Το «Πόλεμος των κόσμων» του Στίβεν Σπίλμπεργκ με τον Τομ Κρουζ και την πραγματικά υπέροχη πιτσιρίκα Ντακότα Φάνινγκ ξαναείδα προχθές στη τηλεόραση, και πρέπει να πω ότι αυτό που με ενθουσιάζει σ' αυτή την ταινία, είναι το μέγεθος του κόσμου μας απέναντι στην απεραντοσύνη του σύμπαντος αλλά και το δέος των ανθρώπων μπροστά σε δυνάμεις που δεν έχουν φανταστεί. Έξοχα γυρισμένο το πρώτο μέρος, συγκλονίζει και τρομάζει τον θεατή. Μου θύμισε την αντίστοιχη ταινία του 1953, του Μπάιρον Χάσκιν την οποία είδα όταν ήμουν μικρός και την απόλαυσα αργότερα σε νυκτερινή προβολή. Πρόκειται για την ιστορία εισβολής των Αρειανών στον πλανήτη μας με άγριες διαθέσεις και για την ανικανότητα των ανθρώπων να τους αντιμετωπίσουν. Να αναφέρω ότι στο τέλος οι Αρειανοί εξολοθρεύονται από κάποια μικρόβια που δεν τα αντέχουν. Τους σκοτώνει δηλαδή το περιβάλλον της Γης και έτσι το έργο τελειώνει όπως άρχισε, μετά την αιφνιδιαστική εισβολή τους, με τον ξαφνικό θάνατό τους. Και τι μένει; Η ανθρώπινη αδυναμία, η απληστία, ο ατομισμός, ο φιλοτομαρισμός που συνοδεύει τον πανικό των ανθρώπων. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή, στην οποία ο Κρουζ, ενώ γύρω του χαλάει ο κόσμος, προκειμένου να σώσει τον εαυτό του και τα παιδιά του, παίρνει ένα ξένο αυτοκίνητο, ενώ η κόρη του επιμένει: «Μπαμπά το αυτοκίνητο είναι ξένο, δεν είναι δικό μας, γιατί παίρνεις το ξένο αυτοκίνητο; Δεν μπαίνω μέσα».Το μυθιστόρημα αυτό του Χέρμπερτ Τζορτζ Γουέλς ήταν που έκανε διάσημο και τον Όρσον Γουέλες, ο οποίος το βράδυ της 30ης Οκτωβρίου 1938 στη ραδιοφωνική του εκπομπή Μέρκιουρι Θίατερ, το έπαιξε με τους συνεργάτες του τόσο πειστικά που οι Αμερικανοί βγήκαν στους δρόμους πανικόβλητοι για να σωθούν. Από αυτή την ηχογράφηση είναι και η φωτογραφία, που αντέγραψα παλαιότερα από το ΒΗΜΑgazino.