Βρίσκομαι που λες, καλέ μου φίλε, στα εγκαίνια της 56ης Έκθεσης Κεραμικής (μεγάλη επιτυχία φέτος, να πας) και επειδή οι εκλογές δεν απέχουν πολύ μακριά και οι υποψήφιοι στο Μαρούσι φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, έχει γεμίσει ο τόπος υποψήφιους, που γυρίζουν εδώ και εκεί ανάμεσα στο πλήθος και ανταλλάσουν χειραψίες και χαμόγελα.
Τριγυρίζω κι εγώ με ένα πλαστικό ποτήρι αναψυκτικού στο χέρι, σαν να βρίσκομαι στη δεξίωση για τα Όσκαρ στο Κόντακ Παβίλιον του Λος Άντζελες με τη ψευδαίσθηση κρυστάλλινου ποτηριού με σαμπάνια, οπότε με πλησιάζει υποψήφιος δήμαρχος (ένας από τους οκτώ – εννιά, δεν θυμάμαι). Καλησπέρα, τι κάνεις, καλά ευχαριστώ, πώς πάει ο αγώνας, πώς βλέπεις τα πράγματα, καλά, βλέπεις ανταπόκριση, ναι μου το ζητάει ο κόσμος του Μαρουσιού, μπράβο, για το Μαρούσι μωρέ, μπράβο, όλα καλά, όλα καλά αλλά δεν βλέπω τη στήλη σου και λυπάμαι πολύ που τη σταμάτησες. Ωπ, εδώ κολλάω σαν σκληρός δίσκος 20ετίας.
Ακολουθεί πλήρης διάλογος χωρίς περικοπές:
-«Τι πάει να πει δεν βλέπεις τη στήλη μου;»
-«Να μωρέ, μου λείπουν τα Έπεα Πτερόεντα από την Αμαρυσία»
-«Μα δεν τα έχω σταματήσει»
-«Τι λες; Γράφεις ακόμα;»
-«Και βέβαια γράφω», απολογούμαι -ενώ δεν πρέπει- στον υποψήφιο, που δεν τον αφήνω να πάρει
ανάσα γιατί είμαι και λίγο «κακούλης», όπως με αποκαλεί άλλος αναγνώστης.
-«Με συγχωρείς, φίλε μου», του λέω, «αλλά σε συλλαμβάνω να μη διαβάζεις ενδελεχώς την Αμαρυσία» (το οποίο μεταφράζεται: «πού πας για υποψήφιος δήμαρχος όταν δεν διαβάζεις το τοπικό σου – και
όχι μόνον – έντυπο;») και εκείνος – ευγενής – καταλαβαίνει ότι έχει παγιδευτεί και προσπαθεί να το μπαλώσει. Αλλά δεν είναι και πολιτικάντης να ξεφύγει, ούτε είναι και της σχολής Τσίπρα να πει κανα ψέμα.
Είναι ειλικρινής: «Ξέρεις τι συμβαίνει; Δεν έχω και πολύ χρόνο. Καταλαβαίνεις. Δουλειές». Τον χτυπάω φιλικά στην πλάτη, λες και είμαι εγώ ο πολιτικός. «Δεν πειράζει», του λέω καθησυχαστικά και κρατιέμαι να μην του πω «άμα δεν έχεις χρόνο από τη σημερινή σου δουλειά (διότι είσαι και πολυάσχολος) να διαβάσεις έστω μια στήλη 400 λέξεων, θα βρεις χρόνο για τη δουλειά σου και για τα προβλήματα μιας πόλης 120.000 κατοίκων που ξεκινάει από το Υγεία και φτάνει μέχρι το ΚΑΤ και από το The Mall μέχρι το Στούντιο Άλφα;» Πού πάτε βρε παιδιά; Εντάξει, ξέρουμε ότι όλοι το κάνετε από αγάπη για τον τόπο, αλλά διαβάστε και λίγο Αμαρυσία πριν ασχοληθείτε με τον δήμο. Όχι να αφεθείτε στον «αυτόματο πιλότο». Το δημαρχηλίκι, δεν είναι μόνο δημόσιες σχέσεις και φωτογραφίες…
(Από τη μόνιμη στήλη μου στην έντυπη Αμαρυσία 1/12/2018)
