Σκηνοθεσία: Ζακό Βαν Ντορμέλ
Παίζουν: Μπενουά Πελβούρντ, Κατρίν Ντενέβ, Φρανσουά Ντεμιέν, Γιολάντ Μορό, Πίλι Γκρουν
Προβάλλεται από 28/1/16
Υπόθεση: Σε αυτή τη σουρεαλιστική κωμωδία ο Θεός είναι ένα υπαρκτό, καθημερινό πρόσωπο, σαν όλα τα άλλα και ζει στο Βέλγιο. Στη γη ωστόσο ο Θεός δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μικρόψυχος δειλός, αντιπαθής ακόμα και στην ίδια του την οικογένεια. Από την άλλη, η κόρη του Εά πλήττει αφόρητα και «πνίγεται» που είναι κλειδωμένη σε ένα μικρό διαμέρισμα, στις βαρετές Βρυξέλες. Μέχρι που μια μέρα η Εά επαναστατεί ενάντια στον πατέρα της, χακεύει τον υπολογιστή του και διαρρέει σε όλον τον κόσμο την ημερομηνία που πρόκειται ο καθένας να πεθάνει. Σύντομα όλοι θα πρέπει να σκεφτούν τι θα κάνουν με τις ημέρες, μήνες, χρόνια που τους έχουν απομείνει (Διανομή: Strada Films).
Κριτική: Σουρεαλισμός και σάτιρα, που μπορεί να συγκριθεί (θεματικά) μόνο με το επίσης αιρετικό φιλμ Life of Brian (Ένας προφήτης μα τι προφήτης) των Μόντι Πάιθον.
Το tag line «Ο θεός υπάρχει και ζει στις Βρυξέλες» (την έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης), προετοιμάζει
το θεατή στο τι πρόκειται να αντιμετωπίσει, τι σάτιρα θα δει και ποιες αλληγορίες κρύβονται στο σενάριο, σύμφωνα με το οποίο ο άντρας είναι ο αδύναμος κρίκος, ενώ η γυναίκα από μικρή (με τη μορφή της κόρης του θεού) μέχρι μεγάλη ηλικία (με τη μορφή της καταπιεσμένης συζύγου, που στο τέλος θα βρει τη λύτρωσή της), παίζει πάντα καθοριστικό ρόλο στα γεγονότα.
το θεατή στο τι πρόκειται να αντιμετωπίσει, τι σάτιρα θα δει και ποιες αλληγορίες κρύβονται στο σενάριο, σύμφωνα με το οποίο ο άντρας είναι ο αδύναμος κρίκος, ενώ η γυναίκα από μικρή (με τη μορφή της κόρης του θεού) μέχρι μεγάλη ηλικία (με τη μορφή της καταπιεσμένης συζύγου, που στο τέλος θα βρει τη λύτρωσή της), παίζει πάντα καθοριστικό ρόλο στα γεγονότα.
Η ταινία στο πρόσωπο του Μπενουά Πελβούρντ, που υποδύεται το θεό (πάτερ φαμίλια) είναι μια μπουρλέσκ κωμωδία, ενώ στο πρόσωπο της κόρης του, θα συναντήσει ο θεατής την αλληγορία μέσα από την έρευνά της για τους απόστολους που θα την ακολουθήσουν (όπως συνέβη και με τον σταυρωμένο αδερφό της). Όσο για το χαμό που επικρατεί σ’ αυτή τη… διαλυμένη οικογένεια, ευθύνεται η μητέρα (κατά τα καθιερωμένα), που αδιαφορεί πλήρως για το τι συμβαίνει μέσα στο ίδιο της το σπίτι, υπακούοντας τυφλά στο δυνάστη σύζυγο. Πολιτικά, η ταινία βρίσκεται στα πρόθυρα της επανάστασης, που θα ξεκινήσει μόνον από τους νέους. Ειδάλλως να μην περιμένουμε τίποτα από τις Βρυξέλες, όπου και η «έδρα» του θεού της ταινίας.
Έξυπνο σενάριο, καλές ερμηνείες και γενικά μια καλή αιρετική κωμωδία, όχι για εξαιρετικά ευαίσθητους σε θέματα πίστης.