Να γράψω ότι «χιόνισε και είδαμε άσπρη μέρα»; Παλιό και τετριμμένο. Να αναφερθώ στη σφοδρότητα της Σοφίας, του Τηλέμαχου και της Υπατίας; Των ακραίων καιρικών φαινομένων της βδομάδας που πέρασε; Υπερβολή. Εμείς οι παλαιότεροι, έχουμε δει και χειρότερες κακοκαιρίες και μάλιστα χωρίς… ονοματεπώνυμο.
Θυμάμαι: Οι γονείς μου, τις πρώτες βροχές του Οκτωβρίου τις ονόμαζαν «φθινοπωρινά πρωτοβρόχια». Τα πρώτα κρύα του Νοεμβρίου είχαν το όνομα «χειμώνας» και καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα ονόμαζαν την κατάσταση «βαρυχειμωνιά». Ύστερα κοντά στα Θεοφάνεια, που βλέπαμε τα χνώτα μας να βγαίνουν από το στόμα μας όπως ο καπνός από τα ηλεκτρονικά τσιγάρα σήμερα, χουχουλιάζαμε τα χέρια μας και τρέμοντας λέγαμε «ψοφόκρυο». Εάν δε, έριχνε και χιόνι αποκαλούσαμε το φαινόμενο «χιονιά», ντυνόμαστε ζεστά και πηγαίναμε στο σχολείο περισσότερο για το παιχνίδι. Εκεί, οι δάσκαλοι, άφηναν λίγο μεγαλύτερο το διάλειμμα (για να παίξουμε) και εάν έβλεπαν ότι η χιονόπτωση συνεχιζόταν σφοδρή, διέκοπταν το μάθημα και μας έλεγαν «αρκετά για σήμερα, φύγετε και να φτάσετε σπίτι, πριν πυκνώσει το χιόνι». Και εμείς; Του κεφαλιού μας… Και να σκεφτείς ότι δεν είχαμε smartphones για επικοινωνία και με εφαρμογές για τον καιρό, τα δρομολόγια των λεωφορείων και πλήθος άλλων πληροφοριών.
Σήμερα τα παιδιά υποχρεώνονται να κάθονται στα σπίτια τους και από εκεί ανεβάζουν φωτογραφίες του καιρού στο facebook και το instagram, τις οποίες έχουν τραβήξει από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας. Πολύ ευαίσθητοι έχουμε γίνει. Ιανουάριο έχουμε, στην καρδιά του χειμώνα βρισκόμαστε. Και βροχές θα κάνει και χιόνι θα ρίξει. Σε αντίθεση με το καλοκαίρι που κάνει ζέστη και καύσωνες. Το αντίθετο θα ήταν η είδηση. Όμως όπως έχω ξαναγράψει: δεν σωζόμαστε με τίποτα. Οι διοικούντες δεν παίρνουν μαθήματα από το παρελθόν, ώστε να οργανώσουν αυτό το έρμο το κράτος να είναι πάντοτε έτοιμο ή έστω σχετικά έτοιμο απέναντι στα «ακραία φαινόμενα». Αλλά εάν έπαιρναν μαθήματα, θα γνώριζαν και… άλλα πράγματα. Ακόμα και περί πολιτικής αξιοπρέπειας.
Θυμάμαι: Ο Γεώργιος Παπανδρέου με την Ένωση Κέντρου είχε κερδίσει τις εκλογές του Νοεμβρίου 1963 με ποσοστό 42,04%. Έχοντας μόνον 138 έδρες, σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας με τη στήριξη της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ), που είχε 28 έδρες. Ωστόσο, επιθυμώντας αυτοδυναμία, μόλις πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του. Τότε είχαμε ηγέτες με… πυγμή, για να μην πω τίποτα άλλο. Μετά από αυτό, στις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964 η Ένωση Κέντρου κέρδισε με 52,8% και 171 έδρες. Η αξιοπρέπεια κερδίζεται, βλέπεις.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στην έντυπη Αμαρυσία 12-1-2019)