Η χορεύτρια – La danseuse

Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Λίστα, «Η χορεύτρια» είναι ένα όχι απόλυτα βιογραφικό δράμα σε σενάριο και σκηνοθεσία της Στεφανί Ντι Τζιούστο, η οποία δεν μπόρεσε να αποδώσει το βάθος του χαρακτήρα της αμερικανίδας Μαρί Λουίζ Φούλερ, που ξεκίνησε από τα ράντσα της Άγριας Δύσης και έφτασε στο Παρίσι της Μπελ Επόκ με το πάθος να αναδειχθεί ως χορεύτρια στριφογυρίζοντας και δημιουργώντας οπτικά εφέ με το πολύπτυχο φόρεμά της κάτω από εκτυφλωτικούς προβολείς.

Passengers

Ο Τζιμ Πρέστον, μηχανολόγος μηχανικός που τον υποδύεται ο Κρις Πρατ (Φύλακες του Γαλαξία) ξυπνάει μόνον αυτός μεταξύ 5.000 επιβατών και 259 μελών πληρώματος σε ένα τεράστιο διαστημόπλοιο, που κάνει ένα ταξίδι συνολικής διάρκειας 120 ετών προς μια μακρινή αποικία και διαπιστώνει ότι έχει ξυπνήσει 90 χρόνια νωρίτερα! Δυστυχία. Προσπαθεί να επανέλθει στην ύπνωση, αλλά δεν μπορεί και στη συνέχεια επί ένα χρόνο προσπαθεί να μπει στο χώρο διακυβέρνησης του σκάφους πράγμα επίσης αδύνατο. Μόνη του συντροφιά, ο Άρθουρ ένας μπάρμαν-ρομπότ (που το υποδύεται απολαυστικά ο Μάικλ Σιν).

Μαρουσιώτικη Χριστουγεννιάτικη ιστορία...

Παραμονή Χριστουγέννων βγήκα και είπα τα κάλαντα, κάτι που δεν είχα κάνει μέχρι τώρα και ήθελα να δοκιμάσω. Τα προηγούμενα χρόνια, που ήθελα πολύ,  είχε πολύ χιόνι έξω και δεν με άφηνε η μητέρα μου, χώρια που ήμουν μικρότερος, χθες όμως ο καιρός ήταν συννεφιασμένος με τσουχτερό κρύο, αλλά χωρίς χιόνι. 

Μάζεψα που λέτε 57 δραχμές, όχι και εύκολα. Πήγα σε μερικά γειτονικά σπίτια, εδώ στην οδό Κοιμήσεως Θεοτόκου,

La La Land

Ένα μιούζικαλ που ξεπηδά μέσα από τα παραδοσιακά της εποχής του «χρυσού» Χόλιγουντ, τότε που ο Φρεν Αστέρ και η Τζίτζερ Ρότζερς χόρευαν ανάμεσα σε πολυπληθή μπαλέτα, σε τεράστιες αίθουσες, πισίνες, ή ακόμα και στο ταβάνι. Ένα σύγχρονο μιούζικαλ-τόλμημα, που προσπαθεί να καθιερώσει τη μουσική τζαζ σε ηλικίες που την αντιμετωπίζουν ως ιστορικό γεγονός. 

Με εικόνες και χρώματα που παραπέμπουν σε χολιγουντιανές παραγωγές των δεκαετιών του ’50 και του ’60 που ίσως και να μας έπειθαν εάν οι ήρωες δεν χρησιμοποιούσαν κινητά τηλέφωνα, ο Ντάμιεν Σαζέλ (Whiplash), καταφέρνει να χαρίζει δυο ευχάριστες ώρες, με δυο εξαιρετικές ερμηνείες από τον Ράιαν Γκόσλινγκ και την Έμα Στόουν, που ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους στην υποκριτική, το τραγούδι και το χορό και με ένα ενδιαφέρον και ανατρεπτικό σενάριο.

Κρυφή ομορφιά – Collateral beauty

Η ιδέα του σεναρίου δεν είναι κακή. Θυμίζει λίγο τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς, μόνο που εδώ τον κεντρικό ήρωα τον επισκέπτονται ο Θάνατος, ο Χρόνος και η Αγάπη. Το σενάριο έχει ενδιαφέρον και σε κρατάει θίγοντας τρία δυνατά θέματα. Επίσης, υπάρχει μια συνωμοσία για καλό σκοπό, η οποία όμως μπορεί να γυρίσει μπούμεραγκ και να κάνει χειρότερη την κατάσταση αυτού που προσπαθούν να σώσουν. Άρα διαθέτει suspense. Οι ερμηνείες είναι από καλές έως πολύ καλές. Τι συμβαίνει όμως;

Η σήραγγα των περιστεριών

Το τελευταίο βιβλίο του Τζον Λε Καρέ «Η σήραγγα των περιστεριών – Ιστορίες από τη ζωή μου» (εκδ. Bell) αποτελεί την επιτομή της αυτοβιογραφίας. Ένα μάθημα γραφής, μεταξύ του φανταστικού και του πραγματικού. Ένα είδος συνδυαστικού γραψίματος, σοβαρού, αυτοσαρκαστικού και γεμάτου λεπτό χιούμορ που σαρώνει τα πάντα, από τα ανήλιαγα και μουχλιασμένα γραφεία των μυστικών υπηρεσιών μέχρι τα διπλωματικά σαλόνια, από τους εμπορικούς δρόμους του Λονδίνου μέχρι τα παζάρια της Βηρυτού και από τα σαλόνια των καφέ μέχρι τα κινηματογραφικά στούντιο.

Από τα λίγα χρόνια της θητείας του στις βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ως τη συγγραφική του σταδιοδρομία, που τον ταξίδεψε ανά τον κόσμο, από την εμπόλεμη Καμπότζη μέχρι τη Βηρυτό παραμονές της ισραηλινής εισβολής του 1982 και τη Ρωσία πριν και μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο Τζον λε Καρέ γράφει πάντα μέσα από τη σύγχρονη επικαιρότητα.

Σ' αυτή την αυτοβιογραφία του, ο Λε Καρέ, με το γλαφυρό του ύφος και τη διεισδυτική του ματιά, διαβάζει στα γεγονότα που παρακολουθεί -από την οπτική γωνία ενός τρίτου- την ίδια ηθική αμφισημία με την οποία διαποτίζει τα μυθιστορήματά του. 

Ο στόχος

Το σχήμα ταμπλόιντ των εφημερίδων έχει αλλάξει τον τρόπο που γράφονται οι τίτλοι των πρώτων σελίδων και στη συνέχεια τον τρόπο που εκφράζονται όλα τα Μέσα ηλεκτρονικά και ραδιοφωνικά.

Κάποτε (όταν οι εφημερίδες ήταν τεράστιου μεγέθους) στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων υπήρχε σαφήνεια. 

Παράδειγμα; Η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ της 3/11/1991 έγραφε με μεγάλα γράμματα  «Με το Σχέδιο της ΟΝΕ, όπως και όλες οι άλλες χώρες της Κοινότητας, Η Ελλάδα… Νομαρχία της ΕΟΚ! Θα εφαρμόζει δεδομένη -για ΟΛΟΥΣ…- οικονομική πολιτική. Τέρμα στα προνόμια και τις απαλλαγές». 

Τι άλλο να μας πει; 

Σήμερα,

Ο Αϊ Βασίλης είναι πολύ λέρα – Bad Santa ΙΙ

Πιο βρώμικο και πιο μαύρο χιούμορ… πεθαίνεις. Δεν πάει άλλο. Ο Μπίλι Μπομπ Θόρντον επανέρχεται με το ρόλο του μέθυσου, αθυρόστομου, μηδενιστή Γουίλι που μπλέκει για άλλη μια φορά με τον Μάρκους (Τόνι Κοξ), το μικρόσωμο άπληστο και δόλιο φίλο του, που θέλει να ληστέψει ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, μέλος του οποίου είναι η βρωμερή και τρισάθλια Σάνι, η μητέρα του Γουίλι (η Κάθι Μπέιτς, όπως δεν την έχετε δει μέχρι σήμερα).

Φιλμ για χαλκέντερους οπαδούς του βρώμικου, σκατολογικού χιούμορ από ερμηνευτές που… το διασκεδάζουν σε Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα.

Το κοινόβιο - Kollektivet

Μια ταινία για τους ανεκπλήρωτους έρωτες, τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη και για τις ανατροπές στη ζωή.

Αφού εγκατασταθούν στο μεγάλο σπίτι που κληρονόμησαν, με πρόταση της Άννας το ζευγάρι αποφασίζει να δημιουργήσει κοινόβιο. Κρυφή επιθυμία της Άννας ήταν να συζήσει κάποια στιγμή με έναν παιδικό της φίλο. Ο Έρικ συμφωνεί, το κοινόβιο δημιουργείται και λειτουργεί με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του μέχρι τη στιγμή που ο Έρικ θα ερωτευτεί μια μαθήτριά του και θα τη φέρει μαζί του. Όλα θα γίνουν άνω – κάτω και εις βάρος της Άννας που δυστυχώς είχε και την ιδέα.

Rogue One: A Star Wars story

Το βρήκα πιο σκοτεινό ή ήταν ιδέα μου; Απουσίαζε ένα κάποιο ηλιόλουστο στοιχείο από τις περιπέτειες όπως τις θυμάμαι και επίσης το βρήκα και λίγο πιο «γήινο», με την έννοια ότι πολλές σκηνές είχαν κάτι να μου θυμίζουν από καταστάσεις οικείες, ειδικά στην αρχή όπου οι επαναστάτες στήνουν ενέδρες στους ανθρώπους της αυτοκρατορίας, όπου το σκηνικό μου έφερνε κάπως προς Βαγδάτη μεριά, όπου οι ντόπιοι την πέφτουν στους ξένους που έχουν πάει εκεί για να «επιβάλλουν την ειρήνη».

Συνολικά πάντως και μέχρι το τέλος, που αργεί να έρθει λόγω του μεγάλου μήκους της ταινίας, οι φίλοι της σειράς Star Wars θα ικανοποιηθούν από το γεγονός ότι οι χαρακτήρες είναι οι γνωστοί, το απώτερο διάστημα επίσης γνωστό και χαώδες και γενικά όλα τα gadgets είναι αυτά που πρέπει, για μια αξιοπρεπή παρουσία.