Σε πρώτο επίπεδο, έχουμε ένα θρίλερ αγωνίας και μυστηρίου με σκληρές (μέχρι και αηδιαστικές κάποια στιγμή) σκηνές και ένα φινάλε πολλών ερμηνειών.
Σε δεύτερο επίπεδο, και λαμβάνοντας υπόψη το μότο του σκηνοθέτη «Δεν θα ήθελα το είδος των ταινιών που κάνω να γίνουν trendy. Πάντα μισούσα αυτή την τάση και θα αισθανόμουν αρκετά άβολα εάν δημιουργούσα ένα τέτοιο φιλμ», έχουμε μια σπονδυλωτή ταινία-επίδειξη σκηνοθετικής ικανότητας και κοφτού μοντάζ, η οποία θίγει πολλά και τεράστια θέματα:
πίστη στις θεωρίες συνωμοσίας, χειραγώγηση των πολιτών μέσα από την τηλεόραση (δείχνει τη Μαδρίτη να φλέγεται, η κυβέρνηση ανακοινώνει τον αποκλεισμό του κέντρου, ενώ τη φωτιά τη βάζουν στρατιώτες μπροστά στο μπαρ), θεωρία του ισχυρότερου και η ανεξέλεγκτη εξουσία (η ιδιοκτήτρια του μπαρ, ο επιχειρηματίας θαμώνας με τον αστυνομικό θαμώνα κλειδώνουν τους άλλους θαμώνες στο υπόγειο του μπαρ), πανικός, βιαστικές αποφάσεις σε κρίσιμα θέματα, εξωτερίκευση του κτήνους που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Πολλά συναισθήματα.
πίστη στις θεωρίες συνωμοσίας, χειραγώγηση των πολιτών μέσα από την τηλεόραση (δείχνει τη Μαδρίτη να φλέγεται, η κυβέρνηση ανακοινώνει τον αποκλεισμό του κέντρου, ενώ τη φωτιά τη βάζουν στρατιώτες μπροστά στο μπαρ), θεωρία του ισχυρότερου και η ανεξέλεγκτη εξουσία (η ιδιοκτήτρια του μπαρ, ο επιχειρηματίας θαμώνας με τον αστυνομικό θαμώνα κλειδώνουν τους άλλους θαμώνες στο υπόγειο του μπαρ), πανικός, βιαστικές αποφάσεις σε κρίσιμα θέματα, εξωτερίκευση του κτήνους που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Πολλά συναισθήματα.
Την χαρακτηρίζω «σπονδυλωτή», διότι η δράση διαχωρίζεται σε σκηνές από ένα μαύρο (fade out) που πέφτει σε τακτά διαστήματα, λες και είναι φτιαγμένη για την τηλεόραση (που θα μπορούσε να είναι) και δημιουργεί χώρο δευτερολέπτων για διαφημίσεις. Σκηνές, στις οποίες κάθε επόμενη αδιαφορεί για την προηγούμενη και λειτουργεί σαν αυτοτελής ιστορία, όλες όμως με ένα σκοπό: να παρατείνουν την αγωνία του θεατή μέχρι το φινάλε. Το θρίλερ για το θρίλερ, δηλαδή, αφού η αρχική ιδέα -του εγκλεισμού ομάδας ανθρώπων και του μυστήριου που περιβάλλει αυτό τον εγκλεισμό- εξαντλείται στο πρώτο τέταρτο της ταινίας και μετά επαναλαμβάνεται πάνω σε άλλο θέμα, αλλά με το ίδιο χαρακτηριστικό: τα ανθρώπινα συναισθήματα.
Για τη συγκεκριμένη ταινία, ο Άλεξ Ντε Λα Ιγκλέσια (που μας είχε χαρίσει το εξαιρετικά αλληγορικό φιλμ «Η τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης» πριν λίγα χρόνια) δηλώνει: «Αν το παράλογο είναι ο ρυθμός του πραγματικού, τότε ας το αναπαραστήσουμε, αντιστρέφοντας τον τόνο. Δεν θέλουμε να καταλάβουμε. Δεν θέλουμε να φύγουμε. Είναι καλύτερο να αποδεχτείτε το ακατανόητο και να το επαναλάβετε, να το κάνετε μέρος μας. Εάν κάποιος σας χτυπήσει, γυρίστε το άλλο μάγουλο. Η πόρτα ανοίγει γιατί πλέον δεν υπάρχει τίποτα στην άλλη πλευρά, ίσως η δική μας αντανάκλαση»
Πολύ καλή ταινία για τους φίλους του Άλεξ Ντε Λα Ιγκλέσια, του οποίου οι ταινίες έχουν χαρακτηρισθεί cult από την IMDB, που τον κατατάσσει «ανεπίσημα» στη νέα γενιά των ισπανόφωνων «δημιουργών» (μεταξύ των οποίων ο Γκουλιέρμο Ντελ Τόρο ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, ο Αλφόνσο Κουαρόν και ο Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ). Ίσως ανεξήγητη, για τους αμύητους θεατές που θα προτιμούσαν ένα θρίλερ «με αρχή, μέση και τέλος» (Κριτική μου για το myFILM.gr)
INFO
Προβάλλεται από 13/7/17
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθεσία: Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια
Παίζουν: Μπλάνκα Σουάρες, Μάριο Κασας, Τερέλε Πάβεζ
Σύνοψη: Ένα μπαρ, ένα συνηθισμένο μεσημέρι. Θαμώνες κάθονται μαζί με περαστικούς και μοιράζονται τηγανητά γλυκά και σάντουιτς με ψητό ζαμπόν και τυρί. Η ζωή κυλάει κανονικά μέχρι που ένας πελάτης βγαίνει από το μπαρ και πυροβολείται μέσα στη μέση της έρημης πλατείας. Όλοι μέσα στο μπαρ κοιτάνε αποσβολωμένοι, μέχρι που ένας αποφασίζει να βγει έξω να δει τι γίνεται, για να καταλήξει και αυτός με μία σφαίρα. Όλοι προσπαθούν να καταλάβουν γιατί κανείς δεν τολμά να βγει να βοηθήσει τους δύο άντρες: ίσως να υπάρχει ένας τρελός που πυροβολεί από κάποια οροφή. Η πλατεία παραμένει επικίνδυνα άδεια και τα τηλέφωνα δεν έχουν σήμα. Μέσα στον πανικό, παρατηρούν ότι κάποιος μετακίνησε τα πτώματα. Και τότε η φαντασία τους οργιάζει για να καταλήξουν σε μία ιδέα: Και αν ο κίνδυνος βρίσκεται μέσα στο μπαρ; Και αν οι πυροβολισμοί τελικά είναι για να τον κρατήσουν μέσα και να μην κινδυνέψουν αυτοί που είναι έξω; (Διανομή: Weird Wave)