Αυτά συμβαίνουν όταν φεύγουν όλοι το καλοκαίρι και μένεις πίσω στην έρημη πόλη σου. Αντικρίζεις με άλλη ματιά τους χώρους και δυστυχώς βλέπεις διογκωμένα τα προβλήματα. Και μη μου πεις ότι γκρινιάζω. Δεν υπάρχει όμως καθαρή επιφάνεια πουθενά. Πουθενά. Αρπάζουν τα spray οι νεολαίοι και βάφουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Από βιτρίνα ξενοίκιαστου καταστήματος, μέχρι τις πινακίδες της Τροχαίας, σε βαθμό που όταν βρίσκεσαι σε διασταύρωση δεν καταλαβαίνεις τι σε περιμένει.
Εκτός από την πεντάγωνη πινακίδα του STOP, όλες οι άλλες παραμένουν ασαφείς. Άσε τις πινακίδες με τα δρομολόγια της Δημοτικής Συγκοινωνίας στις στάσεις. Δεν φαίνεται τίποτα πια. Έλεος παιδιά. Ευτυχώς που οι αστικές συγκοινωνίες έχουν τις ψηφιακές πινακίδες και βλέπεις σε πόσα λεπτά έρχεται το επόμενο λεωφορείο.
Εκτός από την πεντάγωνη πινακίδα του STOP, όλες οι άλλες παραμένουν ασαφείς. Άσε τις πινακίδες με τα δρομολόγια της Δημοτικής Συγκοινωνίας στις στάσεις. Δεν φαίνεται τίποτα πια. Έλεος παιδιά. Ευτυχώς που οι αστικές συγκοινωνίες έχουν τις ψηφιακές πινακίδες και βλέπεις σε πόσα λεπτά έρχεται το επόμενο λεωφορείο.
Ήθελα να ήξερα, τόσα πολιτιστικά φεστιβάλ που γίνονται κάθε καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα, δεν προσφέρουν λίγη στάλα κοινωνικής παιδείας, ειδικά στους νέους; Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μια μειοψηφία έχει βάψει όλα εκείνα τα κλασσικά, ή νεοκλασικά κτήρια της Αθήνας, με επιγραφές και φιγούρες που δεν λένε τίποτα, ουσιαστικά.
Μιλώντας για φεστιβάλ και εκδηλώσεις. βρίσκω πολύ ωραία την καλοκαιρινή ιδέα με τις ταράτσες και το ποτό ή το σνακ κάτω από το φεγγάρι ή το διακριτικό φωτισμό. Ακόμα και στις ταράτσες με κάποιο πρόγραμμα. Δεν μου άρεσε όμως καθόλου μια συγκεκριμένη ταράτσα με εκπληκτικό και κεφάτο πρόγραμμα, που πήγα και στην οποία «παστώνονται» (κυριολεκτικά) πάνω από τετρακόσια άτομα. Όταν ρώτησα «εκτός από το ασανσέρ που ανεβήκαμε, υπάρχει άλλος δρόμος διαφυγής αν -ο μη γένοιτο- συμβεί κάτι δυσάρεστο;», πήρα κοφτή απάντηση «όχι και μη κακομελετάτε». Και πάλι έλεος.
Χαίρομαι που βλέπω περιπτεράδες, ή «σταθερούς» λαχειοπώλες και άλλους πωλητές κάθε φυλής στους πεζόδρομους ή κάτω από το σταθμό ΗΣΑΠ, να έχουν δίπλα τους τώρα με τις ζέστες ένα μπολάκι, κατσαρολάκι ή άλλο τι με νερό για τα αδέσποτα που τους περιτριγυρίζουν.
Δεν μου αρέσει, τώρα που λείπουν οι περισσότεροι και πηγαίνεις σε κάποια καφετέρια να καθίσεις και να απολαύσεις το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα και το κελάρυσμα του νερού από το πλαϊνό σιντριβάνι διαβάζοντας το tablet σου (έστω, την εφημερίδα), να παίζουν τα ηχεία κάποια μουσική, που μάλιστα δεν έχει σχέση με καλοκαιρινό mood, με αποτέλεσμα να σου γίνονται τα νεύρα τσατάλια.
Και πού είστε… Μη μου αρχίσετε από τώρα, επειδή γυρίσατε από τις διακοπές σας, τα «καλό φθινόπωρο» ή «καλό χειμώνα» και άλλα τέτοια. Θα είναι θερμός ο Σεπτέμβριος και να μου το θυμηθείτε… Καλό καλοκαίρι, λοιπόν. Εγώ την κάνω.
(Από τη μόνιμη στήλη μου στην Αμαρυσία 1/9/2018)
