Η γυναίκα μου η Αθηνά έχει μια παλιά φίλη τη Τζιόρτζια (επί το ιταλικότερο), συμμαθήτρια από το γυμνάσιο, η οποία ζει και εργάζεται, ως φαρμακοποιός, στην Ιταλία λίγο έξω από τη Σιένα. Της έστειλε λοιπόν ένα e-mail ρωτώντας την πώς τα πάνε με τον περιβόητο Κορωνα-ιό.
Παραθέτω την απάντησή της (και τη φωτογραφία που της έστειλε από το τρένο με το οποίο πάει στην εργασία της), επειδή με τους Ιταλούς είμαστε, όπως λέμε οι ίδιοι: Ούνα φάτσα ούνα ράτσα.
Έτσι για να έχουμε το νου μας, δηλαδή.
«Καλημέρα φιλενάδα.
Η κατάσταση είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη και κάθε μέρα χειρότερα.
Βέβαια οι Ιταλοί δεν είναι Κινέζοι πού ακούνε ότι τους λένε και είναι στρατιωτάκια.
Είπανε όλοι στα σπίτια κάνεις έξω, σχολεία κλειστά και τελικά νόμιζαν ότι ήτανε διακοπές και όλοι τους έκαναν περιπάτους, πήγαιναν στα σούπερ μάρκετ κλπ κλπ.
Οι νότιοι που δούλευαν στο Μιλάνο, πήρανε τραίνα, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες και κατεβήκανε στο νότο, στα σπίτια τους και έτσι μετέφεραν τον ιό και στον νότο.
Τα νοσοκομεία ΔΕΝ έχουν πλέον θέσεις στην εντατική.
Εμείς, οι γιατροί και οι νοσοκόμοι πρέπει να πηγαίνουμε στην δουλειά, αλλά με ένα βιογραφικό από πού ερχόμαστε και που πηγαίνουμε.
Πιστεύω ότι θα κρατήσει πολύ αυτή η κατάσταση.
Φιλιά και χαιρετισμούς στο αγόρι σου.»
