Η βίλα της θλίψης

Δεν πρόκειται για καμία «βίλα της θλίψης». Ο Πατρίκ Μοντιανό, που θα πρέπει τη δεκαετία του ‘60 να ήταν δεκαπέντε ετών, σ’ αυτό το μυθιστόρημα (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη), το οποίο θα μπορούσε να είναι και τμήμα της αυτοβιογραφίας του, θυμάται και περιγράφει μια κοινωνία σε παρακμή, μια «κοινωνία της θλίψης». Μια κοινωνία που θεωρούσε «ποιοτική» τη βαρεμάρα, ανάμεσα σε περιπάτους παραλιακών δρόμων σε λουτροπόλεις για ηλικιωμένους και σε συναντήσεις κοκταίλ, ή απογευματινών τεΐων, όπου ανταλλάσσονται φιλοφρονήσεις, ως επί το πλείστον ψευδείς και απόψεις γύρω από πετυχημένους ή αποτυχημένους πολιτικούς, καλλιτέχνες και άλλα δημόσια πρόσωπα. Όλα αυτά δε, μέσα από τις αναμνήσεις και το βλέμμα του νεαρού Βίκτορα, του οποίου η μοιραία συνάντηση με την γοητευτική ηθοποιό Υβόννη, γεννά έναν έρωτα που μοιάζει προορισμένος να κρατήσει αιώνια (όπως αναφέρει και το οπισθόφυλλο).

Εν τω μεταξύ, γύρω του μια παρέα περίεργων και αντιφατικών ανθρώπων ζει μια κάποια περιπέτεια, γύρω από την οποία παραμονεύει το μυστήριο και ο αισθησιασμός. Πίσω από τη φαινομενική ηρεμία που βαραίνει την ατμόσφαιρα, γεγονότα και χαρακτήρες αναδεύονται αργά και υπόγεια, έρχονται στην επιφάνεια αλλοιωμένα ή όχι και ο Πάτρικ Μοντιανό με την ελκυστική του γραφή κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, μέχρι την τελευταία σελίδα. Ενδιαφέρον και άψογο.

Το Φανταστικό και ο Βαρουφάκης (3)

Κλείνοντας τη σειρά Το Φανταστικό και η Οικονομία, που ήταν αφιερωμένη στον τρόπο με τον οποίο ο σημερινός υπουργός Οικονομίας Γιάνης Βαρουφάκης χρησιμοποιούσε τις ταινίες φαντασίας, για να τεκμηριώνει τα άρθρα του, θα αναφερθούμε στο άρθρο του με τίτλο «Σούπερμαν εναντίον Μπάτμαν», που δημοσιεύτηκε στις 13/2/2014 στο περιοδικό LIFO με επεξηγηματικό υπότιτλο: «Η αδιέξοδη πίστη σ’ έναν Από Μηχανής Θεό και η υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τους δαίμονές μας».

Ο κ. Βαρουφάκης, πρώτα εξιστορεί την εμφάνιση των δυο υπερηρώων στη Γη, αποκαλώντας τον Σούπερμαν «λαθρομετανάστη από τον πλανήτη Κρύπτον (που, σαν μια Σομαλία ή ένα Αφγανιστάν, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη)» και τον Μπάτμαν «δικό μας παιδί, γέννημα-θρέμμα της αμαρτωλής Γκόθαμ Σίτι, γόνο ισχυρής οικογένειας της πόλης, που όμως ξεκληρίστηκε επειδή δεν συμβιβάστηκε με το κακό».

Στη συνέχεια,

Αφιέρωμα στον Γουστάβ Μασατί

Η Αλκυονίς New Star Art Cinema παρουσιάζει από 5/3, τον πρωτοπόρο του Τσέχικου κινηματογράφου, Gustav Machatý με δύο ταινίες τέχνης που σόκαραν και λογοκρίθηκαν σε Ευρώπη και Αμερική.

Ο κ. Βελισσαριος Κοσυβάκης ιδιοκτήτης της New Star, αναφέρει σχετικά με τις ταινίες: «Με την προβολή των αριστουργημάτων EROTIKON και EKSTASΥ  στοχεύουμε να γνωρίσουν οι φίλοι σινεφίλ από πού ξεκίνησε η πρωτοπορία στον κινηματογράφο της εποχής του ‘30. Πρόκειται για δύο ταινίες που εμπλουτίζονται από υπαινιγμούς και σύμβολα από τον σκηνοθέτη ο οποίος δεν διστάζει στην Ekstasy να χρησιμοποιήσει γυμνές σκηνές και να περιγράψει με κοντινά πλάνα στα εκφραστικά μάτια της άγνωστης ακόμα Hedy Lamarr, έναν από τους πρώτους γυναικείους οργασμούς στη μεγάλη οθόνη».

Ekstasy (1933)

Η ταινία Ekstasy (Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1934) είναι η πρώτη μη πορνογραφική ταινία, που απεικονίζει γυναικείο οργασμό κάνοντας διάσημη την Hedy Lamarr.

Ο  Machatý καταφέρνει να χτίσει ένα μικρό αριστούργημα πολύ μπροστά για την εποχή του, χωρίς να χρησιμοποιεί καθόλου γυμνό αλλά διατηρώντας τη σαγηνευτική δύναμη μέσα από τη χρήση συμβόλων και της υποκειμενικής κάμερας.

Σύμφωνα με την υπόθεση η Eva είναι παντρεμένη με έναν τζέντλεμαν, αλλά διαπιστώνει ότι έχει εμμονή με την τάξη στη ζωή της και καθόλου χώρο για πάθος. Απελπισμένη τον εγκαταλείπει και επιστρέφει στο σπίτι του πατέρα της. Μια μέρα, κάνοντας μπάνιο στη λίμνη γνωρίζει έναν νέο άντρα και τον ερωτεύεται. Ο σύζυγός της είναι λυπημένος που έφυγε η γυναίκα του όμως η μοίρα τον φέρνει δίπλα στο νέο εραστή που την «έκλεψε».

Η μαχαιριά - The cut

Υπόθεση: Μαρντίν, 1915. Η τουρκική αστυνομία συλλαμβάνει όλους του Αρμένιους άντρες μέσα σε μια νύχτα και ο νεαρός σιδηρουργός, Nazaret Manoogian, αποχωρίζεται βίαια την οικογένειά του. Χρόνια αργότερα, αφού ο Nazaret έχει επιβιώσει από τη γενοκτονία, μαθαίνει ότι οι κόρες του είναι κι αυτές ζωντανές. Κάνει σκοπό της ζωής του να τις ξαναβρεί και περιπλανιέται από την έρημο της Μεσοποταμίας ως την Αβάνα και τα απομονωμένα βοσκοτόπια της Βόρειας Ντακότα. Σε αυτή την οδύσσειά, θα συναντήσει απλούς ανθρώπους έτοιμους να του συμπαρασταθούν και να τον βοηθήσουν αλλά και την άλλη πλευρά της απαξίωσης και της βαρβαρότητας.

Κριτική: Με την «Μαχαιριά», ο Φατίχ Ακίν καταπιάνεται με την γενοκτονία των Αρμενίων και ολοκληρώνει έτσι την τριλογία του «Αγάπη, Θάνατος και Διάβολος», (οι δύο προηγούμενες: «Μαζί - Ποτέ» του 2004 για την Αγάπη και «Η άκρη του ουρανού» του 2007 για το Θάνατο).

Στα χρόνια της βίας - A most violent year

Υπόθεση: Η ταινία ακολουθεί τρεις ημέρες στη ζωή του Άμπελ Μοράλες ενός Λατινομαερικάνου μετανάστη, που μαζί με τη σύζυγο του Άννα (γέννημα- θρέμα του Μπρούκλυν) χτίζουν μια μικρή επιχείρηση πετρελαίου θέρμανσης, που παρέλαβαν από το μαφιόζο πατέρα της Άννα. Αφιερωμένοι να διοικήσουν την επιχείρηση με νόμιμους τρόπους, ανακαλύπτουν ότι ο δρόμος για την επιτυχία είναι διεφθαρμένος.

Κριτική: Σε σκηνοθετικό κλίμα που θυμίζει Μάρτιν Σκορτσέζε και με μια καταπληκτική ερμηνεία του Όσκαρ Άιζακ, η ταινία διαπραγματεύεται την αποφασιστικότητα, την υπομονή και την επιμονή του ανθρώπου, που θέλει να πετύχει τους σκοπούς του, αποφεύγοντας τους δρόμους της αδιαλλαξίας και της παρανομίας.

Τιμπουκτού – Timbuktu

Υπόθεση: Ο χρόνος στο Τιμπουκτού άρχισε να κυλά αντίστροφα. Οι δρόμοι έρημοι, οι πόρτες κλειστές. Οι γυναίκες έχουν γίνει σκιές και το σκοτάδι έχει τυλίξει όλα όσα έδιναν κάποτε χρώμα σ’ αυτή την εξωτική πόλη του Μάλι. Τέλος η μουσική, τέλος το παιχνίδι, τέλος η ελευθερία: η αρχή του σκοταδισμού. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι πλέον η νέα τάξη πραγμάτων που σκορπά τον τρόμο στην περιοχή. Μακριά από το χάος, ο Κιντάν με την γυναίκα του Σατίμα, την κόρη του Τόγια και τον μικρό Ισάν, απολαμβάνουν μια ήρεμη ζωή. Ένα περιστατικό θα ωθήσει τον Κιντάν να αφαιρέσει κατά λάθος μια ανθρώπινη ζωή. Αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με την καινούρια δικαιοσύνη. Η ιστορία του Κιντάν, όμως, δεν είναι η μοναδική, παράλληλες πράξεις συνθέτουν με έναν ωμό ρεαλισμό την ματωμένη ιστορία μιας ολόκληρης χώρας.

Κριτική: Πρόκειται για μια ταινία που διαπραγματεύεται την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα στο Τιμπουκτού, όπου τα πάντα ελέγχονται αυστηρά και ασφυκτικά από τους τζιχαντιστές και τον ισλαμικό νόμο.

Focus

Υπόθεση: Ο Νίκι Σπέρτζον (Γουίλ Σμιθ) είναι ένας έμπειρος απατεώνας, ο οποίος εκπαιδεύει τη νεαρή ερασιτέχνη απατεώνισσα, Τζες (Μάργκοτ Ρόμπι), και της μαθαίνει τα κόλπα του “παιχνιδιού”. Όλα όμως περιπλέκονται, όταν θα μπει το ρομαντικό στοιχείο στη σχέση τους, κάτι που θα οδηγήσει τελικά στη διακοπή της. Τρία χρόνια αργότερα, η ελκυστική και πλέον καταξιωμένη femme fatale Τζες εμφανίζεται στο Μπουένος Άιρες, αλλά αυτή τη φορά ως ανταγωνίστρια του Νίκι στην ίδια απάτη, που έχει στόχο έναν δισεκατομμυριούχο που οργανώνει αγώνες αυτοκινήτων.

Κριτική: Παιχνίδια αυτοσυγκέντρωσης, θα μπορούσε να είναι ο ελληνικός τίτλος, μιας και όλη η ιστορία αφορά σε πορτοφολάδες και μικροαπατεώνες, που έχουν μεγάλη ανάγκη και από αυτοσυγκέντρωση για να πετύχουν το στόχο τους.

Στο δρόμο για το σχολείο - Sur le chemin de l'école

Υπόθεση: Παιδιά που ζουν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, αλλά μοιράζονται την ίδια δίψα για μάθηση. Κατανοούν ότι μόνο η σωστή εκπαίδευση, μπορεί να τους εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον, γι’ αυτό και κάθε πρωί ξεκινούν ένα μακρινό ταξίδι προς τη γνώση.

Κριτική: Υπέροχη και συγκινητική «ταινία-παράδειγμα» για τα παιδιά μας (του «δυτικού» λεγόμενου κόσμου) και ειδικά για εκείνα που θεωρούν «αυτονόητη» την ύπαρξη των ανέσεων που απολαμβάνουν και τις οποίες ανέσεις δεν είχαν οι γονείς τους, ή οι παππούδες τους και (ακόμα και σήμερα) είναι αδιανόητες για τα παιδιά του «τρίτου κόσμου».

Νυχτερινός ανταποκριτής - Nightcrawler

Υπόθεση: Μέχρι πού θα έφτανες για το Αμερικανικό όνειρο; Ο Λου Μπλουμ ψάχνει απελπισμένος για δουλειά, ώσπου ανακαλύπτει τον “υπόγειο” και εφήμερο κόσμο του αστυνομικού ρεπορτάζ στο Λος Άντζελες. Θα συνεργαστεί με ένα τηλεοπτικό συνεργείο που καταγράφει ατυχήματα, πυρκαγιές και δολοφονίες, και θα γνωρίσει τη Νίνα, μία βετεράνο στο “άθλημα”, η οποία θα τον βοηθήσει να γνωρίσει την επιτυχία. Αναζητώντας μανιωδώς “καυτές” ειδήσεις που θα απογειώσουν τα νούμερα τηλεθέασης, μετατρέπεται σε έναν αμφιβόλου ηθικής δημοσιογράφο που θα κάνει τα πάντα για την αποκλειστικότητα.
Κριτική: Άλλη μια ταινία, που θα τη συμπεριλάβω στον κατάλογο «δημοσιογραφία και δημοσιογραφική δεοντολογία», στην επόμενη επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας της Ελευθερίας του Τύπου και στην κατηγορία «κίτρινος»..

Το Φανταστικό και ο Βαρουφάκης (2)

Συνεχίζω σήμερα (προηγούμενη ΕΔΩ) με άλλη μια κινηματογραφική ταινία φαντασίας, που επικαλείται ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάνης Βαρουφάκης, προκειμένου να τεκμηριώσει τις απόψεις του, σε θέματα οικονομίας.

Πρόκειται για την ταινία «Blade Runner» που έχει χαρακτηρισθεί σταθμός στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, στην οποία ο Χάρισον Φορντ υποδύεται έναν ειδικό ντετέκτιβ, που έχει επιφορτισθεί να ανακαλύψει κάποια ανθρωποειδή ρομπότ (androids), τα οποία αφού απόκτησαν συναισθήματα, δραπετεύουν από μια αποικία όπου εργάζονταν σε ορυχεία και έχουν επιστρέψει στη Γη να βρουν τον κατασκευαστή τους και να τον πιέσουν να τους δώσει παραπάνω ζωή, διότι είναι προγραμματισμένα να «ζουν» μόνον τρία χρόνια και όχι όπως οι άνθρωποι.

Ο κ. Βαρουφάκης, συμπεραίνει ότι το μυστικό της συναλλακτικής αξίας που την καθιστά χρήσιμη έννοια είναι ο ανθρώπινος παράγοντας, η πραγματικά ελεύθερη βούληση ανθρωπίνων όντων που διαθέτουν αυτογνωσία. Έτσι, αναφέρεται στα androids της ταινίας Blade Runner προκειμένου να διαχωρίσει τις έννοιες «άνθρωπος» και «ρομπότ» στην αγορά εργασίας.