Η Ζωή Λάσκαρη, η ηθοποιός που είχε διαμορφώσει με τους ρόλους της, την περσόνα της δυναμικής, αλλά και μοιραίας γυναίκας και υπήρξε νούμερο ένα «σύμβολο του σεξ» της δεκαετίας του ‘60, πέθανε σήμερα (18/7/2017) στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη από ανακοπή καρδιάς.
Είχε γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη το 1944 και το πραγματικό της όνομα είναι Ζωή Κουρούκλη, όπως της γνωστής τραγουδίστριας και εξαδέλφης της, γι’ αυτό και ο Φίνος την προέτρεψε να το αλλάξει σε Λάσκαρη.
Είχε φοιτήσει στην σχολή Βαλαγιάννη, στην σχολή καλογραιών Καλαμαρί και στην σχολή του Πέλλου Κατσέλη. Το 1959, σε ηλικία μόλις δεκαπέντε χρονών στέφθηκε Σταρ Ελλάς.
Το 1961 ο Φίνος την επέλεξε για πρωταγωνίστρια στον «Κατήφορο» μια ταινία που ήταν εισπρακτικά η εμπορικότερη της σεζόν ‘61-‘62 και την καθιέρωσε ως μόνιμη πρωταγωνίστρια και ως μια από τις πιο λαμπρές σταρ της «χρυσής» εποχής του κινηματογράφου.
Τα επόμενα χρόνια πρωταγωνίστησε σε όλες τις μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες του Φίνου (όπως «Νόμος 4000», «Στεφανία», «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Κορίτσια για φίλημα» και «Οι Θαλασσιές οι χάντρες») και συνεργάστηκε με όλους τους σταρ της εποχής.
Από αυτές ξεχώρισαν η «Στεφανία» και ο «Κατήφορος» που προβλήθηκαν για πολλές εβδομάδες σε χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, διευρύνοντας την φήμη της Λάσκαρη στο εξωτερικό, ενώ «Οι θαλασσιές οι χάντρες» έκλεψαν εκτός συναγωνισμού τις εντυπώσεις στο φεστιβάλ Καννών το 1967 και ο γαλλικός τύπος έπλεξε το εγκώμιό της.
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη, θεωρούνται από τις μεγαλύτερες ντίβες και τις πιο εμπορικές σταρ στην Ελλάδα.
Μετά τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου στράφηκε στο θέατρο και το 1966, σε συνεργασία με τον Αντρέα Ντούζο, έκανε περιοδεία στην Κύπρο με τα έργα «Μιας πεντάρας νιάτα» των Γιαλαμά - Πρετεντέρη, την «Παγίδα» του Robert Thomas και την «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Terence Rattigan.
Το 1970 έκανε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Αθήνα με το έργο «Μαριχουάνα Στοπ», ενώ ακολούθησαν οι μεγάλες θεατρικές επιτυχίες «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Neil Simon, «Η κυρία του Μαξίμ» του Georges Feudeau και το «Miss Πέπσι» του Pierrette Bruno.
Το 1982 πρωταγωνίστησε για τελευταία φορά στον κινηματογράφο στην ταινία του Γιώργου Καρυπίδη «Αναμέτρηση», ενώ θα μείνει στην ιστορία η θρυλική γυμνή φωτογράφηση της για το ελληνικό περιοδικό Playboy το 1985 (υπήρξε η πρώτη ελληνίδα ηθοποιός που φιλοξενήθηκε γυμνή στις σελίδες του).
Πιστή λάτρης του θεάτρου και του κλασικού ρεπερτορίου συνέχισε, αρχές δεκαετίας του ‘90, να παρουσιάζει μεγάλα έργα του παγκόσμιου θεάτρου σε συνεργασία με μεγάλους Έλληνες σκηνοθέτες. Το 1990 ο Μίνως Βολανάκης την σκηνοθέτησε στο «Καινούρια σελίδα» του Neil Simon και την επόμενη σεζόν στο «Τρελοί για έρωτα» του Sam Shepard. Επίσης, ξεχώρισαν το «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ» του Edward Albee το 1992 στο Βασιλικό Θέατρο, το «Ορφέας στον Άδη» το 1993 στο Βασιλικό Θέατρο, το «Τρείς ψηλές γυναίκες» του Edward Albee το 1995 και τα τρία σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά καθώς και το «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου Ο’ Νηλ το 1997 σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη.
Η συνεργασία της με τον Μιχάλη Κακογιάννη στις «Τρωάδες» το 1997 έτυχε θερμής υποδοχής ιδιαίτερα από τον ξένο τύπο.
Η θεατρική συνεργασία της με τον Ανδρέα Βουτσινά και τον Σταύρο Τσακίρη συνεχίστηκε και στις αρχές του 2000 με τα έργα «Συνάντηση» και «Σκηνές Γάμου». Αποτίνοντας ωστόσο έναν ιδιαίτερο φόρο τιμής στον αγαπημένο της Edward Albee ανέβασε για δύο συνεχόμενες θεατρικές περιόδους την «Ευαίσθητη Ισορροπία» σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου.
To 2003 ίδρυσε την δική της θεατρική σκηνή στον πολυχώρο Αθηναΐδα που φέρει το όνομα της.
Το 2005 ανέβασε το «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Ακολούθησε, για δύο θεατρικές περιόδους το έργο «Άλμα Μάλερ» του Ρον Χάρτ σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Τέλος, τις χρονιές 2011 - 2013 ανέβασε το έργο «Ρόουζ» του Martin Sherman σε σκηνοθεσία του διεθνούς φήμης Ρώσου σκηνοθέτη Adolf Shapiro.
(Με στοιχεία από το: http://zoelaskari.gr)