Η ελληνικές κυβερνήσεις, παιδί μου, δεν υπακούουν ούτε καν στις πινακίδες των Εθνικών Οδών, που ειδοποιούν: «Η Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας προειδοποιεί ότι υπάρχει υψηλός κίνδυνος πυρκαγιάς».
Εδώ στην Ελλάδα, ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης καταθέτει στη Βουλή ερώτημα προς το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη εάν υπάρχει «σχέδιο για την Πρόληψη και την Αντιμετώπιση πιθανών πυρκαγιών κατά τη διάρκεια της θερινής περιόδου» και απάντηση δεν παίρνει.
Εδώ στην Ελλάδα, οι δήμαρχοι πριν το καλοκαίρι, για επικοινωνιακούς λόγους πετάνε ένα «έχουμε λάβει όλα τα προβλεπόμενα μέτρα για περίπτωση πυρκαγιάς εν όψει του θέρους που προβλέπεται θερμό» και μετά φεύγουν για Πάρο, Νάξο, Μύκονο.
Κι ύστερα; Ύστερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται με την εξής σειρά: καίγονται χιλιάδες στρέμματα δάσους, γίνονται στάχτη δεκάδες κατοικίες, χάνονται ανθρώπινες ζωές, διατυπώνονται θεωρίες συνωμοσίας περί εμπρησμών, οργανώνεται (ενώπιον τηλεοπτικών καμερών) συντονιστική διάσκεψη, ακολουθεί διάγγελμα θλίψης για την καταστροφή («ασύμμετρη απειλή», «πρωτόγνωρο φυσικό φαινόμενο») και τέλος ανακοινώνεται ότι η Πολιτεία θα αποζημιώσει κατά κάποιο τρόπο τους πληγέντες (βλ. παρακάτω)
Όπως ακριβώς και πριν μια δεκαετία στην Ηλεία («ασύμμετρη απειλή» πάλι και «στρατηγός άνεμος»). Ένα τεράστιο χρονικό διάστημα, μέσα στο οποίο δεν έγινε τίποτα στον τομέα της Πρόληψης, ούτε καν στον τομέα Έγκαιρης Προειδοποίησης των πολιτών που κατοικούν σε περιοχές υψηλού κινδύνου. Έτσι, το δράμα της Ηλείας επανελήφθη ως τραγωδία, για να αποδειχθεί άλλη μια φορά ότι οι κυβερνήσεις μπορεί να είναι καλές στα λόγια, αλλά στην πράξη… φάρσα (βλ. και Πλημμύρες – Μάνδρα Αττικής).
Πιο πάνω έγραψα ότι η Πολιτεία αποζημιώνει «κατά κάποιο τρόπο» τους πληγέντες, επειδή θυμήθηκα το βιβλίο της κ. Γιάννας Αγγελοπούλου «My Greek Drama». Γράφει στις σελίδες 386 - 387: «(…) Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές το 2008 προσφέραμε 10 εκατ. ευρώ στον Κώστα Καραμανλή για τα έργα αποκατάστασης των θυμάτων (…) Θα ήταν πολύ πιο έξυπνο αν είχαμε αναλάβει μόνοι μας κάποιο συγκεκριμένο έργο αποκατάστασης, ή αν είχαμε δώσει τα χρήματα απευθείας στους ανθρώπους. Πράγματι, δεν αργήσαμε να αντιληφθούμε ότι -λόγω διαφόρων γραφειοκρατικών εμπλοκών- ελάχιστο μόνο μέρος των χρημάτων κατέληξε ποτέ στους πυρόπληκτους».
(Για τη μόνιμη στήλη μου στην Αμαρυσία της 28ης Ιουλίου 2018)