Δεκάδες είναι τα φιλμ που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο
αναφέρονται στις ταραγμένες μέρες του Γαλλικού Μάη κι ακόμα περισσότερα αυτά
που προσπαθούν να συλλάβουν, ακόμα και στις μέρες μας, το «πραγματικό» νόημα
της πιο ανήσυχης μεταπολεμικής δεκαετίας. Ο Ρομάν Γκουπίλ, στις τελευταίες
τάξεις του γυμνασίου τότε, έζησε τα γεγονότα «από μέσα» όντας οργισμένος
ακτιβιστής, σε πεζοδρόμια και οδοφράγματα. Πάντα μαζί του μια οχτάρα κάμερα,
καθώς από τα μικράτα του κιόλας έβρισκε πολύ πιο απλό να κινηματογραφεί παρά να
μιλάει καν. Πολιτικός του μέντορας, αλλά και κολλητός του, τότε, ο Μισέλ
Ρεκανατί, ταγμένος επαναστάτης, παρών σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε σύγκρουση, σε
δεκάδες συζητήσεις για το μέλλον και την κατεύθυνση της επανάστασης,
ταυτόχρονα, ένα παιδί με ένα διαρκές τραύμα μετά την ανακάλυψη πως ήταν
υιοθετημένος. Για τον νεαρό Μισέλ, η διαρκής εξέγερση ήταν ο μοναδικός τρόπος
επαφής με τον κόσμο. Κι ο Μάης πέρασε κι ο Ρομάν Γκουπίλ μπλέχτηκε για τα καλά
με το σινεμά (βοηθός πια σε σημαντικούς Γάλλους δημιουργούς), ενώ ο Μισέλ
αγωνιζόταν να προσαρμοστεί στις καινούριες εποχές. Δεν το κατάφερε ποτέ, το
1978, πριν κλείσει τα τριάντα χρόνια του, έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο Ρομάν
Γκουπίλ, συγκεντρώνει το υλικό που τραβούσε τις μέρες της εξέγερσης, από
διαδηλώσεις, θυελλώδεις συζητήσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας, προσωπικές
καθημερινές στιγμές και αποχαιρετά τον αγαπημένο του φίλο και μαζί τις μέρες
της αθωότητας. Δεν πρόκειται για μια πένθιμη ελεγεία, ο Ρεκανατί μοιάζει
περισσότερο με τον Αντουάν Ντουανέλ, τον ήρωα του Τρυφώ που σχεδόν αδυνατούσε
να κατανοήσει τα κίνητρα οποιουδήποτε άλλου εκτός του εαυτού του. Δεν είναι μια
αναπόληση των «παλιών καλών καιρών», αλλά μια επιστολή στο παρελθόν γεμάτη
φρεσκάδα και χιούμορ (άλλωστε το μοναδικό στυλ χάρισε στον Γκουπίλ και την
«Χρυσή Κάμερα» στο Φεστιβάλ Καννών. Είναι μια μοναδική μαρτυρία «από τα μέσα»
για όλους αυτούς που προτίμησαν «να καούν παρά να σκουριάσουν», για αυτούς που
πραγματικά πλήρωσαν το τίμημα της ουτοπίας, αυτούς που πίστεψαν σχεδόν
παθολογικά στην δυνατότητα ενός καλύτερου κόσμου. Το «Να πεθαίνεις στα τριάντα
σου» είναι η τελευταία λέξη για τον Γαλλικό Μάη, γλυκόπικρη, ανάλαφρη,
ασπρόμαυρη, ανήσυχη κι αντικομφορμιστική, όπως κι οι πρωταγωνιστές της.
INFO
Προβάλλεται στο STUDIO new star art cinema 25 &
26/5/2024
Είδος: Ντοκιμαντέρ, 97΄
Χώρα: Γαλλία, 1982
Σκηνοθέτης: Ρομάν Γκουπίλ
Διανομή: New
Star
