπότε όλοι στην οικογένειά της έχουν μάθει να συζητούν με νοηματική γλώσσα. Ο πατέρας της Χιού (πολύ καλός ο Στάνλεϊ Τούτσι) με τον κολλητό του Γκλεν (Τζον Κόρμπετ) αναλαμβάνουν να οδηγήσουν την οικογένεια σε ένα απομακρυσμένο καταφύγιο όπου υπάρχει ενδεχόμενο να σωθούν.
Το θρίλερ (ένα σύγχρονο «Τα πουλιά» του Χίτσκοκ) είναι τυπικά γυρισμένο από τον Τζον Λεονέτι (μας έχει χαρίσει το Annabelle), διαθέτει σκοτεινή ατμόσφαιρα, νεύρο, αγωνία και εάν τα ιπτάμενα τερατάκια δεν έμοιαζαν με τα Γκρέμλινς ίσως να δημιουργούσαν περισσότερο τρόμο. Εκτός από τα πτηνά-πιράνχας υπάρχουν και οι απαραίτητοι «άλλοι επιζώντες», με εχθρικές διαθέσεις απέναντι στην οικογένεια των πρωταγωνιστών. (Κριτική μου για το myFilm.gr)
INFO
Προβάλλεται από 10 Απριλίου στο Netflix
Είδος: Φαντασίας, Θρίλερ, Τρόμου
Σκηνοθεσία: John R. Leonetti
Παίζουν: Stanley Tucci, Kiernan Shipka, Miranda Otto, John Corbett, Kate Trotter, Kyle Breitkopf
