Ανίερη συμμαχία – Black mass

Υπόθεση: Στη Νότια Βοστόνη της δεκαετίας του '70, ο πράκτορας του FBI, Τζον Κόνολι πείθει τον Ιρλανδό μαφιόζο Τζέιμς "Γουάιτι" Μπάλτζερ να συνεργαστεί με το FBI ενάντια σε ένα κοινό στόχο: την ιταλική μαφία. Η δραματική αυτή ταινία διηγείται την αληθινή ιστορία μιας ανίερης συμμαχίας, η οποία ξέφυγε κάθε ελέγχου, επιτρέποντας στον Γουάιτι να διεισδύσει στους κύκλους της έννομης τάξης, να αποκτήσει έλεγχο, και να γίνει ένας από τους πιο αδίστακτους και διαβόητους γκάνγκστερ στην ιστορία της Βοστόνης.

Η κληρονομιά

Τι μπορεί να συμβεί όταν με χειρόγραφη διαθήκη κληροδοτείται ένας άνθρωπος που δεν είναι συγγενής του θανόντος; Τι μπορεί να συμβεί όταν αυτός ο άνθρωπος είναι «έγχρωμος» σε μια συντηρητική και ρατσιστική κοινωνία; Επίσης τι μπορεί να συμβεί όταν αυτός ο άνθρωπος είναι μια γυναίκα που βοηθούσε τον βαθύπλουτο θανόντα και του απάλυνε, όση ζωή του είχε απομείνει; 

Πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς και ειδικά όταν θέλει να αμφισβητήσει την τελευταία βούληση του θανόντος, η οποία μάλιστα μπορεί να μην είναι και η τελευταία, εάν αποδειχθεί ότι υπήρχε και άλλη πιο επίσημη διαθήκη ενώπιον δικηγόρου. Όχι όμως τόσα, όσα μπορεί να καταγράψει η φαντασία και η πένα του Τζον Γκρίσαμ, του συγγραφέα που είναι σπεσιαλίστας στα δικαστικά θρίλερ.

Τελείωσα πριν λίγο καιρό, το μυθιστόρημα «Η κληρονομιά» (εκδ. Bell) και πραγματικά έμεινα άναυδος. Όχι γιατί είναι εκπληκτικός στην περιγραφή του κληρονομικού δικαίου και της αμερικανικής νομοθεσίας στην απονομή δικαιοσύνης, αλλά γιατί έχει καταφέρει να βγάζει την ψυχή του αναγνώστη στην εξέλιξη του εξής μύθου: Ο βαθύπλουτος Σεθ Χάμπαρντ αργοπεθαίνει βαριά άρρωστος. Πριν κρεμαστεί από έναν πλάτανο, δίνοντας τέλος στο μαρτύριό του, αφήνει μια καινούρια, χειρόγραφη διαθήκη που γεννάει πάρα πολλά ερωτηματικά, όπως γιατί ο Χάμπαρντ άφησε όλη σχεδόν την περιουσία του στην υπηρέτριά του; Μήπως η χημειοθεραπεία και τα παυσίπονα είχαν θολώσει το μυαλό του; Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με ένα κομμάτι γης που κάποτε ήταν γνωστό ως Σίκαμορ Ρόου; Αποτέλεσμα, τα παιδιά του και η μαύρη υπηρέτριά του έρχονται σε μια αντιπαράθεση περίπλοκη και δραματική, όσο κι εκείνη η δίκη για φόνο που κατέστησε άλλοτε το δικηγόρο  Μπριγκάνς έναν από τους πιο διάσημους πολίτες της Κομητείας Φορντ. Αν δεν ξέρετε τον Τζέικ Μπριγκάνς, είναι ο δικηγόρος ήρωας ενός άλλου μυθιστορήματος του Τζον Γκρίσαμ με τίτλο «Η ετυμηγορία».

Έξοχη πλοκή, με μεγάλα συμφέροντα γύρω από μια τεράστια κληρονομιά, με ισχυρά δικηγορικά γραφεία, που έχουν πέσει σα γεράκια, πολλούς μάρτυρες και φυσικά ενόρκους που πρέπει να επιλεγούν μετά προσοχής. Ταυτόχρονα, μπαίνουν στην ιστορία και οι ντετέκτιβ, που πρέπει να ανακαλύψουν σκοτεινές πτυχές του παρελθόντος, τόσο του αυτόχειρα, όσο και της υπηρέτριάς του. 

Το βιβλίο, διαβάζεται απνευστί (είναι κλισέ το ξέρω), αλλά πώς να το κάνουμε; Τζον Γκρίσαμ είναι αυτός (The Pelican Brief και The Client είναι ταινίες που βασίστηκαν σε βιβλία του).

Ο αρχάριος - The intern

Υπόθεση: Ένας 70χρονος χήρος συνταξιούχος θα επανέλθει στην εργασιακή ενεργό δράση, ως ασκούμενος σε μια ιστοσελίδα μόδας, την οποία διευθύνει μια νέα κοπέλα. Πολύ σύντομα θα γίνει πολύτιμο μέλος της ομάδας, με τους δυο να αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση.

Κριτική: Μια κομεντί για όλα τα γούστα. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο μετά από μερικές αποτυχημένες κωμωδίες, στις οποίες επικρατούσαν οι γκριμάτσες του και όχι το ταλέντο, σ' αυτή την κωμωδία εμφανίζεται πιο συγκρατημένος στο ρόλο ενός χήρου, που δεν το βάζει κάτω και θέλει να ξεκινήσει πάλι τη ζωή του, γεμίζοντάς την με κάποια δουλειά για την ηλικία του και να αισθάνεται χρήσιμος. 

Δίπλα του μια εξαιρετική Αν Χάθαγουεϊ, στο ρόλο μιας σύγχρονης επιτυχημένης νέας, που έχει και η ίδια αιφνιδιαστεί από την απροσδόκητη επιτυχία της ιστοσελίδας της στο χώρο της μόδας και είναι μονίμως αγχωμένη με την επιχείρησή της.

Εκείνος παλιομοδίτικης, αλλά με τη σοφία των χρόνων του, θα προσπαθήσει να τη βοηθήσει και εκείνη παρά τις αρχικές αμφιβολίες για την προσφορά του, θα βρει στο τέλος στο πρόσωπό του την πατρική φιγούρα, αλλά και έναν έμπιστο φίλο για όλες τις ώρες.

Παράλληλα, είναι πολύ καλή και η Ρενέ Ρούσο στο ρόλο της κατασταλαγμένης γυναίκας, που εργάζεται στην επιχείρηση της Χάθαγουεϊ και ερωτεύεται με την πρώτη ματιά τον Ντε Νίρο, δίνοντας πρόσθετο ενδιαφέρον στη ζωή του.

Οι σχέσεις των τριών κυλούν ομαλά, με προβλέψιμο αλλά απολαυστικό τρόπο, λόγω της σφιχτής σκηνοθεσίας και των γήινων χαρακτήρων του σεναρίου.  

Πολύ καλή ταινία για δυο ευχάριστες και συγκινητικές ώρες.

Σκηνοθεσία της Νάνσι Μέγιερ

Παίζουν: Αν Χάθαγουεϊ, Ρόμπερντ Ντε Νίρο, Ρενέ Ρούσο

Προβάλλεται από 8/10/15

(Κριτική μου στο myfilm.gr)

Macbeth

Υπόθεση: Σκωτία, 16ος αιώνας. Έπειτα από μια σκληρή μάχη, ο Μάκβεθ, πιστός ακόλουθος και στρατηγός του Βασιλιά Ντάκαν, κατάφερε να καταστείλει την επανάσταση. Μαζί με το στρατηγό Μπάνκο, συναντούν τρεις μάγισσες που προφητεύουν ότι ο Μάκβεθ θα γίνει Βασιλιάς της Σκωτίας, ενώ ο Μπάνκο πατέρας μελλοντικών βασιλιάδων. 

Τυφλωμένος από φιλοδοξία, ο Μάκβεθ ενημερώνει τη σύζυγό του για την προφητεία. Εκείνη, χρόνια μάκρυα του και σε βαθύ πένθος για την απώλεια του μοναδικού τους παιδιού, τον παρακινεί να δολοφονήσει το Βασιλιά για να πάρουν το θρόνο. Μετά τους εορτασμούς η Λαίδη Μάκβεθ ναρκώνει τους φρουρούς του και ο Μάκβεθ σκοτώνει το Βασιλιά και στη συνέχεια στέφεται Βασιλιάς.

Ο Μπάνκο ωστόσο υποψιάζεται το νέο του Βασιλιά. Θυμάται την προφητεία. Ο Μάκβεθ διατάζει το θάνατο του Μπάνκο, και του μοναχογιού του Φλινς, αλλά ο νεαρός καταφέρνει να δραπετεύσει. Έτσι, ο Μάκβεθ να αναζητά νέα προφητεία και οι τρεις μάγισσες του λένε ότι δε θα πεθάνει από το χέρι κανενός άντρα, που βγήκε από τη μήτρα της μητέρας του. Η προφητεία τον ανακουφίζει, αλλά ανίκανος πια να εμπιστευτεί οποιονδήποτε, σκοτώνει όποιον του αντισταθεί. 

Οι ενοχές πνίγουν τη Λαίδη Μάκβεθ και η σκέψη ότι χάνει το σύζυγο της, την οδηγεί στην τρέλα. Ανίκανη να κάνει κάτι πια, πεθαίνει μέσα σε οράματα του νεκρού παιδιού τους. 

Ο πρωτότοκος γιος του Βασιλιά Ντάνκαν, ο Μάλκολμ επιστρέφει με σύμμαχο τον κόμη Μακντάφ να διεκδικήσει το θρόνο από το Μάκβεθ, που ισχυρίζεται ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Ο Μακντάφ του αποκαλύπτει ότι δεν βγήκε από τη μήτρα της μητέρας του, διότι τον έβγαλαν πρόωρα. Έτσι, ο Μάκβεθ, παραδίδεται στον αναπόφευκτο θάνατο.

Κριτική: Ο σκηνοθέτης Τζάστιν Γκερζέλ, χρησιμοποιώντας φόρμες που θυμίζουν τις πρώτες (και ασπρόμαυρες) ταινίες της Σοβιετικής Ένωσης των αρχών του 20ού αιώνα, αποδίδει με συνέπεια και έντονο λυρισμό τη διάσημη αυτή τραγωδία του Σαίξπηρ, διατηρώντας μάλιστα και το σαιξπηρικό στίχο. Το αργό γύρισμα, τα ζωντανά κάδρα και η σκοτεινές αποχρώσεις δημιουργούν σκηνές που εκφράζουν απόλυτα τα συναισθήματα του κεντρικού ήρωα και αποτυπώνονται στη μνήμη του θεατή ενώ η έντονα υποβλητική μουσική δημιουργεί εντάσεις και δίνει μια ακόμα πιο δραματική διάσταση στο φιλμ.

Ο Φασμπέντερ είναι ιδανικός Μάκβεθ. Ερμηνεύει εμβαθύνοντας στο χαρακτήρα του φιλόδοξου και άπληστου στρατηγού, που θέλει να γίνει βασιλιάς και καταφέρνει  να μας μεταφέρει όλο εκείνο το πάθος, αλλά και την αγωνία για την επίτευξη του σκοπού του. 

Στο πλάι του, η Μαριόν Κοτιγιάρ υποδύεται λιτά, αλλά με εσωτερική δύναμη, τη σκληρή, αδίστακτη αλλά και τραγική φιγούρα της Λαίδης Μάκβεθ, που αρχικά τον σπρώχνει στην Κόλαση, αλλά μετανιώνει στη συνέχεια, όταν πλέον διαπιστώνει ότι «το αίμα ζητάει κι άλλο αίμα». 

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αφήγηση, με πλάνα που σοκάρουν και σκηνές που συγκινούν, ειδικότερα όσους δεν έχουν δει το θεατρικό του Σαίξπηρ. 

Σκηνοθεσία: Τζάστιν Κερζέλ

Παίζουν: Μάικλ Φασμπέντερ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Ντέιβιντ Θιούλις, Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, Τζακ Ρέινορ, Σον Χάρις, Πάντι Κονσιντάιν

Προβάλλονται από 8/10/15

(Κριτική μου στο myfilm.gr)

Θυσιάζοντας ένα πιόνι - Pawn sacrifice

Υπόθεση: Ο Μπόμπι Φίσερ προσέλκυσε την προσοχή του σκακιστικού κόσμου ως ένα 6χρονο παιδί-θαύμα, γνωστό για την απόλυτη αφοσίωση και το ανίκητο σερί του. Όταν έφτασε στην εφηβεία, ο Φίσερ είχε εξελιχθεί σε παγκοσμίου κλάσης παίκτη, αλλά η μετεωρική του άνοδος είχε αμαυρωθεί από την απρόβλεπτη συμπεριφορά του και τις ολοένα πιο ακραίες απαιτήσεις του. Ενώ ταξίδευε ανά τον κόσμο, ο Φίσερ συνέθλιβε με ευκολία τους αντιπάλους του αλλά είχε μοναχά μία επιθυμία: να αντιμετωπίσει τον ανίκητο Σοβιετικό παίκτη Μπόρις Σπάσκι, κι έτσι να δώσει τέλος στην 24χρονη κυριαρχία της Σοβιετικής Ένωσης στο σκάκι. Το 1972, η επιθυμία του έγινε πραγματικότητα και το «Ματς του Αιώνα», ένα παιχνίδι 21 γύρων, κανονίστηκε στο Ρεϊκιαβικ της Ισλανδίας. Όμως, η ολοένα διογκούμενη εμμονή του Φίσερ με διάφορες θεωρίες συνομωσίας που γεννούσε το ασταθές μυαλό του, επηρεάζουν το παιχνίδι και η αλλόκοτη συμπεριφορά του αναστατώνει τον συνήθως ατάραχο Σπάσκι. Με τον ανταγωνισμό να θυμίζει ολοένα και περισσότερο τις έντονες γεωπολιτικές συγκρούσεις της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, ακόμη και οι πιο κοντινοί σύμβουλοι του Φίσερ, δεν είναι σίγουροι αν οι πράξεις του είναι οι καλά υπολογισμένες ενέργειες ενός εκκεντρικού ατόμου, ή σημάδια ότι είναι πραγματικά ασταθής ψυχολογικά.

Κριτική: Δεν μπορείς να το αποκαλέσεις βιογραφικό αυτό το φιλμ. Δεν μπορείς όμως και να το τοποθετήσεις στα μυθοπλαστικά, αφού ο Αμερικανός πρωταθλητής σκακιού Μπόμπι Φίσερ και ο ανταγωνισμός του με το Ρώσο μαιτρ Μπορίς Σπάσκι έχει μείνει ιστορικός. Ο Έντουαρντ Ζούικ έχει καταφέρει όμως να γυρίσει την ταινία με τρόπο, που την τοποθετεί αριστοτεχνικά κάπου στο μέσο.

Χρησιμοποιώντας σκηνές από τις ειδήσεις της εποχής, που οι δύο πρωταθλητές συναντήθηκαν σε έναν αγώνα που πήρε πολιτικές διαστάσεις, ο Ζούικ δίνει αληθοφάνεια ακόμα και στις προσωπικές στιγμές του Φίσερ, που πραγματικά ήταν μια ιδιότυπη προσωπικότητα. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ, η τρομοκρατική επίθεση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, το σκάνδαλο Watergate, το ιστορικό ταξίδι του προέδρου των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον, στην Κίνα, παρεμβάλλονται έμμεσα στην ιστορία των δύο σκακιστών και δίνουν ένα άλλο ενδιαφέρον στην ταινία, η οποία εάν αφορούσε αποκλειστικά στον αγώνα τους θα ήταν σχετικά πληκτική.

Ο Τόμπι Μαγκουάιρ δεν καταβάλλει καμία προσπάθεια να ξεφύγει από το ειρωνικό και αλαζονικό ύφος που διαθέτει και δεν θυμίζει τον Φίσερ. Πιστεύεις όμως ότι από τη πραγματική συμπεριφορά του κάπως έτσι θα ήταν. Ο Λιβ Σρέιμπερ δεν είναι κακός ως Μπορίς Σπάσκι. Δείχνει συγκρατημένος και επιφυλακτικός, όπως όλοι όσοι έρχονταν από την Ανατολή στη Δύση, στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.

Ο σκηνοθετικός ρυθμός δεν είναι κακός, έχει στοιχεία ντοκιμαντέρ και μπορεί να συγκρατήσει το ενδιαφέρον και των μη σκακιστών, ενώ το σενάριο με τα στοιχεία κατασκοπίας που διαθέτει και με τις εμμονές που στοιχειώνουν τον Φίσερ δεν σε αφήνει αδιάφορο.

Η ταινία βλέπεται με σχετικό ενδιαφέρον.

Σκηνοθεσία: Έντουαρντ Ζούικ 

Παίζουν: Τόμπι Μαγκουάιρ, Λιβ Σράιμπερ, Πίτερ Σάρσγκαρντ, Λίλι Ρέιμπ, Ρόμπιν Ουάιγκαρτ

Προβάλλεται από 8/10/15

(Κριτική μου στο myfilm.gr)

Κανίβαλοι - The Green Inferno

Υπόθεση: Μια ομάδα φοιτητών ακτιβιστών από τη Νέα Υόρκη, που έχουν μάθει να εξαρτώνται από την τεχνολογία για την κάθε τους ανάγκη, ταξιδεύουν στον Αμαζόνιο για να οργανώσουν τις προσπάθειες προστασίας μιας ιθαγενούς φυλής. Η φυλή απειλείται με εξαφάνιση όταν ανακαλύπτεται πολύτιμο πετρέλαιο στην περιοχή τους και μια πολυεθνική βάζει σκοπό να τους εξοντώσει. Όμως, το αεροπλάνο που μεταφέρει την ομάδα πέφτει στη ζούγκλα και οι επιζώντες, πλήρως ανήμποροι μακριά από κάθε είδους τεχνολογία, καταλήγουν όμηροι της φυλής που είχαν σκοπό να σώσουν – και τα μέλη της έχουν ιδιαίτερες ορέξεις

Κριτική: Από τη στιγμή, που η κεντρική ηρωίδα και καλομαθημένη φοιτήτρια με το πρώτο τσίμπημα κουνουπιού στο πολιτισμένο περιβάλλον ενός φαστφουντάδικου, αδειάζει όλο το περιεχόμενο ενός αντικουνουπικού σπρέι πάνω της και αποφασίζει να πάει στη ζούγκλα του Αμαζονίου για… δράση, καταλαβαίνεις ότι θα δεις πολλές αφέλειες στη συνέχεια. Όπως ας πούμε ότι οι χυμώδεις συμπρωταγωνίστριές της, κυκλοφορούν στο ταξίδι με καυτά σορτσάκια και φανελάκια, που αναδεικνύουν τα πλούσια μπούστα τους. Στη ζούγκλα… (και χωρίς τον Ταρζάν).

Πράγματι, η «νεανικού τρόμου και φρίκης» ταινία, διαθέτει όλα τα κλισέ του αιματοβαμμένου αυτού είδους, με φόντο τη ζούγκλα (υποτίθεται) του Αμαζονίου και μια φυλή κανιβάλων. Πλην όμως δεν τρομάζει και μόνο γέλια προκαλεί.

Μεγάλο κουτί ποπκόρν, αναψυκτικό και φύγατε.

Σκηνοθεσία: Ιλάι Ροθ

Με τους: Λορένζα Ίζο, Άριελ Λέβι, Ντάριλ Σαμπάρα, Κίρμπι Μπλις Μπλάντον, Σκάι Φερέιρα, Μάγκντα Απάνοβιτς, Νικολάς Μαρτίνεζ, Άαρον Μπερνς

Προβάλλεται από 8/10/15

(Κριτική μου στο myfilm.gr)

Bikes vs Cars

Υπόθεση: Το ντοκιμαντέρ απεικονίζει μια παγκόσμια κρίση που όλοι κατά βάθος ξέρουμε ότι θα πρέπει να συζητήσουμε για το κλίμα, τους πόρους της γης, τις πόλεις όπου ολόκληρη η επιφάνεια καταναλώνεται από το αυτοκίνητο. Ένα συνεχώς αυξανόμενο, βρώμικο, θορυβώδες κυκλοφοριακό χάος. Το ποδήλατο είναι ένα μεγάλο εργαλείο για την αλλαγή, αλλά τα ισχυρά συμφέροντα που κερδίζουν από το ιδιωτικό αυτοκίνητο επενδύουν δισεκατομμύρια κάθε χρόνο στις ομάδες πίεσης και τη διαφήμιση για να προστατεύσουν την επιχείρησή τους. Στην ταινία συναντάμε ακτιβιστές και στοχαστές που αγωνίζονται για καλύτερες πόλεις, οι οποίοι αρνούνται να σταματήσουν το ποδήλατο, παρά τον αυξανόμενο αριθμό των νεκρών στην κυκλοφορία.

Κριτική: Δυστυχώς το ντοκιμαντέρ «Ποδήλατα εναντίον αυτοκινήτων», όπως παρουσιάζεται δείχνει την παντοδυναμία των βιομηχανιών αυτοκινήτων, οι οποίες εδώ και πολλά χρόνια, από την απαρχή της εφεύρεσης του αυτοκινήτου, αγωνίζονται ώστε το αυτοκίνητο να είναι συνεχώς απαραίτητο στον άνθρωπο.

Τι να το κάνεις, που ορισμένοι άνθρωποι ή και ομάδες ανθρώπων χρησιμοποιούν ποδήλατα; Όταν από τα ιστορικά πλάνα που δείχνει, διαφαίνεται ότι οι βιομηχανίες πάντα πετύχαιναν ώστε να καταστρέφονται οι γραμμές των τραμ, να διαπλατύνονται οι δρόμοι από 2 σε 4 και 6 λωρίδες κυκλοφορίας (όπως στο Λος Άντζελες), τότε σε πιάνει μια απογοήτευση. 

Όπως σε πιάνει απογοήτευση όταν στο ντοκιμαντέρ ομολογείται, ότι μεγάλη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία χαρίζει αυτοκίνητα στους Γερμανούς πολιτικούς…

Βλέπεται με ενδιαφέρον πάντως.

Σκηνοθεσία: Φρεντρίκ Γκέρτεν

Προβάλλεται από 8/10/15

(Κριτική μου στο myfilm.gr)

Βόλτα στο κενό – The walk

Υπόθεση: Νέα Υόρκη, 7 Αυγούστου 1974. Λίγες μέρες πριν κλείσει τα 25 του χρόνια, ο Γάλλος σχοινοβάτης Philippe Petit περπάτησε για 45 λεπτά, κάνοντας οκτώ διαδρομές πέρα-δώθε, σ’ ένα τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους του World Trade Center (που μόλις είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή τους), 411 μέτρα από το έδαφος, χωρίς την άδεια του Δήμου ή οποιασδήποτε αρχής. Αυτή είναι η ιστορία. Προδοσίες, διαφωνίες, μια ομάδα από όλον τον κόσμο, ένας μέντορας και ένα θεότρελο σχέδιο.

Κριτική: «Γρηγορότερα, Ψηλότερα, Δυνατότερα», είναι το σύνθημα των Ολυμπιακών Αγώνων και με αυτό, ο άνθρωπος εμπνέεται και προσπαθεί πάντοτε να βελτιώνει όχι μόνο τα αθλητικά ρεκόρ, αλλά και τους προσωπικούς του στόχους, όπως αποδεικνύεται.

Το 1974, ένας Γάλλος σχοινοβάτης, ικανοποιώντας την προσωπική του «τρέλα», βάδισε σε  ένα συρματόσκοινο που είχε δέσει με μεγάλο ρίσκο, στους δύο Δίδυμους Πύργους του World Trade Center της Νέας Υόρκης.

Την τολμηρή αυτή επιχείρηση, του Γάλλου Φιλίπ Πετίτ και της, επίσης τρελής,  παρέας του, μετέφερε τρισδιάστατα και με μεγάλη μαεστρία στην οθόνη ο Ρόμπερτ Ζεμέκις, βοηθούμενος από ταλαντούχους στην πλειονότητά τους ηθοποιούς και από την ψηφιακή τεχνολογία, μιας και οι δίδυμοι πύργοι δεν υπάρχουν πλέον.

Τέλειος ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, στο ρόλο του φιλόδοξου και τολμηρού σχοινοβάτη, μας αφηγείται από μπαλκόνι του Αγάλματος της Ελευθερίας και με φόντο τους Πύργους, την πραγματική αυτή ιστορία και ο θεατής μέσα από flashback, ζει τις μοναδικές στιγμές, τόσο με αντικειμενικές λήψεις, όσο και μέσα από τα μάτια του σχοινοβάτη.

Δεμένη αφήγηση, έξοχη φωτογράφηση και λήψεις από απίθανες γωνίες κάνουν την ταινία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, τόσο από άποψη χαρακτήρων, όσο και από τις τεχνικές λεπτομέρειες, ενώ η εμφάνιση και η στάση των αστυνομικών κατά την κρίσιμη στιγμή της σχοινοβασίας, μπορώ να πω ότι αποτελούν το απόλυτα ιλαροτραγικό στοιχείο της ταινίας, που μέχρι εκείνη τη στιγμή (χάρη στον Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ) έχει βυθίσει το θεατή στις πιο ενδόμυχες σκέψεις και συναισθήματα του κεντρικού ήρωα. Οι κραυγές «Κατέβα από το σκοινί ΑΜΕΣΩΣ» σε έναν άνθρωπο που αυτοσυγκεντρωμένος περπατάει σ’ αυτό σε ύψος 417 μέτρα και χωρίς προστατευτικά μέτρα, ακούγονται κωμικές και τραγικές συνάμα, για την κουλτούρα του λαού της «Χώρας της Ευκαιρίας», ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο Γάλλος δεν είχε πάρει άδεια γι’ αυτό που έκανε.

Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ζεμέκις

Παίζουν: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Σαρλότ Λε Μπον

Προβάλλεται από 8/10/15

(Κριτική μου στο myfilm.gr)

Το Αρνάκι - Kuzu

Υπόθεση: Σύμφωνα με την παράδοση στα χωριά της Ανατολικής Ανατολίας, η 27χρονη Μεντινέ πρέπει να σερβίρει αρνάκι στο φούρνο στην τελετή περιτομής του πεντάχρονου γιου της, Μερτ. Φτωχή αλλά αποφασισμένη, η Μεντινέ βάζει την οικογένειά της να κόβει κλαδιά, προκειμένου να βγάλουν τα χρήματα για να αγοράσουν το αρνί, ενώ ο αχαΐρευτος σύζυγός της Ισμαήλ, μοιάζει να ανησυχεί για τη δυναμική συμπεριφορά της γυναίκας του. Στο μεταξύ, ζηλεύοντας την προσοχή που απολαμβάνει ο Μερτ, η δαιμόνια αδελφή του, η Βιζντάν, τον πείθει πως αν δεν βρεθεί αρνί, τότε... θα φάνε αυτόν. Ο αρχηγός του χωριού βρίσκει στον Ισμαήλ δουλειά στα σφαγεία, όμως οι φίλοι του θα τον σπρώξουν στα δίχτυα μιας πληθωρικής πόρνης, κάτι που θα κάνει ακόμη πιο δύσκολη την αγορά του πολυπόθητου αμνού. Η Μεντινέ επιμένει. Ο μικρός Μερτ έχει τους δικούς του λόγους να θέλει να βρεθεί ένα ζώο και η αποφασιστικότητά του συναγωνίζεται αυτήν της μητέρας του. Κι ενώ η περηφάνια της την κάνει να αρνηθεί ακόμα και την υποστήριξη της μητέρας της, η Μεντινέ θα δεχτεί βοήθεια από ένα απρόσμενο πρόσωπο.

Κριτική: Κοινωνικό δράμα, γυρισμένο στα βάθη της ορεινής Ανατολίας θυμίζοντάς μας Ελλάδα της εποχής του 1950, το οποίο συνδυάζει ηθογραφικά στοιχεία, κοινωνικό σχολιασμό, λεπτό και υποδόριο χιούμορ και τελείως απροσδόκητα προς το δεύτερο μέρος αρχίζει να διαθέτει και στοιχεία suspense. 

Οι χαρακτήρες είναι όλοι προβλέψιμοι και οδηγούν στην κορύφωση του δράματος που βιώνει κυρίως ο μικρός πρωταγωνιστής, στο οποίο δράμα η κεντρική ηρωίδα, η μητέρα, μας αιφνιδιάζει στο τέλος. 

Σκηνοθεσία: Κουτλούγ Αταμάν

Με τους: Μερτ Ταστάν, Νεσρίν Καβαντζάντε, Καχίτ Γκόκ, Σίλα Λάρα Καντούρκ, Νουρσέλ Κόζε

Προβάλλεται από 1/10/2015

Η διάσωση - The Martian

Υπόθεση: Κατά τη διάρκεια μιας επανδρωμένης αποστολής στον Άρη, ο αστροναύτης Μαρκ Γουάτνι (Ματ Ντέιμον) θεωρείται νεκρός μετά από μια σφοδρή καταιγίδα και εγκαταλείπεται από το υπόλοιπο πλήρωμα. Αλλά ο Γουάτνι είναι ακόμη ζωντανός και ξαφνικά βρίσκεται μόνος σε έναν αφιλόξενο πλανήτη. Έχοντας ελάχιστες προμήθειες, πρέπει να επιστρατεύσει την εφευρετικότητα, την ευφυΐα και το κουράγιο του για να επιβιώσει και να βρει έναν τρόπο να ειδοποιήσει τη Γη ότι είναι ζωντανός. Εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά, η NASA και μία ομάδα διεθνών επιστημόνων δουλεύουν ακούραστα για να φέρουν πίσω τον «Αρειανό», ενώ ταυτόχρονα τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος σχεδιάζουν μία τολμηρή, αν όχι αδύνατη, επιχείρηση διάσωσης. Καθώς αυτές οι ιστορίες γενναιότητας εξελίσσονται, ο κόσμος ενώνεται για να υποστηρίξει την προσπάθεια επιστροφής του Γουάτνι.