Άνθρωπος από ατσάλι (Man of steel)

Η μυθολογία του Σούπερμαν είναι γνωστή σε όλους πλέον, ώστε κάθε αναφορά σ’ αυτή να είναι περιττή.Όλοι γνωρίζουμε πως γεννήθηκε στον πλανήτη του, πως αυτός καταστράφηκε και πως οι γονείς του τον έστειλαν στο διάστημα για να καταλήξει στη Γη. Από εκεί και πέρα, δεν μένει παρά ο τρόπος που όλα αυτά θα απεικονισθούν, ο οποίος φυσικά εξαρτάται από τη μόδα που επικρατεί κάθε φορά. Όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε κόμικ (1938), η εποχή απαιτούσε

Κυνηγώντας το δολοφόνο μου (D.O.A.)

Η συναρπαστική ταινία «DOA - Κυνηγώντας τον δολοφόνο μου» του Ρούντολφ Ματέ, που πολλοί τη θεωρούν ανώτερη από το ριμέικ του 1987 και είναι βασισμένη σε ένα ιδιοφυές και εξαιρετικά πρωτότυπο σενάριο των Ράσελ Ρόουζ και Κλαρένς Γκριν ξαναπροβάλλεται (σε επανέκδοση) αυτές τις μέρες στη χώρα μας και σε διανομή New Star.
Πρόκειται για ένα «κλασικό παράδειγμα ταινίας που στηρίχτηκε μεν σε “σφιχτές” τσέπες, αλλά σε ανοιχτά μυαλά. Μια αξέχαστη κινηματογραφική εμπειρία, μια ταινία που θα συνεχίσει

Πριν τα μεσάνυχτα (Before midnight)

Η σειρά «Πριν το…» βασικά είναι μια σειρά σχέσεων και διαλόγου γύρω από τη ζωή τον έρωτα, το γάμο, το διαζύγιο και όλα όσα ακολουθούν. Πριν φτάσουμε στο φετινό, ας θυμηθούμε την ταινία «Πριν το ξημέρωμα» (1995), στην οποία ο Τζέσι (Ίθαν Χοκ) ένας νεαρός Αμερικανός τουρίστας συναντά αναπάντεχα τη Γαλλίδα Σελίν (Ζιλί Ντελπί) σε ένα τραίνο προς τη Βιέννη. Εκεί της προτείνει να αλλάξει τα σχέδια της, κι έτσι περνούν όλο το βράδυ μαζί, γοητευμένοι ο ένας από τον άλλο, περπατώντας στους δρόμους της πόλης και συζητώντας για τον έρωτα, τη ζωή και όχι μόνο και το ξημέρωμα χωρίζουν με την υπόσχεση να βρεθούν ξανά.
Μετά από εννέα χρόνια, στην ταινία «Πριν το ηλιοβασίλεμα» (2004), οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν ξανά, αυτή τη φορά στο Παρίσι. ο Τζέσι και η Σελίν έχουν λίγη ώρα στη διάθεση τους, αλλά είναι αρκετή για να ανακαλύψουν και πάλι ο ένας τον άλλον, συζητώντας για τα χρόνια που πέρασαν, για τις σχέσεις τους και τη ζωή τους.
Εννέα χρόνια αργότερα, φέτος, στο «Πριν τα μεσάνυχτα», τους βλέπουμε να κάνουν διακοπές μαζί με τις δίδυμες κόρες τους στην Ελλάδα.

Το καρφί (Snitch)

Η περιπέτεια του στυλ «μπαμπάς-τρέχει-να-σώσει», την κόρη του ή το γιο του δεν είναι και ό,τι πρωτότυπο. Το έχουμε ξαναδεί σε όλες του τις εκδόσεις, είτε ο μπαμπάς είναι πρώην μυστικός πράκτορας, είτε απλός πολίτης, το θέμα είναι ένα: βάζει το κεφάλι του στο ντορβά και ρισκάρει ζωή, καριέρες, οικογενειακή συνοχή και άλλα ηθικοπλαστικά.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο μπαμπάς διαθέτει γραφείο μεταφορών (νταλίκες και έτσι), μπλέκει με καρτέλ ναρκωτικών για χάρη του μπλεγμένου γιου του από την πρώτη του γυναίκα (και αυτά να τα βλέπουν οι νέοι και να καταλαβαίνουν ότι όταν έχουν κερδίσει -ναι κερδίσει- την εμπιστοσύνη των γονιών τους, αυτοί θα κάνουν κάθε τρέλα για να τα βγάλουν από τη δύσκολη θέση) και αναλαμβάνει να τον βγάλει από τη φυλακή… καρφώνοντας τους πραγματικούς ενόχους.
Το σενάριο δεν έχει κενά και αφήνει σκόπιμα ανοιχτές υποψίες. Οι ηθοποιοί είναι

Απέτυχαν τα προγράμματα; Τι μου λέτε;

Δεν ξέρω τι λένε μερικοί. Εδώ που φτάσαμε, αδιαφορώ για το εάν έκανε λάθος το ΔΝΤ ή ΕΕ ή η ΕΚΤ για το σχέδιο λιτότητας που ακολουθήθηκε. Συμφωνώ με το συμπέρασμα του κ. Π. Μανδραβέλη στην Καθημερινή: "Κριτική μπορεί να γίνει σε κάθε πτυχή του προγράμματος και η έκθεση το κάνει: μιλά για τα κατεστημένα συμφέροντα που εμπόδισαν τις δομικές μεταρρυθμίσεις και έκαναν άνισα τα αποτελέσματα της προσαρμογής. Αλλά το να πετάμε πρωτοσέλιδη στάχτη στα μάτια του κόσμου ότι ένας άλλος κόσμος (με διατήρηση πρωτογενούς ελλείμματος 24 δισ. ετησίως) ήταν εφικτός, συσκοτίζει αυτά που πρέπει να γίνουν, δηλαδή τις μεταρρυθμίσεις"

Επανέρχομαι δε σε μερικά που ΄χω γράψει κατά καιρούς: Συνεχίζουν οι πολιτικοί μας να συμπεριφέρονται σα να έχουν μπροστά τους την εκλογική πελατεία τους, η χώρα συνεχίζει να παράγει λιγότερα απ' όσα χρειάζονται για να εισαγάγει, οι νέοι μας συνεχίζουν να σπουδάζουν πάνω σε κορεσμένα επαγγέλματα και ο τουρισμός μας, η γεωργία μας και η κτηνοτροφία μας, περιμένουν ανθρώπους για να ανπτυχθούν. Εκεί βρίσκεται η συνεχώς επικαλούμενη "ανάπτυξη" της χώρας.

Ανάπτυξη με διορισμούς στο Δημόσιο (ακόμα και σήμερα) και σε επιχειρήσεις προσφοράς υπηρεσιών δεν γίνεται. Όπως δεν γίνεται και με τους γιατρούς ή τους μηχανικούς ή άλλους ελεύθερους επαγγελματίες που μεταναστεύουν σε άλλες χώρες.

Το μυστικό βασίλειο του δάσους (Epic)

Παρά το γεγονός ότι δεν τα πάω καλά με τα μεταγλωττισμένα animated films (προτιμώ να ακούω την πρωτότυπη γλώσσα και ας είναι και Γερμανικά που λέει ο λόγος) αυτή τη φορά έμεινα σχετικά ικανοποιημένος, σκεπτόμενος όμως ότι η ταινία απευθύνεται σε μικρά παιδιά λόγω του εξαιρετικά διδακτικού περιεχομένου της (προστασία του δάσους και όλων των πλασμάτων του για να μη διαταράσσεται η οικολογική ισορροπία), αλλά και λόγω του άρτιου χαρακτήρα όλης της παραγωγής.

Το σενάριο είναι έξυπνο και τα μηνύματα είναι σαφή για τις μικρές ηλικίες, χωρίς να πλήττουν οι συνοδοί τους. 

Μια από τις σπάνιες φορές που με ενθουσίασε και η 3D προβολή.

Υπόθεση: Η ταινία αφηγείται τη μάχη μεταξύ των δυνάμεων του καλού, που προστατεύουν τη φύση, και του κακού, που θέλουν να την καταστρέψουν. Όταν μια έφηβη κοπέλα βρεθεί, κατά ένα μαγικό τρόπο, σ’ αυτό το μυστικό σύμπαν, θα συμμαχήσει με ένα μπουλούκι μοναδικών και αστείων χαρακτήρων για να σώσει τον κόσμο τους ...αλλά και τον δικό μας. 

Σκηνοθεσία: Κρις Ουέτζ
Με τις φωνές των: Μπιγιονσέ Νόουλς, Αμάντα Σέιφριντ, Κόλιν Φάρελ, Τζος Χάτσερσον, Τζόνι Νόξβιλ

Προβάλλεται από 6/6/2013

(Κριτική μου στο myFilm)

Η συμμορία των μάγων (Now you see me)

Όταν το 1997 έγραφα για την εφημερίδα με την οποία συνεργάζομαι, ένα επετειακό αφιέρωμα για τα 100 χρόνια του κινηματογράφου, με υπότιτλο «Μια βιομηχανία ψευδαισθήσεων», θυμάμαι ότι μου την είχαν πέσει –μερικοί- αναγνώστες πως ο υπότιτλος αδικούσε την 7η Τέχνη. Υπάρχουν, μου έγραφαν και ταινίες βασισμένες στη ζωή, στην ιστορία του ανθρώπου, υπάρχουν ντοκιμαντέρ, και μου θύμιζαν «ξεχνάς το σινεμά βεριτέ;», «ξεχνάς όλα εκείνα τα αριστουργήματα της κλασσικής λογοτεχνίας και πως αποδόθηκαν;».
Αυτά και άλλα πολλά μου έγραφαν, ενώ εγώ στο αφιέρωμα κατέληγα ότι «ένας σκηνοθέτης είναι θεός για το έργο του, αφού πλάθει ό,τι σύμπαν μπορεί ανάλογα με τις δυνατότητες της εποχής του». Μη μακρηγορώ… θεωρώ ότι απευθύνομαι σε έξυπνο κοινό.
Ό,τι σύμπαν και να δημιουργήσει ένας σκηνοθέτης, αν είναι ικανός μπορεί να πείσει τον αποφασισμένο να δει κινηματογράφο –και όχι ρεπορτάζ- θεατή με τον σκηνοθετικό του ρυθμό, τη μουσική, τη φωτογραφία και φυσικά με την καθοδήγηση των ηθοποιών πάνω σε ένα ολοκληρωμένο σενάριο. Εδώ όμως δεν πείθεσαι με τίποτα.
Η Συμμορία των Μάγων είναι μια άνευ προηγουμένου ψευδαίσθηση, που γυρίστηκε χωρίς λόγο και χωρίς κατάληξη και καταφέρνει «ως δια μαγείας» να ισοπεδώσει ικανούς ηθοποιούς, σε χάρτινους ήρωες κατώτερους από τους υπερ-ήρωες των κόμικς (στο κάτω-κάτω εκεί μιλάμε για κόμικς). Ας μη μιλήσουμε για το σενάριο. Θα το διαβάσετε στη συνέχεια.

After Earth

Δεν περίμενα αυτό το βαρετό κατασκεύασμα από τον Σιάμαλαν, ο οποίος στο κάτω – κάτω μας έχει χαρίσει και κάτι καλό παλαιότερα (βλέπε, «Έκτη αίσθηση»).
Η ταινία, που είναι μια παραγωγή, στην οποία συμμετέχει και ο Γουίλ Σμιθ είναι ολοφάνερο ότι πασχίζει να καθιερώσει το ταλέντο (;) του νεαρού Τζέιντεν Σμιθ ως πρωταγωνιστή. Αλλά με το ζόρι πρωταγωνιστής δεν γίνεσαι.
Το σενάριο είναι ανύπαρκτο. Οι διάλογοι είναι τύπου «Σταρ Τρεκ» και η ιστορία του νεαρού που έχει αυτοπεποίθηση στον εαυτό του και θέλει να αποδείξει και στους άλλους τις δυνατότητές του είναι κλασική. Είναι δε αφελής και υπερβαίνει τα όρια της κινηματογραφικής υπερβολής, η περιπέτεια ενός πρωτάρη του διαστήματος να προσπαθεί μόνος του σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον να διασχίσει μια ζούγκλα 100 χιλιομέτρων με τα πόδια για να βρει ένα σωτήριο εξάρτημα εντοπισμού που θα σώσει τον ίδιο και τον πατέρα του που έπεσαν ναυαγοί στην κατεστραμμένη Γη.
Τα εφέ τα έχουμε ξαναδεί. Υπάρχει μεν μια πρωτοτυπία στο σχεδιασμό και το σύμπαν του Σιάμαλαν δεν είναι και άσχημο, αλλά το κυνήγι στη ζούγκλα από ένα τέρας που γίνεται αόρατο (βλέπε «Κυνηγός») και όταν το βλέπεις θυμίζει το Alien με νύχια δεν είναι πρωτότυπο.
Ο Σιάμαλαν απογοητεύει τους φίλους του και τους φίλους της επιστημονικής φαντασίας.
Υπόθεση: Μετά τη συντριβή του διαστημόπλοιου τους, ο Cypher (Will Smith) και ο έφηβος γιος του Kitai (Jaden Smith) βρίσκονται παγιδευμένοι στον πλανήτη Γη, τον οποίο η ανθρωπότητα έχει εγκαταλείψει εδώ και 1000 έτη εξαιτίας κατακλυσμών. Ο Cypher έχει τραυματιστεί σοβαρά και ο γιος του πρέπει να εξερευνήσει τον αφιλόξενο πλανήτη Γη προς αναζήτηση βοήθειας. Αχαρτογράφητες περιοχές, εξελιγμένα άγνωστα είδη που κυριαρχούν στον πλανήτη και ένα ανεξέλεγκτο εξωγήινο πλάσμα είναι μερικά από τα εμπόδια που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει ο Kitai. Παράλληλα, πατέρας και γιος πρέπει να βρουν τον τρόπο να συνεργαστούν και να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλο για να καταφέρουν να επιστρέψουν ασφαλείς.
Σκηνοθεσία: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
Με τους: Γουίλ Σμιθ, Τζέιντεν Σμιθ, Ιζαμπέλ Φερμαν, Ζόι Κράβιτζ
Προβάλλεται από 6/6/2013
(Κριτική μου στο myFilm)

Πολύ μικροί για τα μέτρα της Γης

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα και μιας και το θυμόμαστε μια φορά το χρόνο, κάθε φορά φέρνω στο νου μου αυτό που είχα διαβάσει κάποτε στο βιβλίο The Ages of Gaia του James Lovelock, ο οποίος διατυπώνοντας τη Θεωρία της Γαίας επιβάλλει μια πλανητική προοπτική και άποψη σ' αυτό που αποκαλούμε Οικολογία και Προστασία του Περιβάλλοντος. 

Κατά τον Lovelock, λοιπόν, η υγεία του πλανήτη είναι που έχει σημασία και όχι εκείνη των ζώντων οργανισμών πάνω σ' αυτόν, όπως είναι ο άνθρωπος. Σ' αυτό το σημείο είναι που διαφέρουν η Γαία και τα οικολογικά κινήματα (που ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο πρωτίστως).

Γράφει λοιπόν ο Lovelock (επί λέξει) και τον θυμάμαι κάθε φορά που ακούω συζητήσεις για το Περιβάλλον και ειδήσεις για σεισμούς ή τσουνάμι, πλημμύρες και άλλα ακραία φαινόμενα που σαρώνουν τον πλανήτη μας : "Ο άνθρωπος είναι μάλλον καινούργια υπόθεση για τα μέτρα της Γης. Η Γη τα κατάφερε μια χαρά και χωρίς εμάς επί 3.500.000.000 χρόνια"

(Επίσης, για να γιορτάσετε καλύτερα την Ημέρα, όσοι έχετε υπομονή διαβάστε ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας σχετικό με το Περιβάλλον  ΕΔΩ)

100 χρόνια για το αυτοκίνητο του 007

Τα 100 χρόνια από την ίδρυσή της γιόρτασε φέτος η Άστον Μάρτιν, η οποία μάλιστα στις 15 Μαΐου 2013, έβγαλε σε πλειστηριασμό ένα μοναδικό μοντέλο, (Aston Martin DB4GT), το οποίο πωλήθηκε με τελική τιμή 3,249,500 λίρες Αγγλίας. Ένα αυτοκίνητο, αν όχι από αυτά που πρωταγωνιστούσαν στην πλέον πολύχρονη κινηματογραφική σειρά, αλλά μιας φίρμας που οφείλει την παγκόσμια αναγνώρισή της και στο γεγονός ότι συμμετείχε με συγκεκριμένα μοντέλα της στις περισσότερες ταινίες του ριψοκίνδυνου πράκτορα Τζέιμς Μποντ, ο οποίος συμπτωματικά τον Οκτώβριο του 2012 συμπλήρωσε 50 χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη.

Η Άστον Μάρτιν εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1964, στην ταινία «Τζέιμς Μποντ εναντίον Χρυσοδάκτυλου», με το μοντέλο DB5 (φωτογραφία αριστερά με τον Σον Κόνερι), το οποίο ήταν «πειραγμένο» και διέθετε διπλά πολυβόλα στα μπροστινά φανάρια, εκτοξευτήρες λαδιού, καπνού και καρφιών από τα πίσω φανάρια, ώστε να δημιουργεί σύγχυση και ζημιές στα αυτοκίνητα που καταδίωκαν τον Μποντ, κάθισμα συνοδηγού που εκτοξευόταν από την ανοικτή οροφή, ώστε να μπορεί ο 007 να ξεφορτώνεται τον ανεπιθύμητο επισκέπτη του,