Σκηνοθεσία: Τζαφέρ Παναχί
Παίζουν: Τζαφέρ Παναχί, Χάνα Σαϊντί
Προβάλλεται από 10/3/16
Υπόθεση: Άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, φτωχοί και πλούσιοι, παλαιών αρχών και αντισυμβατικοί, πωλητές παράνομων video και υποστηρικτές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όλοι τους είναι συνεπιβάτες ενός άπειρου οδηγού ταξί που ακούει στο όνομα Παναχί. Ο σκηνοθέτης υποδύεται έναν οδηγό ταξί και κινηματογραφεί τις συνομιλίες του με επιβάτες, καθώς και με μέλη της οικογένειάς του. Η ταινία, χωρισμένη σε άτυπα κεφάλαια, εξερευνά το ρόλο του βίντεο και της καταγραφής της εικόνας στην Ιρανική κοινωνία, και με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτει, σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός πολύπλοκου κόσμου (Διανομή: Feelgood Entertainment).
Κριτική: Υποτίθεται ότι ο σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί, οδηγεί ένα καλωδιωμένο ταξί, με κάμερες
που καλύπτουν όλες τις γωνίες εσωτερικά και κινηματογραφεί τους επιβάτες μιας ημέρας, καταγράφοντας διαλόγους, αντιδράσεις και συναισθήματα, χωρίς να το γνωρίζουν οι «επιβάτες» του.
που καλύπτουν όλες τις γωνίες εσωτερικά και κινηματογραφεί τους επιβάτες μιας ημέρας, καταγράφοντας διαλόγους, αντιδράσεις και συναισθήματα, χωρίς να το γνωρίζουν οι «επιβάτες» του.
Το σκηνοθετικό και σεναριακό εύρημα, εμπλουτίζεται με μια σειρά από πρόσωπα, που συμπυκνώνουν μέσα στην καμπίνα του ταξί την κουλτούρα του σημερινού Ιράν, αλλά η ιδέα θυμίζει candit camera και το μόνο που απομένει είναι το κοινωνικό-πολιτικό σχόλιο, το οποίο παρατίθεται προς το τέλος της ταινίας, από τη δικηγόρο που γνωρίζει το σκηνοθέτη και τον προτρέπει να συνεχίσει τη δουλειά του. Ταυτόχρονα, ο σκηνοθέτης παραδέχεται ότι το σινεμά ως τέχνη αναδεικνύεται ως η κύρια ενασχόληση του και υποστηρίζει: «Γι’ αυτό πρέπει να συνεχίσω να κάνω ταινίες υπό οποιεσδήποτε συνθήκες για να αποτίσω φόρο τιμής και να αισθάνομαι ζωντανός».
Η ταινία κέρδισε τα βραβεία Χρυσής Άρκτου και FIPRESCI, προφανώς επειδή εκτιμήθηκε το γεγονός ότι γυρίστηκε παρά τις απαγορεύσεις που ισχύουν στο Ιράν και «έφτασε λαθραία στις Κάννες με ένα USB στικάκι κρυμμένο σε ένα κέικ», όπου και προβλήθηκε. Πρέπει δε να ομολογήσω, ότι ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η εμφάνιση της ανιψιάς του σκηνοθέτη και το χιούμορ που διαθέτουν τα αστεία και οι παρατηρήσεις της, που δε νομίζω ότι ήσαν αυθόρμητα, αλλά καλά προετοιμασμένα.
