Σκηνοθεσία: Χάουμε Κόλετ - Σέρα
Παίζουν: Μπλέικ Λάιβλι, Όσκαρ Τζενάντα, Σεντόνα Λέγκε
Προβάλλεται από 21/7/2016
Υπόθεση: Η Nancy Adams κάνει σερφ σε μια παραδεισένια παραλία στην άκρη του πουθενά, όπου θα γίνει το υποψήφιο γεύμα ενός τεράστιου λευκού καρχαρία. Παρόλο που βρίσκεται μόλις διακόσια μέτρα περίπου από την ακτή, η επιβίωσή της θα εξαρτηθεί από μια σειρά δοκιμασιών που πρέπει να υποστεί (Διανομή: Feelgood Entertainment)
Κριτική: Δε λέω. Τα Σαγόνια του Καρχαρία (1975) του Σπίλμπεργκ είναι το κορυφαίο στο είδος, αλλά να μη ξεχνάμε ότι ήταν και το πρώτο που έφερε τον τρόμο στην ανέμελη παραλία. Έκτοτε, υπήρξαν κάποιες απομιμήσεις, που έπαιξαν με τα νεύρα του θεατή και τους αρχέγονους φόβους του, αλλά τίποτα δεν ήταν σαν τα Σαγόνια. Δεν ξεχνάω μάλιστα και το soundtrack εκείνης της ταινίας που συνόδευε την εμφάνιση του ραχιαίου πτερύγιου του καρχαρία, που μαζί με τα βιολιά του Χίτσκοκ στη σκηνή του μπάνιου στο Ψυχώ, αποτελούν πλέον κλασσικά soundtracks του κινηματογράφου.
Ερχόμαστε τώρα στο 2016. Στην εποχή της τεχνολογίας των μικρών πραγμάτων, όπου οι κάμερες είναι τόσο μικρές που τοποθετούνται οπουδήποτε και με τεράστιες μνήμες αποθήκευσης, που χωράνε ώρες δεδομένων, αρκεί να υπάρχει η ανάλογη μπαταρία και να μην έχουν βραχεί αμφότερα με αλμυρό νερό, έτσι;
Η ταινία Σε Ρηχά Νερά, λοιπόν, ξεκινάει με μια τέτοια κάμερα πάνω σε ένα κράνος, που βρίσκει ένας πιτσιρικάς σε μια ακτή. Πατάει το Play και βλέπει σέρφερς σε πανικό και ύστερα ένα πελώριο καρχαρία να επιτίθεται σε όποιον που φορούσε το κράνος. Παράσιτα, σβήνει η εικόνα, τέλος εγγραφής και ο μικρός, έντρομος παίρνει το κράνος και τρέχει προς την ενδοχώρα, μάλλον για βοήθεια. Μιλάει ισπανικά και δεν έχουμε υποτίτλους. Αργότερα, βλέπουμε τη Νάνσι (την υποδύεται η Blake Lively) να φτάνει στην παραλία με το αυτοκίνητο κάποιου φιλόξενου ντόπιου, ο οποίος την αφήνει εκεί μόνη με τη σανίδα της, για λίγες ώρες σέρφινγκ.
Αυτό που μου άρεσε, πρωτίστως, στην ταινία είναι η μικρή της διάρκεια (85’). Διότι ένας σκηνοθέτης, που σέβεται τον εαυτό του και το θεατή, δεν γυρίζει θρίλερ τρόμου (και φρίκης), με ένα πρόσωπο παγιδευμένο πάνω σε ένα βράχο και ένα καρχαρία να κόβει βόλτες γύρω-γύρω και όλο αυτό το concept να διαρκεί πάνω από δύο ώρες. Τα 85 λεπτά είναι αρκετά, για να γνωρίσει ο θεατής την ηρωίδα και το περιβάλλον με τις παλίρροιές του και την ερημιά του και μετά να νιώσει την αγωνία και τον φόβο της, από τον άνισο αγώνα της με τη Μητέρα Φύση. Τα πάντα όλα.
Παρά τις ακρότητες του σεναρίου, βρήκα ενδιαφέροντα το σκηνοθετικό ρυθμό του ισπανού Χάουμε Κόλετ-Σέρα και πρέπει να δείτε «Το ορφανό» (2009) για να τον θυμηθείτε. Επίσης, βρήκα αρκετά καλή την ερμηνεία της Μπλέικ Λάιβλι που χωρίς κραυγές και υπερβολικές στριγκλιές υποφέρει τα πάνδεινα. Μου τη χάλασε λίγο η μουσική στις σκηνές του σέρφινγκ, που θύμιζε καλιφορνέζικη παραλία στο high season, αλλά με αποζημίωσαν τα εφέ.
(Κριτική μου για το myfilm.gr)