Get on up: The James Brown story

Κριτική: Μια πυκνοδομημένη καταγραφή στιγμιότυπων από τη ζωή του αξέχαστου τραγουδιστή Τζέιμς Μπράουν, που μεσουράνησε στα μέσα και προς το τέλος του 20ού αιώνα Τζέιμς Μπράουν.

Ο Τέιτ Τέιλορ, ο σκηνοθέτης που μας είχε χαρίσει τις «Υπηρέτριες» ασχολείται με ένα θρύλο και καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι τέλους, με συνεχή flashbacks και αποκαλύπτοντας σταδιακά κάθε πτυχή της προσωπικότητας ενός πραγματικά εκκεντρικού καλλιτέχνη, που καθιέρωσε και άφησε τη σφραγίδα του στο είδος της funk μουσικής.

Ίσως, οι νεώτεροι θεατές που δεν έζησαν την εποχή του Μπράουν, να μπερδευτούν λίγο από την ανάπτυξη του θέματος, αλλά ο ρυθμός της μουσικής υπόκρουσης της ταινίας και των τραγουδιών του Μπράουν έρχονται σαν αντίβαρο να ισορροπήσουν

Αφιέρωμα στον Ηλία Καζάν

Στην  Ταινιοθήκη της Ελλάδος συνεχίζεται μέχρι τις 19 Οκτωβρίου το μεγάλο αναδρομικό αφιέρωμα στον Ηλία Καζάν με τίτλο «Αναφορά στον Ηλία Καζάν», το οποίο περιλαμβάνει σχεδόν ολόκληρη τη φιλμογραφία του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη. 

Πρόκειται για την τέταρτη εκδήλωση που διοργανώνει η Ταινιοθήκη της Ελλάδος στo πλαίσιο της πράξης «Η Κινηματογραφοφιλία στη Νέα Εποχή» του ΕΣΠΑ 2007-2013 και η εκδήλωση γίνεται σε συνεργασία με την Fox Entertainment, το UCLA Film & Television Archive, καθώς και την UIP. 

Το αφιέρωμα περιλαμβάνει συνολικά δεκαπέντε (15) ταινίες του Ηλία Καζάν, καθώς και το

Dracula untold

Υπόθεση: Είμαστε στο 1462. Η Τρανσυλβανία απολαμβάνει παρατεταμένη περίοδο ειρήνης υπό τη βασιλεία του Βλαντ ΙΙΙ και της συζύγου του Μιρένα, οι οποίοι μεριμνούν ώστε οι υπήκοοί τους να ζουν προστατευμένοι από τους εχθρούς και ειδικότερα τους Τούρκους που επεκτείνονταν επικίνδυνα, κατακτώντας όποια εδάφη έβρισκαν στο πέρασμά τους. Όταν ο Σουλτάνος Μεμέτ ο ΙΙ απαιτεί 100 παιδιά για το στρατό των Γενιτσάρων του ο Βλαντ καλείται να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει το παράδειγμα του πατέρα του και να παραδώσει το γιο του στο σουλτάνο ή αν θα απευθυνθεί σε ένα τέρας ώστε να νικήσει τους Τούρκους, χάνοντας, όμως, την ψυχή του.
Κριτική: Ενδιαφέρουσα και ατμοσφαιρική εξιστόρηση της περιόδου, πριν το μυθιστόρημα του Μπρααμ Στόουκερ «Δράκουλας ο βρικόλακας των Καρπαθίων» (1897), πάνω στο  οποίο βασίστηκε όλη η κινηματογραφική μυθολογία,

Ένα γενναίο ψέμα – The good lie

Υπόθεση: Ο φακός ακολουθεί μια ομάδα νεαρών Σουδανών προσφύγων, από την κόλαση του πολέμου μέχρι τη γη της επαγγελίας, τις ΗΠΑ. Εκεί, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες του δυτικού πολιτισμού για πρώτη φορά, καταφέρνουν να αναπτύξουν μια δυνατή φιλία με μία παράτολμη Αμερικανίδα, η οποία αναλαμβάνει να τους βοηθήσει. Κι ενώ οι ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα τους ζωή, τα συναισθήματα ενοχής για τον αδερφό που έχουν αφήσει πίσω, τους κυριεύουν ολοένα και περισσότερο
Κριτική: Υπερβολικά ηθικοπλαστικό σενάριο, πάνω σε μια πραγματική ιστορία.

Ο φύλακας της μνήμης – The giver

Υπόθεση: Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα φαινομενικά ουτοπικό κόσμο, κάπου στο μέλλον, χωρίς πολέμους, διακρίσεις, πόνο και αδικίες. Βασικός ήρωας είναι ένας νεαρός άνδρας, ο Τζόνας, που γεννήθηκε και ζει μέσα σε αυτόν τον τέλειο κόσμο. Μόνο ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας, μέσα σ’ αυτή την κοινωνία, γνωρίζει τι πραγματικά συνέβαινε στο παρελθόν. Σταδιακά ο Τζόνας, ενηλικιώνεται και σύντομα θα μάθει ποιος είναι ο ρόλος του στην κοινωνία. Είναι εκείνος που θα επωμιστεί το βάρος της μνήμης του παρελθόντος. Ο Giver θα αρχίσει να του μεταφέρει διάφορες μνήμες τους παρελθόντος και εκείνος θα συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι όλα έτσι όπως φαίνονται, καμιά φορά θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή του.
Κριτική: Το θέμα μιας γενετικά-πολιτισμικά-οικονομικά ελεγχόμενης κοινωνίας από κάποια μυστηριώδη ηγεσία και η προσπάθεια κάποιων νέων, που ανοίγουν τα ματάκια τους, ψυλλιάζονται ότι κάτι συμβαίνει και προσπαθούν να αποδράσουν, δεν είναι καινούργιο στη κινηματογραφική επιστημονική φαντασία.

Xenia

Κριτική: Δύο νέα παιδιά, αλλοδαποί, στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα, χώρα της Φιλοξενίας (με κεφαλαίο το Φ γιατί υποτίθεται ότι προερχόμαστε από τον Ξένιο Δία), αλλά και του ρατσισμού, ψάχνονται και ψάχνουν το βιολογικό τους πατέρα, από την Κρήτη που ξεκινούν μέχρι το Πανόραμα της Θεσσαλονίκης.

Ταξιδεύουν σε μια χώρα, που δεν κατόρθωσε -όταν μπορούσε- να συντηρήσει τη γνωστή (του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού) αλυσίδα ξενοδοχείων με τη γενική ονομασία Xenia, τα οποία είχαν κτιστεί στις καλύτερες τοποθεσίες της χώρας και με υλικά που ταίριαζαν με το περιβάλλον τους, αλλά αφέθηκαν στην τύχη τους στις περισσότερες περιοχές, διότι αυτοί που τα διοικούσαν ήσαν «υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα» (και θέλουμε να καταργήσουμε και τις «αξιολογήσεις», ενώ δεν θέλουμε και τις ιδιωτικοποιήσεις).

Το κορίτσι που εξαφανίστηκε - Gone girl

Κριτική: Θεωρώ ότι είναι το καλύτερο θρίλερ που είδα φέτος. Σενάριο γραμμένο από την ίδια τη συγγραφέα Τζίλιαν Φλιν, η οποία έχει γράψει ένα μυθιστόρημα γεμάτο suspense (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ),  με εμβάθυνση στους πιο σκοτεινούς χαρακτήρες, που έχω γνωρίσει στην αστυνομική λογοτεχνία και η φράση «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» ταιριάζει απόλυτα στην πρωταγωνίστρια του θρίλερ, η οποία εξαφανίζεται, αλλά είναι πανταχού παρούσα με το ημερολόγιο που γράφει από την αρχή της ταινίας.

Γροθιές στους τοίχους - Starred up

Κριτική: Σκληρή, βίαιη και ωμή, μέσα στην υπερβολή της (ανήλικος μεταφέρεται σε φυλακές ενηλίκων που βρίσκεται ο πατέρας του και κατορθώνει να επιβιώσει με προοπτική να γίνει ο μελλοντικός αρχηγός των φυλακισμένων, τα είπα όλα), είναι αυτή η ταινία-φυλακής, την οποία σκηνοθετεί ο βραβευμένος Βρετανός σκηνοθέτης Ντέιβιντ Μακένζι βασισμένος σε ένα σενάριο του πρωτοεμφανιζόμενου Τζόναθαν Άσερ, ο οποίος χρησιμοποίησε τις εμπειρίες του ως ψυχοθεραπευτής σε φυλακές για να το γράψει.

Ιστορίες για αγρίους – Wild tales

Κριτική: Έξι ιστορίες που ξεκινούν κωμικοτραγικές και εξελίσσονται σε τραγικές, στις οποίες διακρίνεις μια γελοία πτυχή και θέλεις να χαμογελάσεις, αλλά τελικά σου πέφτει κατά πρόσωπο μια τραγωδία, που σκέφτεσαι ότι «ο άνθρωπος δεν θέλει και πολύ…». Αρκεί να συμβεί κάποιο γεγονός που θα «ξεχειλίσει το ποτήρι», μια σύμπτωση, αυτό που ονομάζουμε «τυχαίο», που δεν είναι τυχαίο αλλά μια σειρά γεγονότων, που μπορούν να οδηγήσουν τον καθέναν «εκτός εαυτού». Η σύγχρονη εποχή, οι υποχρεώσεις, ο γρήγορος ρυθμός, οι απαιτήσεις, έχουν κάνει τον άνθρωπο ακροβάτη που προσπαθεί να ισορροπεί πάνω σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή, για να θυμηθώ και αυτή την παλιά αντιπολεμική ταινία.

Ρίο σ’ αγαπώ – Rio I love you

Κριτική: Εννιά ιστορίες και εννιά ματιές αξιόλογων σκηνοθετών στο σύγχρονο Ρίο, την πόλη των αντιθέσεων, αλλά και την πόλη του ονείρου:

Μια γραφική άστεγη, που ο εγγονός της τη συναντά τυχαία και προσπαθεί να τη φέρει σπίτι, αλλά τελικά την ακολουθεί σε μια απελευθερωμένη κίνηση.

Η πρώην μοντέλο και ο ηλικιωμένος σύζυγος προσπαθούν να κάνουν διακοπές σε ένα καταπληκτικό σπίτι πάνω στη θάλασσα, ουσιαστικά ανούσιες και άνισες.