Omar

Ιστορία αγάπης με φόντο τη διχοτομημένη Παλαιστίνη και ήρωες δυο παιδιά που πέφτουν θύματα, του πολέμου των μυστικών υπηρεσιών με τις οργανώσεις για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Οι ηθοποιοί που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης Χανί Αμπού Ασάντ, παίζουν για πρώτη φορά και είναι υπέροχοι. Ο Άνταμ Μπακρί (στο ρόλο του Ομάρ) είναι πραγματική ανακάλυψη, με βλέμμα επίμονο, σκληρό, καθαρό και τρυφερό ταυτόχρονα, ενώ η και Λιμ Λουμπανί (Νάντια), γλυκιά μελαχρινή με μεγάλα εκφραστικά μάτια, έχει μια μόνιμη θλίψη που την κάνει ακόμα πιο ελκυστική.

Τα δυο αυτά παιδιά, ξέρουν τι θέλουν το ένα από το άλλο, αλλά οι καταστάσεις όπως εξελίσσονται τα κάνουν να είναι δύσπιστα στη σχέση τους. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και το δράμα της υπόθεσης, που δεν θα εξηγήσω.

Νεπάλ-Θιβέτ, το πέρασμα των Ιμαλαΐων

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο ταξιδιωτικό βιβλίο του καθηγητή ΤΕΙ Κωνσταντίνου Δ. Γλύστρα «Νεπάλ-Θιβέτ, Το πέρασμα των Ιμαλαΐων - Στα μονοπάτια των θεών».
Πρόκειται για ένα «υβριδικής» δομής, δηλαδή, οδοιπορικό, λεύκωμα (καλλιτεχνικής αισθητικής), τουριστικός οδηγός, γεωγραφικό, ιστορικό, λαογραφικό, θρησκειολογικό σχετικά με τον βουδισμό και τον ινδουισμό κλπ., καλύπτοντας πληροφοριακά, αρχιτεκτονικά και θρησκειολογικά την πλειοψηφία των ασιατικών χωρών, δεδομένου ότι το έργο αυτό δεν απευθύνεται μόνο στους ενδιαφερόμενους για τις μαγευτικές χώρες του Νεπάλ (ινδουιστικό) και του Θιβέτ (βουδιστικό), αλλά αποτελεί πολύτιμο βοήθημα και για όσους διψούν να εμβαθύνουν στη θρησκειολογία, τη φιλοσοφία, τον τρόπο σκέψης, τα έθιμα, τα φεστιβάλ και τη ζωή των λαών κάθε ινδουιστικής ή βουδιστικής χώρας, με αναφορές που δεν βρίσκει κανείς στη συνήθη βιβλιογραφία.
Με τη γλαφυρότητα, τη ζωντάνια, την πληρότητα και την αισθητική του, το βιβλίο αυτό απευθύνεται

Μια ιστορία για το παρόν

«Ένιωσα θλίψη όταν συνέλαβα τον εαυτό μου, να υποκρίνεται ότι πιστεύει πως όλοι εκεί στον κυβερνοχώρο ενδιαφέρονται για τις ιδέες μου, ενώ στην πραγματικότητα κανενός δεν του καίγεται καρφί. Και όταν πολλαπλασίασα αυτό το συναίσθημα θλίψης επί όλα τα εκατομμύρια των ανθρώπων που κάθονται απομονωμένοι στα μικρά τους δωμάτια και γράφουν μανιωδώς διάφορα πράγματα και τα αναρτούν  στις μοναχικές σελίδες τους, τις οποίες κανένας δεν έχει διαβάσει επειδή όλοι είναι απασχολημένοι να γράφουν και να ανεβάζουν τις δικές τους σελίδες, τότε με έπιασε απόλυτη στεναχώρια. Ξέρετε, μόλις ξυπνήσει στον καθένα ο συγγραφέας μέσα του (και η στιγμή δεν είναι μακριά πια), μας περιμένει όλους μια εποχή παγκόσμιας κώφωσης και τέλειας ασυνεννοησίας, είχε πει ο Μίλαν Κούντερα».

Γρ. Λαμπράκης: Μαραθώνιος μιας ημιτελούς άνοιξης

Έτοιμη είναι η ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου για τη ζωή του Γρηγόρη Λαμπράκη και η προβολή της στις αίθουσες έχει προγραμματισθεί για τις 20 Φεβρουαρίου, με τίτλο "Γρηγόρης Λαμπράκης: Μαραθώνιος μιας ημιτελούς άνοιξης". 

Όπως πρώτη η εφημερίδα "Αμαρυσία" είχε γράψει στις 8 Δεκεμβρίου 2012, ύστερα από αποκλειστική συνέντευξή του, ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος με το ντοκιμαντέρ αυτό, προσεγγίζει τις λιγότερο γνωστές πλευρές της προσωπικότητας και της δράσης του, αλλά και της «υπόθεσης Γρηγόρη Λαμπράκη»: Του Βαλκανιονίκη στο άλμα εις μήκος, του γιατρού υφηγητή μαιευτικής -γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ενδοκρινολόγου, του βουλευτή της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), του Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης και της δολοφονίας του από τις δυνάμεις του παρακράτους της εποχής, το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 (στην Θεσσαλονίκη στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Ερμού έξω από τα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος), η οποία συγκλόνισε το πανελλήνιο και σήμανε την απαρχή πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας, προκαλώντας διεθνές ενδιαφέρον.

Η ταινία διανέμεται από τη Feelgood.

(Ολόκληρο το ρεπορτάζ με δηλώσεις, το βιογραφικό και τη φιλμογραφία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου διαβάστε το ΕΔΩ)

Εγώ, ο εαυτός μου και η μαμά - Les garçons et Guillaume, à table!

Σουρεαλιστική κωμωδία με λεπτό χιούμορ και εκλεπτυσμένη αντιμετώπιση της διάκρισης των φύλων και της αναζήτησης της ταυτότητας, που απασχολεί πολύ τη σημερινή νέα γενιά, καθώς φαίνεται.

Ένας εξαιρετικός ηθοποιός, ο Γκιγιόμ Γκαλέν, υποδύεται τον εαυτό του, σε όλα τα στάδια της προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας του μέχρι την ενηλικίωση, κατά τη διάρκεια των οποίων προσπαθεί να βρει τον εαυτό του.

 Έχοντας την εμμονή ότι είναι κορίτσι και μετά ομοφυλόφιλος, προκειμένου να ανταποκριθεί σε αυτό που περιμένει από αυτόν, ο οικογενειακός αρχικά και ο κοινωνικός του περίγυρος στη συνέχεια, ο πρωταγωνιστής εμπλέκεται σε καταστάσεις λεπτές, αλλά και διασκεδαστικές.

Ηρακλής: Η αρχή του θρύλου – The legend of Hercules

Άλλη μια ταινία στα χνάρια των 300 του Ζακ Σνάιντερ. Και αυτό που μου τη δίνει, δεν είναι η στρέβλωση της Ελληνικής Μυθολογίας. Πάει στα κομμάτια. Οι άνθρωποι δεν αναπαριστούν την ιστορία ή τη μυθολογία, μεταφέρουν στην οθόνη κόμικς. Μου τη δίνει, διότι χάρη στη ψηφιακή τεχνολογία, όλο το κλίμα σ’ αυτές τις ταινίες (300, Τιτάνες κλπ) είναι κλίμα χωρών όχι της βόρειας Ευρώπης (μια συνεχής συννεφιά), αλλά κλίμα «μετά την καταστροφή». Νύχτες που θυμίζουν αποτέλεσμα πυρηνικού μανιταριού, αιωρούμενα σωματίδια σαν στάχτες πυρηνικού νέφους, ορίζοντες μέσα στη καταχνιά και όταν πρόκειται για πρωινές σκηνές, ο ήλιος μόλις διακρίνεται από μια αιθαλομίχλη(;) με αποχρώσεις του κόκκινου, του κεραμιδί και γενικώς σέπια. Ένας ήλιος νεκρού τόπου, για μια χώρα την Ελλάδα που πάντα διακρίνονταν για το ήπιο μεσογειακό, φωτεινό κλίμα της.

Nymphomaniac Part I

Βλέποντας αυτό, το τρίτο μέρος της τριλογίας «Κατάθλιψη» (ο «Αντίχριστος» και η υπέροχη «Melancholia» τα προηγούμενα φιλμ) του Λαρς Φον Τρίερ, έψαχνα να βρω τι κοινό μπορούσε να έχει με τις προηγούμενες δημιουργίες του. Ένας δημιουργός, που μας είχε χαρίσει την τριλογία Europa («Το Στοιχείο του Εγκλήματος», «Epidemic», «Europa»), το «Δαμάζοντας τα κύματα» και φυσικά το υπέροχο, ανεπανάληπτο «Dogville» με τη Νικόλ Κίντμαν, αυτή τη φορά προσπαθεί να προκαλέσει (γιατί αυτό πλέον περιμέναμε) μέσα από μια ιστορία σεξουαλικής απελευθέρωσης.Η 50χρονη ηρωίδα της Σαρλότ Γκένσμουργκ αφηγείται την ιστορία της, στον μεγαλύτερό της Στέλαν Σκάρσγκαρντ, ο οποίος την περιθάλπει, ύστερα από κάποιο ατύχημά της. Μια ιστορία, η οποία είναι γεμάτη περιγραφές των ανούσιων σεξουαλικών περιπετειών της και δεν καταφέρνει να τον εντυπωσιάσει, αλλά του δίνει όμως την ευκαιρία να σχολιάζει, άλλοτε σοβαρά και άλλοτε με χιούμορ τη λογοτεχνία, την τέχνη, τη μουσική, τη θρησκεία και άλλα θέματα.

Nebraska

Συμπαθητική και συγκινητική ταινία δρόμου του «δικού μας» Αλεξάντερ Πέιν και ταυτόχρονα, μια εξαιρετική ηθογραφία της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής στις κεντρικές Ηνωμένες Πολιτείες.
Με ήρωες ένα γιο και τον πατέρα του, που επιμένει να διασχίσει μια αρκετά μεγάλη απόσταση για να εισπράξει ένα ανύπαρκτο κέρδος, ο Αλεξάντερ Πέιν σκιαγραφεί χαρακτήρες και τύπους της αμερικανικής ενδοχώρας, που σπάνια βλέπουμε τόσο αδρά δοσμένους και χωρίς ίχνος μελοδράματος, παρά τα όσα δραματικά συμβαίνουν. Αντίθετα, ώρες-ώρες φαντάζουν κωμικοτραγικά, και ειδικότερα όταν βλέπεις ανθρώπους που βρίσκονται στον τελευταίο κύκλο της ζωής τους, να διεκδικούν κάτι από το υποτιθέμενο κέρδος του ευρισκόμενου στα πρόθυρα Αλτσχάιμερ γέροντα (που τόσο επιτυχημένα υποδύεται ο Μπρους Ντερν), ο οποίος πρέπει να θεωρεί πολύ τυχερό τον εαυτό του που έχει ένα γιο (σαν κι αυτόν που υποδύεται ο εκφραστικότατος Γουίλ Φόρτε), που με υπομονή και επιμονή δέχεται τις ιδιοτροπίες του και προσπαθεί, με ή χωρίς επιτυχία,  να τον… αναχαιτίζει. Ενώ, οι αναφορές σε παλιές, γραφικές, κωμικές ή τραγικές ιστορίες, τα κουτσομπολιά που θυμούνται οι συμπρωταγωνιστές του «εκατομμυριούχου» γέρου, αποδεικνύουν πραγματικά τον επαρχιωτισμό που υπάρχει ακόμα και σήμερα σε χωριά και πόλεις των κεντρικών ΗΠΑ.
Ο Αλεξάντερ Πέιν, με τη βοήθεια του -επίσης «δικού μας»- φωτογράφου Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, έχει συλλάβει ένα σύνολο σπάνιων κάδρων, τόσο των αχανών εκτάσεων της Νεμπράσκα, όσο και των εσωτερικών χώρων, όπου διαδραματίζεται η ιστορία.
Δεν θα αποκαλούσα «πλαστική» την ασπρόμαυρη φωτογραφία της ταινίας, όπως εκείνη των παλαιών ταινιών του 20ού αιώνα, διότι τής στερεί αυτό το χαρακτηρισμό ο ψηφιακός χαρακτήρας της. Μάλλον, ως έγχρωμη με αποχρώσεις του γκρι, μου φέρνει.
Υπόθεση: Ο Γούντι πιστεύει ότι κέρδισε ένα εκατομμύριο δολλάρια. Η γυναίκα του δεν ήξερε καν ότι ήθελε να γίνει πλούσιος.Ο γιος του δε μπορεί να τον πείσει ότι εξαπατήθηκε. Μαζί θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι για να διεκδικήσουν τα κέρδη. Σε ασπρόμαυρο φόντο, θα περάσουν μαζί από τέσσερις πολιτείες, σε μια ιστορία για την οικογενειακή ζωή στην καρδιά της Αμερικής.
Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν
Με τους: Μπρους Ντερν, Στέισι Κέιτς, Τζουν Σκουίμπ, Γουίλ Φόρτε, Μπομπ Όντενκερκ
Προβάλλεται από 23-1-2014
(Κριτική μου στο myFilm)

Τζακ Ράιαν: Η πρώτη αποστολή - Jack Ryan: Shadow Recruit

Κάπου τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά. Τελικά, το prequel των ταινιών με τον αναλυτή πράκτορα της CIA Τζακ Ράιαν, δεν πρόσθεσε τίποτα περισσότερο ούτε στο μύθο του, αλλά ούτε και στις ταινίες αυτού του είδους.

Ο Ράιαν (πολύ γλυκερός για σκληρό καρύδι, ο Κρις Πάιν), πρώην αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού, αποσύρεται ύστερα από ατύχημα με ελικόπτερο, σπουδάζει οικονομικές επιστήμες, γίνεται αντιληπτός από ένα κυνηγό ταλέντων της CIA (που τον υποδύεται ο Κέβιν Κόστνερ, χωρίς ιδιαίτερο παίξιμο), στρατολογείται ως αναλυτής και από μία συγκυρία εξελίσσεται σε ενεργό πράκτορα, χωρίς επιφανειακή προστασία από την «εταιρεία». Σ’ αυτή, την πρώτη του περιπέτεια, θα μπλέξει και η μνηστή του (θα είναι και η μέλλουσα γυναίκα του;), οπότε θα έχει παράλληλο μπλέξιμο, να σώσει αυτή και τις ΗΠΑ από οικονομική κατάρρευση.

Η κλέφτρα των βιβλίων - The book thief

Θα μπορούσε να είναι το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ του 21ου αιώνα. Είναι μια υπέροχη και κλασική ιστορία, εμπνευσμένη από θέματα που τα έχουμε ήδη δει και εμπεδώσει: Η εκκόλαψη του αυγού του φιδιού, η Νύχτα των Κρυστάλλων, το κάψιμο των βιβλίων, η άνοδος του Ναζισμού, οι διώξεις των Εβραίων, η κρυφή ζωή των διωγμένων και στη συνέχεια, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, οι ανατροπές της ζωής, η δύναμη της ανθρωπιάς και οι γνωριμία με ανθρώπους που αλλιώς τους φανταζόσουν και διαφορετικοί σου προκύπτουν και τέλος η αστείρευτη γοητεία των βιβλίων.