«Δεν είναι Μαραθώνιος η πορεία του Πολυτεχνείου για να τερματίσω», είπε το παλικάρι. («Παλικάρι» για μένα που είμαι μεγαλύτερος, διότι δεν είναι δα και «παλικάρι» ένας 40+ που διαθέτει κοιλίτσα και καπνίζει πουράκια).
Πάμε παρακάτω λοιπόν. Το παλικάρι αυτό, δεν το έχω δει ποτέ να πάει στον αρχικό Μαραθώνιο της Αθήνας, όπως πάνε κάποιοι δικοί μου συνομήλικοι και τερματίζουν και εάν δεν το κάνουν δηλώνουν ότι είναι χαρούμενοι που συμμετείχαν. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις κάνεις όποια δήλωση θέλεις, αλλά εδώ έχουμε την πορεία του Πολυτεχνείου, η οποία δεν είναι μια πορεία διαμαρτυρίας, ή πορεία διεκδικήσεων. Είναι μια πορεία «εις μνήμην» αυτών που αγωνίστηκαν και αυτών που αγωνίστηκαν και «έπεσαν», τους χάσαμε και δεν επέστρεψαν. Άρα «μνημόσυνο».
Έχεις πάει ποτέ παλικάρι μου σε μνημόσυνο για να κάνεις δημόσιες σχέσεις; Έχεις πάει βέβαια, αλλά επειδή οι οικείοι του θανόντος που τιμάται με το μνημόσυνο, δεν βρίσκονται και στην τρελή χαρά, έχεις πάρει το σοβαρό σου ύφος, παρακολουθείς την επιμνημόσυνη δέηση κατηφής, φορώντας μαύρα γυαλιά (είναι trendy, στα μνημόσυνα και τις κηδείες – έξω από δω) και στη συνέχεια, όταν δεν θέλεις να πας στον καφέ, πλησιάζεις τους οικείους του, πετάς ένα «να ’στε καλά να τον/την θυμόσαστε, αλλά εγώ πρέπει να πηγαίνω γιατί έχω ένα σημαντικό ραντεβού», ακούς ένα «ευχαριστούμε πολύ που ήρθες», σφίγγετε τα χέρια ή κάνετε αγκαλίτσα ανάλογα με τον βαθμό συγγένειας ή φιλίας και φεύγεις.
Δεν πηγαίνεις στο μνημόσυνο για να χαιρετάς χαμογελαστός δεξιά και αριστερά και μετά να την κάνεις με μικρά πηδηματάκια και να ακούγεται η φήμη ότι «έφυγε επειδή είχε παίξει μπάσκετ με τα παιδιά του και είχε πάθει θλάση». Διότι όλες οι εικόνες που υπάρχουν (και το image μετράει βρε αδερφέ) σε δείχνουν μέσα στη τρελή χαρά. Ούτε καν φαίνεται ότι είχες θλάση που σε ανάγκασε να φύγεις δηλώνοντας ότι «η πορεία του Πολυτεχνείου δεν είναι Μαραθώνιος».
Φυσικά δεν είναι Μαραθώνιος. Προηγείται άλλωστε μια σημαία σημαδεμένη από το αίμα των θυμάτων. Και για να καταλάβεις πόσο σοβαρή είναι η πορεία του Πολυτεχνείου, ένα θα σου θυμίσω: ότι ποτέ δεν εμπνεύστηκαν κάποιες να κάνουν silly walk όπως φέτος στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Ένα τεράστιο μνημόσυνο γι’ αυτούς που έπεσαν στον πόλεμο του ’40. Αλλά ποιος να σου τα εξηγήσει αυτά; Για σένα οι Έλληνες το ’40 άκουγαν στο ραδιόφωνο τη Ντόιτσε Βέλε, όπως είπες. Που σημειωτέον ιδρύθηκε το 1953!
(Από τη μόνιμη στήλη μου στη σημερινή Αμαρυσία)
