Είδος: Βιογραφία
Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς
Παίζουν: Μέριλ Στριπ, Χιού Γκραντ, Σάιμον Χέλμπεργκ
Προβάλλεται από 16 Ιουνίου 2016
Υπόθεση: Η κοσμική Νεοϋορκέζα Florence Foster Jenkins (Meryl Streep) πιστεύει πως είναι το αηδόνι της όπερας ενώ στην πραγματικότητα είναι εντελώς φάλτσα. Ο σύζυγος και ατζέντης της, St Clair Bayfield (Hugh Grant), ένας Άγγλος αριστοκράτης και ηθοποιός, συντηρεί αυτή της την ψευδαίσθηση. Όταν η Florence αποφασίζει να δώσει κονσέρτο στο θρυλικό Carnegie Hall το 1944, ο St Clair ξέρει ότι καλείται να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του (Διανομή: Feelgood)
Κριτική: Βλέποντας την ταινία αισθάνθηκα μια ποικιλία συναισθημάτων και αυτό είναι το βασικό ατού της. Δεν είναι η απλή βιογραφία μιας γυναίκας που είχε λεφτά, έκανε χορηγίες στο χώρο των τεχνών και της μουσικής και εξ αιτίας αυτού του γεγονότος κανείς δεν ήθελε να την πικράνει. Έτσι ακόμα δεν ξέρουμε αν είχε αντιληφθεί πόσο κακή φωνή είχε στην πραγματικότητα. Αυτό για την ιστορία.
Για την ταινία, πρέπει να σας πω ότι ξεκαρδίστηκα, γέλασα μέχρι δακρύων (αδυναμία μου ίσως) από το παίξιμο του Σάιμον Χέλμπεργκ, του τρίτου της παρέας των πρωταγωνιστών, ο οποίος υποδύεται το νεαρό πιανίστα Κόσμε Μακμούν, που αναλαμβάνει να συνοδεύει τη φάλτσα σοπράνο. Οι εκφράσεις του είναι απίστευτες. Δεν κάνει γκριμάτσες, παρακολουθεί σοβαρός, εκστασιασμένος με αυτά που βλέπει (και ακούει κυρίως), δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που σκέφτεται, αλλά και δεν μπορεί να κρατηθεί. Μιλάει με τα μάτια και ελαφρές κινήσεις των χειλιών και είναι εκπληκτικός.
Ο Χιου Γκραντ (στο ρόλο του Σεντ Κλερ συζύγου της Φλόρενς) είναι πολύ καλός. Έχει ωριμάσει και του πάει. Είναι η βιτρίνα της σοπράνο, φαίνεται ρυθμιστής των καταστάσεων αλλά δεν είναι, το κουμάντο το κάνει εκείνη. Στο βάθος τη φοβάται, αλλά τη λατρεύει, όπως και εκείνη άλλωστε. Η σχέση τους είναι αμοιβαία και χαρίζει στιγμές τρυφερότητας στο θεατή. Την προστατεύει και τη στηρίζει στις παραστάσεις, που όχι μόνο είναι κακές αλλά και γελοίες και εκείνη του ζητά να καλεί ανθρώπους που γνωρίζουν ότι δεν θα τη χλευάσουν.
Η Μέριλ Στριπ! Η κυρία για μένα παίζει ό,τι της δώσουν. Δεν έχει πρόβλημα. Δεν έχει πάρει άδικα τρία Όσκαρ. Εδώ, τσαλακώνει εμφανισιακά τον εαυτό της και παράλληλα τραγουδά φάλτσα. Δεν είναι εύκολο αυτό, όταν μάλιστα την έχετε ακούσει και στο «Mama mia!». Η ερμηνεία της είναι αυτή που ξέρουμε. Ως Φλόρενς ξέρει ότι έχει δυνατότητες από τα λεφτά που έχει κληρονομήσει. Επίσης, της αρέσει πολύ η μουσική, την κρατάει ζωντανή από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας (το δράμα της) και της αρέσει να τραγουδά σε κλειστό κύκλο, στη λέσχη της, ανάμεσα σε φίλες της. Γι’ αυτή το Κάρνεγκι Χολ είναι άπιαστο όνειρο, αλλά οι συγκυρίες θα την οδηγήσουν εκεί. Σε όλες αυτές τις καταστάσεις η Μέριλ Στριπ μεταμορφώνεται ανάλογα, δεν υπερβάλλει και συγκινεί.
Η ταινία συνολικά είναι άρτια. Πλούσια παραγωγή και πολύ αυθεντική σε ντεκόρ και κοστούμια. Ο Στίβεν Φρίαρς δεν πρέπει να δυσκολεύτηκε και έχει καταφέρει να αναλύσει σε βάθος τους χαρακτήρες χαρίζοντάς μας γέλιο, τρυφερότητα και συγκίνηση σε ίσες δόσεις και χωρίς υπερβολές.
(Κριτική μου για το myfilm.gr)