Το πέρασμα

Εφιαλτικό και γλυκό. Αποκρουστικό και ελκυστικό, ταυτόχρονα. «Το πέρασμα», είναι επιστημονική φαντασία και ηρωική φαντασία ταυτόχρονα. Με μια αφήγηση σφιχτή, περιγραφική και μια διεισδυτικότητα στους χαρακτήρες, που θυμίζει Στίβεν Κινγκ, το μυθιστόρημα αυτό δεν το αφήνεις από τα χέρια σου παρά μόνον όταν το έχεις τελειώσει. Και τότε ακόμα, οι εικόνες που έχειος σχηματίσει σε στοιχειώνουν. Πρέπει η επιστήμη να προχωράει σε τόσο βάθος; Είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια πειράματα; (...)

Αρχικά, το αδιανόητο: η παραβίαση των συστημάτων ασφαλείας σε μία μυστική εγκατάσταση της αμερικανικής κυβέρνησης απελευθερώνει το τερατώδες αποτέλεσμα ενός ανατριχιαστικού στρατιωτικού πειράματος. Ύστερα, η φρίκη: μία νύχτα χάους και μακελειού δίνει τη θέση της στην ανατολή ενός έθνους, και τελικά ενός κόσμου, για πάντα αλλαγμένου. Το μόνο που απομένει στους επιζήσαντες είναι ο μακρύς αγώνας μπροστά τους και ένα μέλλον όπου κυβερνά ο φόβος: ένα μέλλον κατακλυσμένο από σκοτάδι και από θάνατο (...)

Philomena

Η Φιλομένα μια μικροαστή, συνταξιούχος και θρησκευόμενη νοσοκόμα που όταν ήταν 14 ετών σε μοναστήρι, της πήραν το παιδί της (ως «καρπό αμαρτίας») βάζει σκοπό στη ζωή της να το βρει. Σ’ αυτό θα προσπαθήσει να τη βοηθήσει ένας μεσοαστός, κυνικός, εκλεπτυσμένος και μορφωμένος δημοσιογράφος (πρώην εργαζόμενος για το BBC). Οι διαφορές μεταξύ τους τεράστιες, αλλά ο κοινός σκοπός τους (για τον καθένα με διαφορετικά κριτήρια) θα τους φέρει κοντά και θα τους γίνει μάθημα: η Φιλομένα θα ζήσει από κοντά τους τρόπους, τους οποίους χρησιμοποιεί η δημοσιογραφία για να δημιουργεί και να συντηρεί θέματα και ο Σίξσμιθ, ο πρώην δημοσιογράφος, θα καταλάβει πως διαμορφώνονται και εξελίσσονται οι χαρακτήρες των θρησκευόμενων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν και αυτοί δικαίωμα να είναι σκληροί κάποτε, ή και κυνικοί. Πέραν από το γεγονός ότι μπορεί να διαθέτουν και βιτριολικό χιούμορ.

Η Τζούντι Ντεντς κλέβει την παράσταση ως Φιλομένα, μια τρυφερή ηλικιωμένη γυναίκα

Non-Stop

Με την εκκίνηση, υποψιάζεσαι ότι έχεις να κάνεις με άλλη μια περιπέτεια τύπου Airport. Γιατί; Πρώτον, ο Λιαμ Νίσον έχει αρχίσει τώρα στα γεράματα να το παίζει matcho και να μπλέκει σε περιπέτειες που χρειάζονται γερά κότσια, δεύτερον, υποδύεται έναν πρώην αλκοολικό «αστυνομικό ασφάλειας πτήσεων» και είναι υπεύθυνος της πτήσης που παρακολουθούμε και τρίτον, ο φακός εστιάζει σε πρόσωπα και χειρονομίες που παρακολουθεί -παρ’ ότι πιωμένος- πριν την απογείωση και σε προδιαθέτει ότι κάτι μεγάλο θα συμβεί.

Δεν είναι λοιπόν, μια απλή περιπέτεια, όπως όλες όσες έχουμε δει. Ξέχωρα από το γεγονός, ότι μετά την ταινία Snakes on the plane, όλες οι άλλες φαντάζουν αριστουργήματα.

Αυτή εδώ, διαθέτει επιπλέον και τη Τζούλιαν Μουρ, που δεν μπορείς να καταλάβεις τι ρόλο παίζει,

Πατέρας και γιος – Like father like son

Ένα σχετικά εύπορο ζευγάρι, πληροφορείται μετά από έξι χρόνια ότι το αγόρι που ανατρέφουν δεν είναι δικό τους, αλλά ενός άλλου μικροαστικού ζευγαριού, που έχει αναλάβει το δικό τους παιδί. Οι διαδικασίες (νομικές και ψυχολογικής υποστήριξης) ξεκινούν, για την ανταλλαγή των παιδιών, μιας και ο κεντρικός ήρωας της ταινίας επιθυμεί πλέον να μεγαλώσει το βιολογικό του παιδί, αλλά το θέμα θα κολλήσει στους άμεσα ενδιαφερόμενους: στα παιδιά, οι συμπεριφορές των οποίων θα σταθούν αφορμή να προβληματισθεί –τουλάχιστον ο εύπορος κεντρικός ήρωας της ταινίας- εάν είναι άξιος να φέρει τον τίτλο του «πατέρα», πέραν της απορίας εάν άξιζε να επιθυμήσει το βιολογικό του παιδί, όταν με το άλλο έχει ζήσει έξι ολόκληρα χρόνια και έχουν μάθει ο ένας τον άλλο.

Από την άλλη,

Το παιδί από τη Γερμανία – The hidden child

Ένα πράγμα μου αρέσει σ’ αυτή τη νέα σχολή του σκανδιναβικού αστυνομικού φιλμ: Η χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα. Συννεφιές, υγρασία και βροχή στην καλύτερη περίπτωση, χιόνια, παγετός και ομίχλες στη χειρότερη.

Αυτό εδώ, έχει μια εξαιρετικά καλή φθινοπωρινή και χειμωνιάτικη φωτογραφία, καθώς επίσης και μια πολύ καλή, υποβλητική, μουσική επένδυση. Οπότε ξεκινάμε καλά.

Στη συνέχεια, η ηρωίδα μας, αφού μαθαίνει ότι η μητέρα της είχε σκαρώσει και ένα ακόμα παιδί, το οποίο δεν γνώριζε, αρχίζει να ερευνά το παρελθόν της και φυσικά βρίσκεται προ εκπλήξεων με κορύφωση πάντα κάποιο φόνο.

Διαφθορά και διεφθαρμένοι

Ο καλός μου φίλος Δημήτρης Σουλιώτης, μέσα από αυτή την επιλογή δημοσιευμένων κειμένων του, αναλύει την έννοια της διαφθοράς στις διάφορες μορφές της και κυρίως την προσωπικότητα του διεφθαρμένου που αντιστοιχεί σ’ αυτές. Η ανάλυσή του δεν περιορίζεται στο τεχνοκρατικό πεδίο και σε μια απλή καταγραφή αιτίων και αποτελεσμάτων, αλλά επεκτείνεται στις κοινωνιολογικές και ψυχολογικές συνιστώσες του θέματος. Έτσι ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να ανακαλύψει τη βαθύτερη ουσία της διαφθοράς και το κυριότερο, να εισέλθει στην ίδια την ψυχή του διεφθαρμένου.
Στο πρώτο από τα δύο μέρη του βιβλίου, εξετάζει την έννοια της διαφθοράς και τα χαρακτηριστικά των διεφθαρμένων στο ευρύτερο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, αναζητώντας συνεχώς την κρυμμένη αλήθεια των πραγμάτων,

Η αρχαία Λάππα του Γιάννη Κασωτάκη

Μια άγνωστη πτυχή, από τις σημαντικότερες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αναδύεται συγκλονιστικά μέσα από τις σελίδες ενός σημαντικού βιβλίου που κυκλοφόρησε το 2013 σε δεύτερη έκδοση βελτιωμένη και συμπληρωμένη.
Πρόκειται για το βιβλίο του συμπολίτη μας κ. Γιάννη Κασωτάκη με τίτλο «Η Αρχαία Λάππα», που είναι μια αναλυτική πρωτότυπη και τεκμηριωμένη μελέτη, για έναν πολιτισμό όχι και τόσο γνωστό: Αυτόν της Αρχαίας Λάππας, που βρίσκεται στην Κρήτη, στο νομό Ρεθύμνου στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η Αργυρούπολη.
Δεν είναι εύκολο να συλλάβει κάποιος με τα σημερινά δεδομένα, τη μεγάλη, ξεχωριστή ακμή και την αίγλη της Αρχαίας Λάππας, πόλης που πριν 3.000 χρόνια ήταν περιώνυμη και πασίγνωστη.
Ο κ. Γιάννης Κασωτάκης καταφέρνει να μας μεταφέρει πολύ πειστικά την απαράμιλλη ομορφιά και τον αμύθητο πλούτο, της φημισμένης αυτής κρητικής Πολιτείας, αναφερόμενος εμπεριστατωμένα στην αίγλη και το γόητρο, που εξέπεμπε η Αρχαία Λάππα, όπως

Γρηγόρης Λαμπράκης: Μαραθώνιος μιας ημιτελούς άνοιξης

Μια υπεύθυνη και αναλυτική απεικόνιση της «άγνωστης» ζωής του Γρηγόρη Λαμπράκη,  Βαλκανιονίκη στο άλμα εις μήκος, γιατρού υφηγητή μαιευτικής -γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ενδοκρινολόγου, βουλευτή της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) και Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης, που δολοφονήθηκε το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 στην Θεσσαλονίκη από τις δυνάμεις του παρακράτους της εποχής, αποτελεί αυτό το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, που μας είχε χαρίσει στο παρελθόν τις ταινίες «Ημερολόγια καταστρώματος–Γιώργος Σεφέρης» (2001), «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη» (2008)  και «Η υπογραφή» (2010). Μιας δολοφονίας που συγκλόνισε το πανελλήνιο και σήμανε την απαρχή πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας, προκαλώντας διεθνές ενδιαφέρον.

Στα βαθιά - The deep

Βασισμένη σε αληθινό γεγονός η ταινία, καταγράφει συγκλονιστικά τη μάχη ενός ναυτικού για επιβίωση ύστερα από τη βύθιση του αλιευτικού σκάφους, από το οποίο οι υπόλοιποι συνάδελφοί του δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν.

Ο ευτραφής ήρωάς μας, κατορθώνει να κολυμπήσει νύχτα σε μια όχι και τόσο μανιασμένη θάλασσα και να καλύψει γύρω στα 6 μίλια, να φτάσει στη στεριά και εκεί να περπατήσει άλλες δύο ώρες μέχρι να βρει σπίτι και τελικά να σωθεί. Συνολικά έξι ώρες περιπέτειας, σε θερμοκρασία περιβάλλοντος μείον 2 βαθμών Κελσίου και θερμοκρασία θαλάσσης γύρω στους 5 βαθμούς.

Αλλά η περιπέτειά του δεν τελειώνει εκεί.

Nymphomaniac (I & II)

Part I : Βλέποντας αυτό, το τρίτο μέρος της τριλογίας «Κατάθλιψη» (ο «Αντίχριστος» και η υπέροχη «Melancholia» τα προηγούμενα φιλμ) του Λαρς Φον Τρίερ, έψαχνα να βρω τι κοινό μπορούσε να έχει με τις προηγούμενες δημιουργίες του. Ένας δημιουργός, που μας είχε χαρίσει την τριλογία Europa («Το Στοιχείο του Εγκλήματος», «Epidemic», «Europa»), το «Δαμάζοντας τα κύματα» και φυσικά το υπέροχο, ανεπανάληπτο «Dogville» με τη Νικόλ Κίντμαν, αυτή τη φορά προσπαθεί να προκαλέσει (γιατί αυτό πλέον περιμέναμε) μέσα από μια ιστορία σεξουαλικής απελευθέρωσης.