Jobs

Η μόνη αξία που έχουν αυτού του είδους οι βιογραφίες (και αγιογραφίες αν τις ψάξεις σε βάθος), είναι που αναδεικνύουν τον τρόπο, με τον οποίο φιλόδοξοι οραματιστές και αδίστακτοι (ένα-ένα ή και όλα μαζί τα χαρακτηριστικά) νέοι, πάνε μπροστά στη ζωή τους και πολλές φορές δημιουργούν αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο. Τεράστια συμβολή σ’ αυτού του είδους τις βιογραφίες έχει ο βέβαια πρωταγωνιστής (και ποιος δεν θυμάται τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο «Λίνκολν» που θα πήγαινε άπατο εάν δεν ήταν αυτός) και στην προκειμένη ταινία ο Άστον Κούτσερ είναι αρκετά καλός και πειστικός στο ρόλο του πρόωρα χαμένου Στιβ Τζομπς, που ίδρυσε την Apple.

Επίσης, όλο το περιβάλλον της ταινίας συμπεριλαμβανομένων και των ηθοποιών, που υποδύονται τα λοιπά στελέχη της εταιρείας και τους αντίπαλους, είναι εξαιρετικά πειστικό και -όπως η ταινία Social Network- καταφέρνει να μας φέρει κοντά και να μας εξοικειώσει με τον κόσμο της υψηλής τεχνολογίας. Ως εκεί. 

Υπόθεση: Η συγκλονιστική ιστορία του Στιβ Τζομπς, του αυθεντικού οραματιστή που κατάφερε να μεγαλουργήσει ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο. Η επική διαδρομή και η ταραχώδης ζωή του Τζομπς που σημάδεψε και άλλαξε την πορεία της τεχνολογίας - αλλά και του κόσμου - για πάντα. 

Σκηνοθεσία: Τζόσουα Μάικλ Στερν
Με τους: Άστον Κούτσερ, Τζος Γκαντ, Τζ. Κ. Σάιμονς, Ντέρμοντ Μαλρόνεϊ, Τζέιμς Γουντς

Προβάλλεται από 19/9/2013

(Δημοσιεύτηκε στο myFilm)

Μόνον ο Θεός συγχωρεί (Only God forgives)

Πλάνα στο χρώμα του πάθους… και του αίματος.
Λακωνικό σε διαλόγους σενάριο και πλοκή χωρίς ανατροπές, αλλά με ένα στόχο: την εκδίκηση.
Βία για γερά στομάχια και ερμηνείες με την ευκολία της σιωπής.
Ατμόσφαιρα γενικά ονειρική, που τείνει προς τον εφιάλτη.
Εφιάλτη για το θεατή, δηλαδή.
Ο Ράιαν Γκόσλινγκ και η Κριστίν Σκοτ Τόμας (στη φωτογραφία, αγνώριστη αλλά βγάζει το ψωμί της, ποιος θα την κατηγορήσει;) ως δολώματα του καστ λειτουργούν θαυμάσια, αλλά δεν προσφέρουν τίποτα.
Υπόθεση: Ο Τζούλιαν, ένας αμερικανός φυγάς, χρησιμοποιεί μια λέσχη πυγμαχίας στην Μπανγκόκ, ως βιτρίνα, για τα ναρκωτικά που διακινεί. Η μητέρα του, επικεφαλής μια τεράστιας εγκληματικής οργάνωσης, φτάνει από τις ΗΠΑ, για να παραλάβει τη σωρό του νεκρού γιου της, Μπίλυ. Ο αδερφός του Τζούλιαν, δολοφονήθηκε αφού σκότωσε με αποτρόπαιο τρόπο μια πόρνη. Διψασμένη για αίμα κι εκδίκηση, απαιτεί τα κεφάλια των δολοφόνων από το Τζούλιαν. Εκείνος, θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει τον Τσανγκ, ένα μυστηριώδη άντρα, σύμβολο θείας δικαιοσύνης, κι αποφασισμένο να πατάξει μια για πάντα τη διαφθορά στους οίκους ανοχής και στις λέσχες πυγμαχίας.  

Σκηνοθεσία: Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν
Με τους: Ράιαν Γκόσλιν, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Βιτάγια Πάνσρινγκαρμ

Προβάλλεται από 19/9/2013

Βγήκαν τα μαχαίρια...

Ύστερα από το τραγικό συμβάν, με θύμα έναν 34χρονο, επανέρχομαι σ' αυτά που έγραφα από τον Μάρτιο του 2012: "Η απορία μου, χωρίς πολλά λόγια και βαρύγδουπες αναλύσεις, είναι: Μέχρι ποίου σημείου θα φτάσει αυτή η ατιμώρητη βία; Διότι, εντάξει, υπάρχει παράπονο και αγανάκτηση και ορισμένοι εκφράζονται με αυτές τις πράξεις. Ποιός όμως θα ορίσει πότε αυτές οι πράξεις αρχίζουν να γίνονται αξιόποινες; Διότι υπάρχουν κάποιοι νόμοι που τις χαρακτηρίζουν αξιόποινες, ως βιαιοπραγίες. Δεν μοιάζουν να εκφράζουν κάποια πολιτική. Αν μένουν ατιμώρητες αυτές οι βιαιοπραγίες, μέχρι πού θα φτάσουν; Το έχει σκεφτεί κανείς;"

Τότε που έγραφα αυτά, τα επεισόδια άρχιζαν και τελείωναν με γιαουρτώματα, μπουγελώματα, άντε και κανένα χαστούκι μπροστά στις κάμερες. Αργότερα που επιδεινώθηκε η κατάσταση, και η ιστορία επαναλήφθηκε, διατύπωσα και πάλι την απορία μου: Μέχρι πού θα πάει το κακό; Κάποιοι, εκμεταλλεύονται καταστάσεις και προνόμια, κάποιοι εθελοτυφλούν και κάποιοι αδιαφορούν. Τι πρέπει να γίνει τελικά; Υπάρχει ή όχι πολιτική βούληση, που να μπορεί να δώσει ένα τέλος σ' αυτό που συμβαίνει; Διότι ποινικοί νόμοι υπάρχουν...

Όταν θέλουν οι γυναίκες (Et maintenant, on va où?)

Η ταινία «Όταν Θέλουν οι Γυναίκες» είναι μια ιστορία που μιλάει για την αποφασιστικότητα μιας ομάδας γυναικών οι οποίες θέλουν να προστατέψουν την απομονωμένη κοινότητά τους από τις εξωτερικές, διαβρωτικές δυνάμεις που απειλούν να την καταστρέψουν εκ των έσω – με φόντο μια χώρα διχασμένη από τον πόλεμο. Μια ταινία με σοβαρό θέμα, αλλά με όχι σοβαρή αντιμετώπιση.
Η σκηνοθέτις Ναντίν Λαμπακί μας μιλάει για την ταινία: «Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα χωριό του Λιβάνου, όπου οι γυναίκες του χωριού, μουσουλμάνες και ορθόδοξες, ενώνουν τις δυνάμεις τους και χρησιμοποιούν τεχνάσματα για να σταματήσουν τους άντρες του χωριού από το να σκοτώνονται μεταξύ τους.
Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δραματική. Ωστόσο έχει πολλά κωμικά στοιχεία τα οποία σε συνδυασμό με το δράμα αποπνέουν ταυτόχρονα γέλιο και δάκρυα. Πιστεύω ότι χρησιμοποιώντας αυτή την ειρωνεία, είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιβιώσεις και να ανταπεξέλθεις στα γεγονότα της ζωής.
Το «Όταν Θέλουν οι Γυναίκες» δεν είναι βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία. Την εμπνεύστηκα όταν ήμουν έγκυος το 2008. Εκεί την περίοδο ξέσπασε και ο εμφύλιος πόλεμος στην Βηρυτό. Οι άνθρωποι έβλεπαν τη ζωή τους, την περιουσίας τους, τα σπίτια τους να καταρρέουν. Τότε είπα στον εαυτό μου, εάν είχα γιο, τι θα έκανα για να τον αποτρέψω να πάρει το όπλο και να κατέβει στον δρόμο;
Πόσο μακριά θα έφτανα για να μην δει το παιδί μου αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις;
Δεν είναι μια ιστορία πολέμου, αλλά ένα παραμύθι για το πώς να αποτρέψεις τον πόλεμο. Ο πόλεμος είναι ένα κακό που γίνεται για το τίποτα. Κανένας δεν αξίζει να θυσιάζει τον εαυτό του για αυτό το κακό. Για μένα είναι μια φαντασίωση, οι γυναίκες ενός χωριού προσπαθούν να επιφέρουν την ειρήνη σε μια εμπόλεμη ζώνη.
Δεν ήθελα να γυρίσω μια πολιτική ταινία. Η ταινία ξεκινάει με έναν αφηγητή να διηγείται μια ιστορία. Έτσι λοιπόν με τα τραγούδια και τους χορούς κατάφερα να δώσω μια παραμυθένια διάθεση σε αυτήν.
Μερικοί μπορεί να έχουν αντιρρήσεις σχετικά με την ταινία, δηλαδή στο ότι μέσα σε αυτήν οι χριστιανοί γίνονται μουσουλμάνοι και οι μουσουλμάνοι, χριστιανοί. Κάτι τέτοιο στον Λίβανο είναι ρητά απαγορευμένο…αλλά όπως είπα, η ιστορία είναι ένα φανταστικό παραμύθι».
Σκηνοθεσία: Ναντίν Λαμπακί
Με τους: Κλοντ Μπαζ Μουσαβμπά, Λεϊλά Χακίμ, Ναντίν Λαμπακί, Ιβόν Μαλούφ

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αμαρυσία)

Δικαιώματα και υποχρεώσεις (2)

Από τον τακτικό αναγνώστη της στήλης κ. Ανδρέα Βοσίνη, με αφορμή παλαιότερο σημείωμά μου περί παιδείας, έλαβα μια σειρά από αφίσες των Γαλλικών Σιδηροδρόμων, που είχαν αναρτηθεί κάποτε στο πλαίσιο εκστρατείας για επίδειξη καλής συμπεριφοράς στα τρένα και στις πλατφόρμες των σταθμών. Αφίσες έξυπνες, που προτρέπουν με διασκεδαστικό τρόπο χωρίς να «διδάσκουν», και στις οποίες αναδεικνύονται περιπτώσεις ανάγωγης συμπεριφοράς των επιβατών του μετρό. Αφίσες, στις οποίες οι ανθρώπινες φιγούρες έχουν το κεφάλι κάποιου ζώου για να παραπέμπουν σε… ζωώδεις συμπεριφορές.

• Από τις δύο αφίσες που σας παρουσιάζω σήμερα, στη μια ένα γαϊδούρι, φτύνει κάτω την τσίχλα του και το σύνθημα της αφίσας είναι (σε ελεύθερη μετάφραση δική μου): «Ρίχνοντας μια τσίχλα στον κάδο απορριμμάτων, θα κολλήσει μια λιγότερη στην πατούσα ενός περαστικού».
• Στην άλλη, που ένα κριάρι μπαίνει βιαστικά στο βαγόνι, εκτοπίζοντας άγρια τους συνεπιβάτες του, το σύνθημα λέει: «Με το να διαταράξεις την ηρεμία πέντε ανθρώπων, δεν πρόκειται να φτάσεις πιο γρήγορα».
• Και οι δύο αφίσες, πάνω δεξιά έχουν τη φράση «αγαπήστε την πόλη».
• Αλλά εμείς εδώ, ούτε αφίσες δεν ξέρουμε να κατασκευάζουμε, όπως επεσήμανε και ο φίλος αναγνώστης στο μήνυμά του και συμφωνώ μαζί του.
• Θα επανέλθω με τις υπόλοιπες αφίσες στο εγγύς μέλλον.
• Αξίζουν τον κόπο για να δούμε τη διαφορά της κουλτούρας μεταξύ των λαών.

• Πρέπει να αφηγηθώ και αυτό το περιστατικό:

• Βαδίζω κάτω από τη γέφυρα του Ηλεκτρικού στο Μαρούσι, κοντά στην παιδική χαρά και με κατεύθυνση τη διάβαση πεζών, εκεί που ο δρόμος οδηγεί αριστερά προς την Περικλέους και δεξιά προς τη Ρόδου.

• Πάνω στη διάβαση και επί του οδοστρώματος, βρίσκω φαρδύ πλατύ ένα νεαρό άντρα, ηλικίας γύρω στα 20, λεπτό, με γένια τριών ημερών, μπλουτζίν και μπλουζάκι πόλο.

• Ανησυχώ.

• Σκύβω από πάνω του και τον ακούω να μου ψελλίζει αδύναμα: «Επιληψία, κάντε κάτι».

• Τι να κάνω; Πρώτα καταβάλλω προσπάθεια και τον τραβάω στην άκρη του δρόμου, προς το πεζοδρόμιο, μην τον πατήσει κανένας αθώος οδηγός με το αυτοκίνητό του και βρει τον μπελά του.

• Εκεί στην άκρη, βγάζω το κινητό μου από την τσέπη και προσπαθώ να τηλεφωνήσω. Μηχανικά σκέφτομαι το 166.

• Ξαφνικά, ο νεαρός απλώνει το χέρι του και μου λέει: «Πεινάω».

• Μηχανικά πάλι και αυθόρμητα του λέω: «Αυτό είναι εύκολο, κάτσε εδώ και πάω να σου φέρω κάτι».

• «Όχι», μου λέει απότομα και επιτακτικά ο νεαρός, αφήνοντάς με έκπληκτο από την αιφνιδιαστική βελτίωση της υγείας του, «καλύτερα να μου δώσεις πέντε (5, αριθμητικώς) ευρώ να πάω να φάω μόνος μου».

• Τότε κατάλαβα! Και ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε…

• Εύχομαι να μη με δεις ποτέ έτσι, αγαπητέ και ήρεμε αναγνώστη μου.

• Το μόνο που θα σου πω, είναι ότι ο νεαρός σηκώθηκε, τίναξε τη σκόνη της ασφάλτου από το πόλο του και το μπλουτζίν του και ετράπη σε άτακτη φυγή.

• Ευτυχώς, που ήταν μόνος του και δεν είχε συνεταίρο, να μου τραβήξει την τσάντα από τον ώμο ενώ είχα σκύψει από πάνω του και να φύγουν παρέα.

(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία στις 7/9/13)

Μια ευαίσθητη αλήθεια

Ολοκλήρωσα το τελευταίο βιβλίο «Μια ευαίσθητη αλήθεια» (Έκδοση Bell) του διάσημου Τζον Λε Καρέ, με το οποίο βάζει τον αναγνώστη στον κόσμο της διεθνούς τρομοκρατίας και ομολογώ ότι για άλλη μια φορά η αφήγησή του είναι όπως πάντα πυκνή, περιεκτική και ταυτόχρονα συναρπαστική.
Το θέμα του μυθιστορήματος «Μια ευαίσθητη αλήθεια», είναι σύγχρονο επίκαιρο και πραγματικά ευαίσθητο και ο Λε Καρέ καταφέρνει για άλλη μια φορά να βρίσκεται στην καρδιά των προβλημάτων που απασχολούν τη διεθνή κοινότητα.
Στην «Ευαίσθητη αλήθεια», μια αντιτρομοκρατική επιχείρηση, με την κωδική ονομασία «Άγρια Ζωή», οργανώνεται στην πιο πολύτιμη αποικία της Βρετανίας, το Γιβραλτάρ. Σκοπός της,

Οι ύποπτοι φορούσαν γόβες (The bling ring)

Να αποκαλέσω το φιλμ καταγγελτικό; Και τι να καταγγείλω πρώτο; Τους αμερικανούς γονείς, που εξαντλούν το ενδιαφέρον τους για τα παιδιά με τις φράσεις «Really?» και «cute!» και έχουν πλήρη άγνοια για το τι κρύβεται στα δωμάτιά τους, προκείμενου να μην παραβιάζεται η προσωπικότητα του παιδιού; Το χωλαίνον σύστημα παιδείας, που δεν τους εξηγεί ότι η πραγματική ζωή δεν είναι lifestyle; Τα social media, που εκτός από επίδειξη δεν προσφέρουν τίποτα άλλο και η επίδειξη μπορεί να είναι και μοιραία ενίοτε;  Τα media σκέτα, που προβάλλουν τα πάντα εξωραϊσμένα και ωραιοποιημένα, αρκεί να ανεβαίνει η τηλεθέαση;

Να το χαρακτηρίσω διδακτικό;  Και αν ο έφηβος δεν πάρει το μάθημα ότι η παραβατικότητα τιμωρείται, αλλά προσλάβει ως μάθημα το γεγονός ότι μπορεί να γίνει και διάσημος από πάνω, με ένα καλό δικηγόρο και λίγη καλή θέληση (μη δημιουργήσουμε και ψυχικά τραύματα στην αθώα παιδική ψυχή);

Από τις δυο πλευρές του Αιγαίου: Διωγμός

Είδα και αυτό το ντοκιμαντέρ της Μαρίας Ηλιού, όπως είχα δει και το πρώτο μέρος (Σμύρνη: Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900 – 1922), με το ίδιο ενδιαφέρον, μιας και πολλές από τις εικόνες βγαίνουν στη δημοσιότητα για πρώτη φορά, αλλά και οι αφηγήσεις όσων εμφανίζονται είναι αρκούντως συγκινητικές.

Αυτή τη φορά, το ντοκιμαντέρ ασχολείται με το πελώριο θέμα της ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ των δύο χωρών Ελλάδος και Τουρκίας, με εικόνες που πραγματικά συγκλονίζουν

Πέρα από το αξιέπαινο γεγονός, ότι για πρώτη φορά κάποιος καταπιάνεται με αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας - σε συνδυασμό με αυτή των γειτόνων μας  -  αυτό που έχω να παρατηρήσω, από καθαρά κινηματογραφική άποψη, είναι ότι ίσως με λίγη οικονομία στην επανάληψη των ίδιων πλάνων και φωτογραφικών ντοκουμέντων, θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί μια ταινία, λίγο πιο πυκνή και περισσότερο πιο ενδιαφέρουσα. Διότι πρόσεξα ότι κατά την αφήγηση του δεύτερου μέρους υπήρχαν αρκετά πλάνα τα ίδια, κυρίως για να συνδεθεί με το πρώτο.

Ανεξάρτητα από αυτό, και αυτή η ταινία παρακολουθείται με ενδιαφέρον.

Το δαχτυλίδι της φωτιάς (Pacific Rim)

Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο του «Λαβύρινθου του Πάνα» με αυτή την ταινία του της τέλειας ψηφιακής απόδοσης, καταφέρνει να μας κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το πρώτο ημίωρο. Από εκεί και ύστερα και εφόσον η ηλικία σου είναι πάνω από 18 ετών (ο μέσος όρος καταλληλότητας σε όλες τις χώρες που θα προβληθεί είναι για ηλικίες πάνω από 13 ετών, για την Ελλάδα δεν ξέρω), η ταινία εξελίσσεται σε μια βαρετή και θορυβώδη υπερπαραγωγή με απόλυτα προβλέψιμο τέλος. Ο άνθρωπος κερδίζει τα τέρατα από τη θάλασσα. Το Καλό επικρατεί του Κακού. Αλλά ποιος αντέχει μέχρι τότε; Ποιος αντέχει τόσο σκότος και τόσο έρεβος;

Τελικά η ψηφιακή τεχνολογία, τα καταφέρνει όλα στο σινεμά, εκτός από το να αποδίδει πρωινές σκηνές. Ηλιόλουστες σκηνές θα δείτε μόνο σε ταινίες animation. Έτσι και οι ταινίες είναι γυρισμένες με ηθοποιούς και χρησιμοποιούν ψηφιακή τεχνολογία, τότε η δράση διαδραματίζεται απόγευμα ή βράδυ. Μαυρίλα και καταχνιά και ας με διορθώσει κάποιος με απλά λόγια, έτσι ώστε ο θεατής να μη χρειάζεται να σπουδάσει κινηματογραφία, για να καταλάβει αν πρέπει να δει ή όχι την ταινία;

Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, που πραγματικά δημιούργησε σχολή με τον Πάνα, δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω αυτή τη φορά, εκτός από θορύβους μηχανών, τριξίματα μετάλλων και καταστροφές τέτοιες, που αν αφήναμε τα τεράστια τέρατα να κυριαρχήσουν, θα είχαμε λιγότερες.

The grandmaster

Η νέα ταινία του Γουόνγκ Καρ Γουάι είναι η βιογραφία του Ιπ Μαν, ενός Κουνγκ Φου Μάστερ και συγκεκριμένα του δάσκαλου του Μπρους Λι, η οποία περιλαμβάνει πολεμικές τέχνες και ένα υποτυπώδες σενάριο που καλύπτει μια χρονική περίοδο από το 1936 μέχρι το 1952 και flashbacks που ανατρέχουν ως το 1911.

Δραματικά close up προσώπων, αλλά και αντικειμένων, με ταυτόχρονες slow motion κινήσεις, προσδίδουν στην ταινία έναν ποιητικό ρομαντισμό, ένα λυρισμό και μια χροιά έργου τέχνης που στηρίζεται στη δημιουργία όμορφων πλάνων, έστω και αν αυτά αφορούν στο βλέμμα της γοητευτικής Ζανγκ Ζιγί, ή σε μια σταγόνα αίμα που πέφτει στο βρεγμένο από τη βροχή δρόμο, ή και σε μια βίαιη πρόσκρουση ενός σώματος σε ένα κιγκλίδωμα.

Οι χορογραφίες των μονομαχιών είναι πραγματικά εντυπωσιακές και η μουσική επιλογή κλασσικών κομματιών ή από άλλες ταινίες (διέκρινα προς το τέλος το θέμα του «Κάποτε στην Αμερική» του Ένιο Μορικόνε), πάει γάντι σε ορισμένες σκηνές, αλλά ως εκεί…