Σήμερα επιστρέφοντας από τη θάλασσα (στην οποία ενώ κολυμπούσα είχα ένα προαίσθημα ότι κάτι θα συνέβαινε και έψαχνα γύρω μου για τσούχτρες) μόλις μπήκα σπίτι άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα σε ένα «διαβασμένο τηλεπαρουσιαστή», ο οποίος μόλις είχε ανακοινώσει ένα δυνατό σεισμό 8,8 βαθών της κλίμακας Ρίχτερ στη χερσόνησο Καμτσιάκα, που δημιούργησε μικρά τσουνάμι μέχρι τις ακτές της Ιαπωνίας και τις δυτικές ακτές των ΗΠΑ και ρωτούσε έναν πολύ γνωστό σεισμολόγο, εάν η περιοχή -γνωστή και ως «Δαχτυλίδι της Φωτιάς»- είχε δώσει παρόμοια μεγάλους σεισμούς στο παρελθόν.
Να, το προαίσθημα, σκέφτηκα, και αμέσως μετά το «κινηματογραφικό» μου μυαλό θυμήθηκε την ταινία «Pacific Rim» που είχαμε δει στα σινεμά γύρω στο 2013, με τον ελληνικό τίτλο «Το δαχτυλίδι της φωτιάς» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, ο οποίος ιδού πως συνόψιζε την ταινία του (και το πήρα έτοιμο από το IMDb): «Όταν τερατώδη πλάσματα, γνωστά ως Kaiju, άρχισαν να αναδύονται από τη θάλασσα, ξεκίνησε ένας πόλεμος που θα κόστιζε εκατομμύρια ζωές και θα κατανάλωνε τους πόρους της ανθρωπότητας για χρόνια. Για την καταπολέμηση των γιγάντιων Kaiju, επινοήθηκε ένας ειδικός τύπος όπλου: τεράστια ρομπότ, που ονομάζονται Jaegers, τα οποία ελέγχονται ταυτόχρονα από δύο πιλότους. Αλλά ακόμη και τα Jaegers αποδεικνύονται σχεδόν ανυπεράσπιστα απέναντι στα αδίστακτα Kaiju. Στα πρόθυρα της ήττας, οι δυνάμεις που υπερασπίζονται την ανθρωπότητα δεν έχουν άλλη επιλογή από το να στραφούν σε δύο απίθανους ήρωες, έναν ξεπεσμένο πρώην πιλότο και έναν άπειρο εκπαιδευόμενο. Μαζί, στέκονται ως η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας ενάντια στον επικείμενο Αρμαγεδδώνα».
Πάντα αυτό συμβαίνει. Η «κινηματογραφική ανθρωπότητα» σώζεται από κάποιον τρελό ή άντε και δυο τρελούς, ή (μη το ξεχνάμε κι αυτό) από κάποιον οικογενειάρχη, που προσπαθεί να σώσει την οικογένειά του και κοντά σ’ αυτή βρίσκει κάποιο αντίμετρο, ή αντίδοτο απέναντι σε μια ολική καταστροφή.
Στο «Δαχτυλίδι της φωτιάς» οι δυο απίθανοι τύποι είναι ο Ίντρις Έλμπα (καλός, αρκεί να μη τον δω να υποδύεται τον Τζέιμς Μποντ και δεν είμαι ρατσιστής, αλλά λατρεύω το στυλ Κόνερι) και ο Τσάρλι Χάναμ. Τη θυμάμαι την ταινία και είναι πολύ εντυπωσιακή. Το κακό είναι ότι η σχετική επιτυχία της (με budget 190 εκατ. τότε, έκανε worldwide gross 411 εκατ. δολάρια,) οδήγησε τους παραγωγούς να «αναστήσουν» τα Kaiju σε πιο εξελιγμένη μορφή σε ένα sequel με τίτλο «Pacific Rim: Uprising» (2018) και ελληνικό τίτλο χωρίς δαχτυλίδι φωτιάς, το «Pacific Rim: Εξέγερση».
Σύμφωνα με την υπόθεση, έχουν περάσει 10 χρόνια από τον πρώτο πόλεμο με τα Kaiju και ο γιος του Ίντρις Έλμπα (που τον υποδύεται ο Τζον Μπογιέγκα), προσπαθεί να μείνει μακριά από το πρόγραμμα Jaeger, που είχε ξεκινήσει με τον πατέρα του, όταν μια νέα απειλή εμφανίζεται με εξελιγμένα Kaiju και μη αναμενόμενες τεχνολογίες (Kaiju-fusion μορφές και συνακόλουθα drone Jaegers και άλλες λεπτομέρειες που θυμίζουν το franchise «Transformers»), οπότε η ανθρωπότητα πρέπει να πολεμήσει ξανά. Αυτή τη φορά ο δεύτερος τρελός που τρέχει να σώσει την ανθρωπότητα μαζί με τον Τζον Μπογιέγκα, είναι ο Σκοτ Ίστγουντ, γιος του Κλιντ Ίστγουντ και της Τζέισλιν Ανν Ριβς, ενώ μαζί τους συμβάλλει και μια 15χρονη χάκερ, η Αμάρα, που την υποδύεται η Κέιλι Σπάνι.
Η ταινία στο box office, πήγε αναλογικά όπως και η πρώτη (με budget 150 εκατ. δολάρια, είχε worldwide gross 290 εκατ. δολάρια). Δεν μου άρεσε, η ταινία γενικά. Προτιμώ να θυμάμαι την πρώτη του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.
Ακολούθησε όμως μια τηλεοπτική anime σειρά με τίτλο «Pacific Rim: The Black» (2021–2022), η οποία ήταν περισσότερο post-apocalyptic, παρά σαματατζίδικη όπως οι ταινίες. Αφορούσε δυο νεαρά αδέλφια στην Αυστραλία που αναζητούν τους γονείς τους, αφού τα Kaiju έχουν καταστρέψει την ήπειρο και οι Jaeger έχουν εγκαταλειφθεί.
Έχω πληροφορίες ότι το «Pacific Rim 3» ήταν σε φάση συζητήσεων, ειδικά μετά τη σειρά «Pacific Rim: The Black», αλλά δεν έχει ανακοινωθεί κάτι ακόμα. Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο έχει δηλώσει πως αν επέστρεφε, θα ήθελε να πάει τη σειρά προς το διάστημα, ή τον κόσμο των Precursors, των κατασκευαστών (υποτίθεται) των τεράτων Kaiju, που είναι εξωγήινοι, τελικά (άβυσσος η φαντασία του ανθρώπου). Όπως διάβασα, το franchise ανήκει πλέον στη Legendary Entertainment που έχει επίσης το MonsterVerse (Godzilla / Kong), άρα δεν αποκλείεται crossover στο μέλλον.
Κοίτα πόσα κινηματογραφικά, μπορεί να θυμηθούμε με ένα σεισμό των 8,8 που έγινε στην άλλη άκρη του κόσμο, στην χερσόνησο Καμτσιάκα, κοντά στον Βόρειο Πόλο.
Για το τσουνάμι που δημιούργησε, αλλού μικρό και αλλού μεγαλύτερο, έχω αναφερθεί σε παλαιότερο δημοσίευμα στην εφημερίδα ΑΜΑΡΥΣΙΑ. Διότι, το τσουνάμι πάντα ενέπνεε τους κινηματογραφιστές, από το 1933 με το b-movie μελόδραμα «The deluge», σε σκηνοθεσία Φέλιξ Φέιστ, στο οποίο η Νέα Υόρκη βουλιάζει από παλιρροϊκό κύμα, μέχρι το «The impossible» (2012), που βασίζεται σε αληθινό γεγονός: στο φονικό τσουνάμι που χτύπησε τις ακτές της Ταϊλάνδης στις 26 Δεκεμβρίου 2004, με χιλιάδες θύματα (μπορείτε να διαβάσετε λεπτομέρειες γι’ αυτές -και άλλες- ταινίες με τσουνάμι ΕΔΩ)