Η οσκαρική Κέιτ Μπλάνσετ, σε μια επίδειξη υποκριτικής δύναμης, που παραμερίζει κάθε προηγούμενη συνάδελφό της (μη λέμε ονόματα), σ’ αυτό το φιλμ υποδύεται δεκατρείς χαρακτήρες, οι οποίοι με απαράμιλλο τρόπο μας καθοδηγούν στα δύσβατα μονοπάτια της Σύγχρονης Τέχνης.
Από το Ντανταϊσμό, το Φουτουρισμό, την Ποπ-αρτ, την Αφηρημένη, το Σουρεαλισμό, το Πανκ, τον Εξπρεσιονισμό, μέχρι και το Δόγμα ’95 (το αποκορύφωμα του φιλμ), ο σκηνοθέτης Γιούλιαν Ρόζενφελντ σχολιάζει και καταγγέλλει με σοβαρότητα, αλλά και λεπτή ειρωνεία, όλες τις γνωστές (και λιγότερο γνωστές) καλλιτεχνικές τάσεις και δόγματα, χρησιμοποιώντας έξυπνα την τέχνη όλων των τεχνών. Τον κινηματογράφο στον οποίο και αφιερώνει το φινάλε του, μέσα από τα παιδιά που σπουδάζουν σενάριο.
Η Κέιτ Μπλάνσετ, υπέροχη ως καθηγήτρια, ενώ γράφει στον πίνακα «Τίποτα δεν είναι πρωτότυπο» και ξεκινάει το μάθημά της με το ρητό του Ζαν Λυκ Γκοντάρ «Δεν έχει σημασία από πού παίρνεις κάτι, αλλά που το οδηγείς», αφήνει τα παιδιά να γράψουν ελεύθερα, αλλά… Στη συνέχεια και ενώ τα επιτηρεί, αρχίζει να δίνει στο καθένα… περιοριστικές οδηγίες: «Η κάμερα πρέπει να κρατιέται στο χέρι», «Οπτική εργασία και φίλτρα απαγορεύονται», «Το γύρισμα πρέπει να γίνεται σε φυσικούς χώρους», «Η μουσική δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί, εκτός αν παίζεται εκεί που γυρίζεται η ταινία» και άλλα τέτοια ηχηρά και περιοριστικά, θυμίζοντας στον ψαγμένο θεατή ότι αυτά είναι μερικές από τις αρχές του Δόγματος ‘95 των Λάρς Φόν Τρίερ και Τόμας Βίντερμπεργκ. Ειρωνεία και λεπτό χιούμορ.
Τα παιδιά όμως, αισθάνονται απελευθερωμένα μόνο στο διάλλειμα, όταν βγαίνουν στην αυλή και αρχίζουν να παίζουν και να αυτοσχεδιάζουν, να δημιουργούν. Μια σκηνή γυρισμένη σε slow motion μαζί με το πέταγμα των περιστεριών γύρω τους, ώστε να μη χαθεί η στιγμή («όπως τα δάκρυα στη βροχή» που είπε και ο Ρόι Μπάτι στο φινάλε του Blade Runner, αφήνοντας ελεύθερο το περιστέρι). Να μη χαθεί στιγμή της αθωότητας και της ελευθερίας τους, της δημιουργικότητας της φαντασίας. Αυτό που κάνει την κινηματογραφική τέχνη.
Δεν πρόκειται για ταινία με αρχή μέση και τέλος, προετοιμάζω τους φίλους και τις φίλες της Κέιτ Μπλάνσετ. Αρχικά ήταν μια βίντεο-εγκατάσταση για εκθεσιακό χώρο. Τέχνη για την τέχνη, δηλαδή. Όπου «ο καθένας τη διαβάζει όπως θέλει», όπως αναφέρει και στον πρώτο της μονόλογο η Κέιτ Μπλάνσετ. Διότι το φιλμ έχει τόσους μονόλογους, όσες και οι μεταμφιέσεις της Μπλάνσετ. Συν την ρεπόρτερ Κέιτ έξω στη βροχή, που στέλνει ρεπορτάζ στο στούντιο των ειδήσεων στην απαστράπτουσα παρουσιάστρια Κέιτ, που μιλάει για την Εννοιολογική Τέχνη, στην οποία «αυτό που μετράει είναι η ιδέα του καλλιτέχνη και όχι το τελικό αποτέλεσμα». Απολαυστικό το επεισόδιο, όπως άλλωστε και όλα τα υπόλοιπα, τα οποία φαίνονται μεν ασύνδετα, αλλά όλα αναφέρονται στο ρόλο του καλλιτέχνη και στη θέση του απέναντι στα προβλήματα του σήμερα.
Ταινία για όσους είναι (ή αισθάνονται) καλλιτέχνες. (Κριτική μου στο myfilm.gr)
INFO
Προβάλλεται από 30/11/17
Είδος: Σπονδυλωτή / Σινεφίλ
Σκηνοθεσία: Γιούλιαν Ρόζενφελντ
Παρουσιάζει: Κέιτ Μπλάνσετ
Σύνοψη: Ένα πολυδιάστατο έργο Τέχνης, ένα Μανιφέστο πάνω στις Τέχνες και τον ρόλο του καλλιτέχνη σήμερα.
Διανομή: Danaos Films