Θράσος, ή ο τσαμπουκάς της άγνοιας;

Διάβασα στο Star.gr: «Επίθεση στον Ευάγγελο Βενιζέλο, επιστρέφοντας τους χαρακτηρισμούς περί αλαζονείας, έκανε ο Αλέξης Τσίπρας με αφορμή τα όσα δήλωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μετά τη χθεσινή συνάντηση με τον Φρανσουά Ολάντ. Σχολιάζοντας την τοποθέτηση του κ. Βενιζέλου περί εκπροσώπησης όλου του ελληνικού λαού στη Γαλλία, ο κ. Τσίπρας μίλησε για αλαζονεία και αναρωτήθηκε πως εκπροσωπεί ολόκληρο τον ελληνικό το κόμμα που πήρε 13% στις πρόσφατες εκλογές. "Απ' ό,τι έμαθα, με περισσή αλαζονεία λέει ότι, παρά το 13% που έχει, μιλάει εξ ονόματος όλου του ελληνικού λαού" σχολίασε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας τον "πόλεμο" μεταξύ Κουμουνδούρου με Ιπποκράτους αλλά και Συγγρού...»
Θράσος ή ο τσαμπουκάς της άγνοιας;
Το 13% δεν μπορεί να μιλάει εξ ονόματος του ελληνικού λαού!
Ναι, ενώ το 17% μπορεί να μιλά ως νικητής των εκλογών.

Dark shadows

Από την έναρξη των τίτλων, κάτω από τη μουσική του τραγουδιού «Nights in white satin» (που «never reaching the end») της δεκαετίας του '70, η οποία  ακολουθείται με μια αιματοχυσία εκ μέρους του βρικόλακα Τζόνι Ντεπ που έχει ζήσει (σύμφωνα με τους στίχους των Moody Blues) «ατελείωτες νύχτες στα σατέν» του φέρετρού του και ξυπνά εκστομίζοντας την ατάκα για τον Μεφιστοφελή στη θέα του τεράστιου Μ (των MacDonalds), καταλαβαίνεις ότι ο Τιμ Μπάρτον αυτή τη φορά θα σε διασκεδάσει μέσα από τη μαυρίλα των ταινιών του είδους. Διότι πράγματι, αυτή τη φορά ο Μπάρτον έχει ξεφύγει. Κρατάει μεν το γνωστό ύφος του, το σκηνοθετικό του ρυθμό, τη γκόθικ ατμόσφαιρα,  τους ίδιους συνεργάτες, αλλά το κωμικό και σατιρικό στυλ υπερβάλλει, ενώ γίνεται εμφανές από την πρώτη στιγμή, όταν ο Μπαρνάμπας του Τζόνι Ντεπ, μετά τα στοιχεία που προανέφερα γυρίζει την πλάτη στο φακό και απομακρύνεται με το μπαστουνάκι του μεσ’ τα σκοτάδια βαδίζοντας σαν το Σαρλώ του Τσάπλιν, ότι έχουμε να κάνουμε με κωμωδία. 

Στη συνέχεια της ταινίας, έρχονται οι αναφορές στην εποχή του 70, με τα ντεκόρ, τα κοστούμια, τα χτενίσματα, τα αυτοκίνητα και ταυτόχρονα αρχίζει η κριτική της. Και είναι ανελέητη: Πόλεμος στο Βιετνάμ, πολιτική, sex and drugs and rock ‘n roll, χίπις που εντυπωσιάζονται με βαρύγδουπες φράσεις χωρίς ουσιαστικό νόημα, αναφορές στο Love Story του Σίγκαλ που είχε σημαδέψει την εποχή και το αποκορύφωμα με τη γκάφα των τότε ηλικιωμένων, οι οποίοι θεωρούσαν τον Alice Cooper… γυναίκα. Κάτι που ίσως μόνον αυτός ο 55άρης σκηνοθέτης μπορούσε να θυμάται (άντε κι εγώ).

Όσον αφορά στις ερμηνείες: ο Τζόνι Ντεπ όπως πάντα το διασκεδάζει κάτω από τα πολλά μέικαπ, η Μισέλ Φάιφερ ίσως να σκέπτεται «τι κάνω εδώ τώρα», η Μπόναμ Κάρτερ δεν ξέρω εάν θα έπαιζε κάπου εάν δεν ήταν σύζυγος του σκηνοθέτη, ενώ η Εύα Γκριν είναι αρκετά καλή ως κακή μάγισσα.

Ένα διασκεδαστικό θρίλερ!

Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον
Με τους: Τζόνι Ντεπ, Μισέλ Φάιφερ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Εύα Γκριν, Τζάκι Έρλ Χέιλι, Κλόι Μόρετζ, Γκιούλιβερ ΜακΓκράθ

(Κριτική μου από το myFilm)

Αρκετά

Αφού προκάλεσαν εκλογές και ο λαός τούς έδωσε το μήνυμα (εάν αυτό θέλαμε βέβαια...) ότι θα πρέπει να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, το μόνο πράγμα που κατάφεραν, μετά από μια βδομάδα συζητήσεων, ήταν να ξαναπάμε σε εκλογές.

Μήπως θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τα κριτήρια με τα οποία τους ψηφίσαμε ώστε να μην εκλέξουμε πάλι με τα ίδια ποσοστά;

Αρκετά πια, με το θυμό και την αγανάκτηση. Αρκετά... Κάποιοι πρέπει να κυβερνήσουν και να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στην Ευρώπη, είτε για να της πουν ότι μένουμε, είτε για να τις πουν ότι φεύγουμε.

Όχι άλλες επιπολαιότητες. Και δεν απευθύνομαι μόνο στους ψηφοφόρους, αλλά και σ' αυτούς που θα ξανα-ζητήσουν τη ψήφο μας.

Αρκετά πια, με τα γενικόλογα και τις αοριστίες.

Αρκετά.

Απογοήτευση

Τώρα που οι εντολές του Προέδρου της Δημοκρατίας στους τρεις πρώτους των εκλογών, για σχηματισμό κυβέρνησης, απέβησαν άκαρπες και διαπιστώνεται ότι ακριβώς μια βδομάδα μετά τις εκλογές συνεχίζουμε να μην έχουμε κυβέρνηση, τώρα σκέφτομαι πόσο δίκιο είχα όταν έγραφα πως οι μούντζες στην πλατεία Συντάγματος και οι κραυγές δεν βγάζουν κυβέρνηση και απλά εκτονώνουν τον κόσμο! Πόσο δίκιο είχα που έγραφα, ότι για να φωνάζουμε "ουστ" και "έξω από δω", θα πρέπει να έχουμε βρει κάποιους άλλους έτοιμους και ικανούς να μας κυβερνήσουν. Είχαμε; Όπως απεδείχθη, δεν είχαμε. Όλοι ήσαν καλοί μόνο για συνθήματα και μεγάλες κουβέντες. Εμείς δε, πήγαμε στις κάλπες με τα πιο παράλογα κριτήρια, αφού κανείς τους δεν πρόβαλε πειστικά προγράμματα: Ψηφίσαμε νεολαίους, ή διαφωνούντες, ή απλά για "να τους δείξουμε μεις". Τώρα, μας δείχνουν αυτοί την ανεπάρκειά τους στο απλούστερο: στη μεταξύ τους συνεννόηση για το καλό του τόπου. Και εμείς; Θα αρχίσουμε πάλι τις μούντζες; Προς ποια κατεύθυνση αυτή τη φορά;

Το ποσοστό της καταγγελίας

«"Την άρνηση σε αυτό το σχέδιο δεν τη δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο λαός με την ετυμηγορία του την Κυριακή", τόνισε ο κ. Τσίπρας, υποστηρίζοντας ότι το μνημόνιο που "έχει ήδη καταγγείλει ο λαός με την ψήφο του, δεν δικαιούται να το εφαρμόσει καμία κυβέρνηση, ούτε οικουμενική ούτε ειδικού σκοπού"», γράφουν οι εφημερίδες.
Η μαθηματική αυτή λογική του κ. Τσίπρα, οδηγεί έναν μαθητή γυμνασίου στο ανάλογο συμπέρασμα, πως «Την άρνηση στο ΣΥΡΙΖΑ την έχει δώσει ο λαός με την ετυμηγορία του, που έχει καταγγείλει το ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 83,22%».
Μήπως πρέπει να αναθεωρηθεί η φρασεολογία των αρχηγών των κομμάτων;
Διότι και το «σάπιο ΠΑΣΟΚ» του κ. Βενιζέλου, τί ανακαίνιση μπορείς να του κάνεις όταν είσαι επικεφαλής της σαπίλας; (Θεάτρου του παραλόγου, έπεται συνέχεια...)

Fish 'n Chips

Στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ Κουζίνα του Μπουλμέτη είχαμε τον ήρωα της ταινίας που ήταν Έλληνας στην Πόλη, αλλά Τούρκος στην Ελλάδα. Στο Fish ‘n chips του Δημητρίου, έχουμε τον Έλληνα ή Κύπριο της Αγγλίας που είναι Τσάρλι στην Κύπρο. Καμία σύγκριση μεταξύ των δύο ταινιών βέβαια, παρόλο που και οι δύο στοχεύουν στο συναίσθημα. Στην πρώτη είχαμε και μια απαλή πολιτική προσέγγιση. Στη δεύτερη, αυτό απέχει ενώ στο κωμικοτραγικό στοιχείο, στην πρώτη είχαμε μια θεία με Πάρκινσον και στη δεύτερη μια μητέρα με Αλτσχάιμερ, η οποία επειδή ξεχνάει, όταν επιστρέφει στα Κατεχόμενα δεν κάνει κανένα πολιτικό σχόλιο, παρά μόνο μαζεύει πάτριο χώμα σε μια νάιλον σακούλα, που στο τέλος της ταινίας την παίρνει ο αέρας χωρίς το χώμα.
Το Fish ‘n chips είναι μια άνιση ταινία, η οποία σε πρώτο επίπεδο ασχολείται με τον μετανάστη που δεν θέλει να ενσωματωθεί και επιθυμεί την επιστροφή στην πατρίδα, μαζί με τη σύντροφό του και την κόρη της, που συμπτωματικά είναι και αυτή μετανάστρια από τη Γερμανία. Σε δεύτερο επίπεδο, έχουμε τα οικογενειακά δεσμά και τις αβεβαιότητες που προκύπτουν (ο ήρωας έχει τον αδερφό του που θα τον φιλοξενήσει, αλλά δεν λογαριάζει εάν θα τον θέλει και η νύφη του), αλλά κα ιτις προτεραιότητες που μπαίνουν μεταξύ πατρίδας και οικογένειας. Σε τρίτο επίπεδο έχουμε την ανασφάλεια που δημιουργεί η ξενιτιά και τις επιπτώσεις της στη νέα γενιά, η οποία αναζητεί και αυτή την ταυτότητά της και μη βρίσκοντάς την καταφεύγει στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ. 
Το πολυεπίπεδο του χαρακτήρα της ταινίας, δυσκολεύει την τυπική ταυτοποίησή της, αλλά όχι και την παρακολούθηση. Βλέπεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον, μιας και διαθέτει ολοκληρωμένους χαρακτήρες, σωστές ερμηνείες, easy listening μουσική και δείχνει μια Κύπρο όπως σπάνια την έχουμε δει στο σινεμά. Ακόμα και ως περιτριγυρισμένη από πάγο, σε μια αλληγορική σκηνή προς το τέλος, που ξαφνιάζει τον χαλαρό –μέχρι εκείνη την ώρα- θεατή.
Υπόθεση: Ο Άντυ, ένας Κύπριος μετανάστης που έχει περάσει όλη του τη ζωή τηγανίζοντας «fish and chips» στο Λονδίνο, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του και να ανοίξει τη δική του επιχείρηση. Κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, αλλά πολύ σύντομα αυτό μετατρέπεται σε εφιάλτη, καθώς ο Άντυ έχει ξεχάσει κάτι πολύ βασικό: η Κύπρος δεν είναι Λονδίνο... 
Σκηνοθεσία: Ηλία Δημητρίου
Με τους: Μάριο Ιωάννου, Marlen Kaminsky, Anne - Μarie O' Sullivan, Διομήδη Κουφτερό, Άλκηστι Παυλίδου, Μαργαρίτα Ζαχαρίου, Αντρέα Φυλακτού, Στέφανι Νεοφύτου
(Προβάλλεται στο ΔΑΝΑΟ)

(Κριτική μου στο myFilm)

Μια από τα ίδια

Σα να μη πέρασε ούτε μια μέρα από το παλαιό καθεστώς (ancient regime) που επικρατούσε στη χώρα μας. Μετά το παράδοξο, να θέτει όρους ο Τσίπρας για να τον στηρίξουν, ενώ έπρεπε να του βάζουν όρους αυτοί που θα τον στήριζαν με τη ψήφο τους, φτάσαμε στο σημείο ο Σαμαράς να επιδιώκει την συσπείρωση όλων των κεντροδεξιών και ο Γλέζος να λέει ότι δεν πρέπει να βρεθούν Εφιάλτες να στηρίξουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Τελικά, ό,τι και όπως και να ψηφίζει ο λαός, οι πολιτικοί το χαβά τους: ο Τσίπρας θέλει να είναι πάντα στην αντιπολίτευση για να διαμαρτύρεται για όλα και για όλους (τουλάχιστον το ΚΚΕ είναι σταθερό στις απόψεις του) και οι άλλοι ακόμα κολλούν διακριτικές ετικέτες.

Εν τω μεταξύ πρόσφατη δημοσκόπηση δίνει άνοδο στο ΣΥΡΙΖΑ και ποσοστό 23,8%. Αυτά βλέπουν και οι δεινόσαυροι της πολιτικής μας σκηνής και να δείτε για πότε θα συμφωνήσουν, ώστε να δημιουργήσουν "βιώσιμη" κυβέρνηση μέχρι το 2014!

(Θεάτρου του παραλόγου έπεται συνέχεια...)

Τι κάνουμε τώρα;

Συνεχίζοντας τα παράδοξα των τελευταίων ημερών, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα που ήταν απόρροια ενός παράλογου εκλογικού νόμου, είδαμε τον ουσιαστικό νικητή των εκλογών, τον κ. Τσίπρα, να παίρνει την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης και να προβαίνει σε επικοινωνιακές κινήσεις.
Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου -και δεν είναι και λίγα- ήξερα ότι ο αρχηγός του κόμματος που παίρνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, έρχεται σε επαφή με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων σε μια προσπάθεια να πετύχει την εμπιστοσύνη τους και την πλειοψηφία ΜΕΣΑ στη Βουλή.
Χθες ο κ. Τσίπρας, άκουσε ότι του δίνεται η ευκαιρία να κάνει την υπέρβασή του και νόμιζε ότι μπορούσε να συνομιλεί και με τα κόμματα εκτός Βουλής, αλλά και με τους συνδικαλιστικούς φορείς (για να πετύχει, τι;). Εκτός κι αν... Εκτός κι αν, επειδή ήξερε ότι δεν θα πετύχει να λάβει την εμπιστοσύνη τους, προετοίμαζε το κλίμα για τις επόμενες εκλογές. Όπως και να έχει το πράγμα, ο άπειρος κ. Τσίπρας δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που του δόθηκε και θέλει να πετύχει μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή για τις επόμενες εκλογές.
Το ζήτημα όμως είναι τι κάνουμε τώρα, που οι Ευρωπαίοι γίνονται όλο και πιό πιεστικοί...και η δόση του δανείου που μας δίνουν είναι μικρότερη.
(Θεάτρου του παραλόγου, έπεται συνέχεια...)

Η καρδάρα με το γάλα

Την παροιμία με την καρδάρα και το γάλα, όλοι την ξέρουμε, αλλά απ' ότι φαίνεται όταν έρχεται η ώρα που πρέπει να τη θυμηθούμε την ξεχνάμε. Μετά το "ξεπέταγμα" της διερευνητικής εντολής για σχηματισμό κυβέρνησης από τον "πρώτο" κ. Σαμαρά, ήρθε η ώρα του ουσιαστικού νικητή των εκλογών, για να δείξει ότι όχι μόνον μεγάλωσε αριθμητικά, αλλά ωρίμασε κιόλας. Αλλά δεν κάνει αυτό... Χρησιμοποιεί τη διερευνητική εντολή σαν προεκλογικό υλικό και ενώ θέτει πολύ ωραίους πυλώνες για συζήτηση με τους δύο χαμένους των εκλογών, επιπλέον ζητάει και δηλώσεις μετανοίας και ειδικά από τον Σαμαρά (που έχει ήδη κάνει κωλοτούμπες) και τον αναγκάζει να μιλήσει για "συσπείρωση των δυνάμεων της Δεξιάς". Να γιατί θυμήθηκα την καρδάρα με το γάλα, η οποία μόλις γέμισε της έδωσε μια κλωτσιά και το έχυσε..
(Θεάτρου παραλόγου έπεται συνέχεια...)

Το παράλογο

Μετά από έναν εκλογικό νόμο πολιτικά διεστραμμένο, σύμφωνα με τον οποίο το 19% των εκλογέων δεν εκπροσωπείται στη Βουλή, ενώ το 18,85% βγάζει πρώτο κόμμα και με τον οποίο νόμο το πρώτο κόμμα (του 18,85%) κερδίζει 105 έδρες, ενώ το δεύτερο με 16,78% (2,07% λιγότερο!) παίρνει λιγότερες από τις μισές, δηλαδή 52 έδρες, ακολουθεί άλλη μια σουρεαλιστική διαδικασία (που 'σαι Μπουνουέλ να μας κάνεις ταινία...): Ο αρχηγός του πρώτου κόμματος (ο άνθρωπος που επιθυμούσε διακαώς εκλογές, αυτοδυναμία και πρωθυπουργία για να σώσει τον τόπο) παίρνει εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση (για το καλό του τόπου) και μέσα σε τρεις (3) ώρες... ξεπετάει τους αρχηγούς των επόμενων στη σειρά κομμάτων (και όχι όλων) και παραδίνει την εντολή. (Θεάτρου του παραλόγου, έπεται συνέχεια...).

Στο χάρτη το γαλάζιο χρώμα αντιπροσωπεύει το 18,85% των εκλογέων!!!