Επιχείρηση Μαύρη Θάλασσα - Black Sea

Υπόθεση: Θέλοντας να αποκαταστήσει τη σχέση του με τους πρώην εργοδότες του, ένας καπετάνιος υποβρυχίου αναλαμβάνει μία σκοτεινή επιχείρηση: να ερευνήσει ένα υποβρύχιο, στον πάτο της Μαύρης Θάλασσας, το οποίο φημολογείται πως είναι γεμάτο με χρυσό.

Κριτική: Κλειστοφοβική περιπέτεια με ένα εξαιρετικό Τζουντ Λο να υποδύεται έναν απογοητευμένο καπετάνιο, που αναλαμβάνει να ξεθάψει από το βυθό της Μαύρης Θάλασσας, ένα μεγάλο φορτίο χρυσού κρυμμένου σε ένα υποβρύχιο βυθισμένο από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

John Wick

Υπόθεση: Ένας πρώην εκτελεστής αναγκάζεται από τη Ρωσική μαφία να επανέλθει στη δράση και θα είναι αδίστακτος όπως στο παρελθόν, όταν έχτιζε το μύθο του JohnWick. Μία στυλιζαρισμένη ιστορία εκδίκησης κι εξιλέωσης, σε μία ιδιοφυώς κατασκευασμένη, φανταστική εκδοχή της Νέας Υόρκης.

Κριτική: Ο Κιάνου Ριβς έχοντας χάσει τη γυναίκα του, αφοσιώνεται στο χαριτωμένο κουτάβι που του είχε αφήσει ως δώρο. Όμως από κακή συγκυρία, θα του το σκοτώσουν άδικα, θα του καταστρέψουν το αυτοκίνητο (ένα Μάσταγκ - θρύλος του 1969) και θα ξυπνήσουν τα άγρια ένστικτά του, τα οποία υπέβοσκαν από την εποχή που συνεργαζόταν με τη ρωσική μαφία.

Ιστορία εκδίκησης λοιπόν και μια τυπική περιπέτεια δράσης

Cake

Υπόθεση: Η Κλερ Σίμονς πονάει, όλη την ώρα. Ο χρόνιος σωματικός της πόνος είναι προφανής από τις ουλές της αλλά και τον τρόπο που κινείται - κάθε βήμα της προκαλεί μορφασμούς πόνου. Ο ψυχολογικός της πόνος, όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερος: η οργή και η απελπισία της προκαλούν ξεσπάσματα θυμού και αφιλτράριστης ειλικρίνειας που έχουν απομακρύνει από κοντά της όλα της τα αγαπημένα πρόσωπα, τα οποία δεν αντέχουν να την βλέπουν να βυθίζεται στον εθισμό της σε διάφορες ουσίες για να αντέξει. Η αυτοκτονία μιας νεαρής γυναίκας από την ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης στην οποία συμμετέχει, θα δώσει στην Κλερ έναν νέο στόχο ζωής: να μάθει περισσότερα για αυτήν την γυναίκα που ελάχιστα γνώριζε, εισβάλλοντας στη ζωή του χήρου της και του μικρού παιδιού της, και να εξερευνήσει τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, κινδύνου και λύτρωσης. Στο τέλος του κωμικοτραγικού ταξιδιού της, όταν πλέον ισορροπεί ανάμεσα στη συγκλονιστική πραγματικότητα και το ελπιδοφόρο μέλλον, ίσως βρει τον τρόπο να συμφιλιωθεί με το τραυματικό παρελθόν της και την φευγαλέα ιδέα της συγχώρεσης.

Κριτική: Η Τζένιφερ Άνιστον σε ένα διαφορετικό ρόλο από αυτούς που την έχουμε συνηθίσει,

Έμφυτο ελάττωμα - Inherent vice

Υπόθεση: Όταν η πρώην φίλη του ιδιωτικού ντετέκτιβ Ντοκ Σπορτέλο εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά με μία ιστορία για τον νυν δισεκατομμυριούχο εργολάβο φίλο της –με τον οποίο είναι ερωτευμένη- και ένα σχέδιο της συζύγου του και του φίλου της, να τον απαγάγουν και να τον κλείσουν σε ψυχιατρική κλινική… κάτι στην ιστορία της μάλλον πάει στραβά. Στα τέλη της ψυχεδελικής δεκαετίας του ’60, η παράνοια κυβερνάει και ο Ντοκ ξέρει καλά πως η λέξη “αγάπη” είναι απλά της μόδας, όπως οι λέξεις “τριπάκι” και “groovy” με τη διαφορά πως η συχνή της χρήση οδηγεί σε προβλήματα.

Κριτική: Ένας αγνώριστος Γιόακιν Φίνιξ, που υποδύεται ένα ρέμπελο ιδιωτικό ντετέκτιβ του Λος Άντζελες, στην εποχή των παιδιών των λουλουδιών, της ψυχεδέλειας, των ναρκωτικών και του make love not war, αναλαμβάνει με το δικό του τρόπο τη διαλεύκανση μιας υπόθεσης, που θα τον φέρει σε σύγκρουση με καρτέλ ναρκωτικών, ιδρύματα αποκατάστασης ναρκομανών και γενικά ένα ποπ και ροκ περιβάλλον,

Φεστιβάλ Ιαπωνικών Ταινιών Anime

Η Πρεσβεία της Ιαπωνίας στην Ελλάδα, σε συνεργασία με το Japan Foundation και την Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 & Μ. Αλεξάνδρου 134-136,  Κεραμικός, Αθήνα - Tηλ: 210 3609695, 210 3612046), παρουσιάζουν το Φεστιβάλ Ιαπωνικών Ταινιών Anime που οργανώνεται στα πλαίσια του προγράμματος «Περιοδεύον Φεστιβάλ Ιαπωνικού Κινηματογράφου», μέρος των πολιτιστικών δράσεων του Japan Foundation στο εξωτερικό.

Στο πλούσιο πρόγραμμα του αφιερώματος περιλαμβάνονται έξι διακεκριμένες ταινίες που παρουσιάζονται σε πρώτη προβολή στην Ελλάδα αποκλειστικά για τους φίλους του ιαπωνικού animation (στα ιαπωνικά με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους).

Το Φανταστικό και ο Βαρουφάκης

Την Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015, είδα στην τηλεόραση το πρώτο μέρος της κινηματογραφικής τριλογίας των αδερφών Γουατσόφσκι «The Matrix» (1999). Μάλλον το ξαναείδα, αλλά αυτή τη φορά επηρεασμένος από τον τρόπο που το είχε χρησιμοποιήσει ως αφορμή για ένα οικονομικό του άρθρο στο περιοδικό LIFO (28/3/14), ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάνης Βαρουφάκης, ο οποίος αντιμετώπισε την ταινία ως «ντοκιμαντέρ του παρόντος μας, παρά ως επιστημονική φαντασία για ένα δυστοπικό μέλλον».

Αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Βαρουφάκης,

Οικονομία και στο λόγο

Ε, λοιπόν θέλω να πιστεύω ότι αυτή η οικονομία που επικρατεί στη γραφή των sms και των σχολίων στο τουίτερ, έχει οδηγήσει μια μερίδα νέων (δεν μπορώ να είμαι απόλυτος και να γράψω "όλων") να χρησιμοποιεί κάποιες φράσεις μέχρι τη μέση. Διότι αν δεν είναι έτσι, τότε υπάρχει άγνοια παροιμιών που κάποτε ήταν καθοριστικές και συμπλήρωναν τους διαλόγους και τα εννοούμενα ή υπονοούμενα. Τι θέλω να πω; 

Αυτές τις μέρες με τα μεγάλα κρύα, έτυχε να ακούσω τρεις φορές τη φράση "Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει..." σα να είναι στην τελική μορφή της, ενώ δεν είναι. Την άκουσα στο τρένο από δύο κοπέλες που σχολίαζαν τον καιρό. "Κρύο σήμερα", "Ε, ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει...". Βαρέθηκε να την ολοκληρώσει, σκέφτηκα. 

Ύστερα την άκουσα πάλι,

Το διαζύγιο - Gett: The trial of Viviane Amsalem

Υπόθεση: Στο Ισραήλ, δεν αναγνωρίζεται ο πολιτικός γάμος, πόσω μάλλον το διαζύγιο. Μόνο οι ραβίνοι νομιμοποιούν έναν γάμο και, αν χρειαστεί, τη διάλυση του. Όμως στην τελευταία περίπτωση χρειάζεται η συναίνεση του συζύγου, ο οποίος έχει μεγαλύτερη εξουσία ακόμα και από τους δικαστές. Η Viviane Amsalem κάνει αιτήσεις διαζυγίου για τρία ολόκληρα χρόνια, όμως ο σύζυγος της Elisha δεν συμφωνεί.

Κριτική: Αρχίζοντας το φιλμ, βρισκόμαστε σε μια αίθουσα δικαστηρίου, όπου εκδικάζεται μια αίτηση διαζυγίου από μια γυναίκα, για το οποίο διαζύγιο ανταλλάσουν απόψεις μια ομάδα αντρών, ο δικηγόρος της, ο εναγόμενος και ο δικηγόρος του, οι Ραβίνοι δικαστές, ο γραμματέας μπροστά στο κομπιούτερ του, αλλά τη γυναίκα δεν τη βλέπουμε. Είναι αόρατη γι’ αυτούς όπως και για το θεατή. Η κάμερα έχει πάντα την οπτική γωνία ενός χαρακτήρα, που κοιτάει έναν άλλο χαρακτήρα, αλλά ποτέ τη γυναίκα.

Τα παιδικά χρόνια του Μαξίμ Γκόργκι

Πρώτο μέρος μιας τριλογίας πάνω στα παιδικά και νεανικά χρόνια του Μαξίμ Γκόρκι, που μαζί με την Τριλογία του Μαξίμ των Κόζιντσεφ και Τράουμπεργκ, αποτελεί την κορυφαία έκφραση του ποιητικού ρεαλισμού στο σοβιετικό κινηματογράφο του ’30. 

Ο Μάρκ Ντονσκόι, ο βάρδος της επαρχιακής Ρωσίας, δεν ενδιαφέρεται για μια μνημειακή βιογραφία του μεγάλου συγγραφέα που πέθανε ένα χρόνο πριν την ολοκλήρωση του πρώτου μέρους). Μακριά από το ρητορικό και δημαγωγικό ύφος των περισσότερων ταινιών του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και χωρίς τις γνωστές πολιτικολογίες που ενοχλούν τον σημερινό θεατή. 

Η Τριλογία του Μαξίμ Γκόρκι είναι μια πιστή αναπαράσταση της ζωής του λαού στην επαρχία της Τσαρικής Ρωσίας του 19ου αιώνα:

Ελεύθερος σκοπευτής – American sniper

Υπόθεση: Ο Κρις Κάιλ είναι ο πιο φονικός ελεύθερος σκοπευτής στην στρατιωτική ιστορία των ΗΠΑ. Το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό τον στέλνει στο Ιράκ με μία μόνο αποστολή: να προστατεύσει τους συμπατριώτες και συμπολεμιστές του. Η σκοπευτική του δεινότητα σώζει αμέτρητες ζωές στο πεδίο μάχης, και μετά από πολλά θαρραλέα κατορθώματα, κερδίζει τον τίτλο του “Θρύλου”. Η φήμη του όμως, εξαπλώνεται μέχρι το εχθρικό στρατόπεδο, καθιστώντας τον πρωταρχικό τους στόχο. Την ίδια στιγμή δίνει μία εξίσου δύσκολη μάχη στην προσπάθεια του να είναι καλός σύζυγος και πατέρας από την άλλη μεριά του κόσμου. Παρά τον κίνδυνο και το τίμημα της απόστασης από την οικογένεια του, ο Κρις εκτελεί το καθήκον του στο Ιράκ, συμμετέχοντας σε τέσσερις στρατιωτικές αποστολές, κάνοντας πράξη το σύνθημα του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, να «μην αφήνει κανένα στρατιώτη πίσω». Δυστυχώς για τον ίδιο, επιστρέφοντας στη σύζυγο του και τα παιδιά του, συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να αφήσει τον πόλεμο πίσω του.

Κριτική: Γνωρίζοντας εκ των προτέρων το τέλος μιας ταινίας, χάρη στα trivia που δημοσιεύονται πριν προβληθεί, και ειδικότερα όταν πρόκειται για αληθινή ιστορία, χάνει κάποιος το suspense, ένα από τα βασικά στοιχεία που καθηλώνει το θεατή. Οπότε τι απομένει;