Διάβαζα στο έντυπο ΒΗΜΑ της Κυριακής (21/6/15), συνέντευξη της συγγραφέως Άλι Σμιθ, με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο «Πώς να είσαι δυο», που κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Εκεί λοιπόν, μεταξύ των άλλων που αναφέρονται, έπιασα και κάτι που κάνει εντύπωση και η καλή εφημερίδα το έχει εντός ξεχωριστού πλαισίου με τίτλο «Οι ταινίες της Βουγιουκλάκη μου θυμίζουν τον Ντίκενς», όπως ακριβώς το αναφέρει η Σμιθ, δικαιολογώντας το γεγονός ότι έχει επιλέξει μια φωτογραφία της εθνικής μας σταρ από την ταινία «Το κλωτσοσκούφι», για το εξώφυλλο ενός βιβλίου της με τίτλο Artful, που είχε κυκλοφορήσει το 2012, με τέσσερις διαλέξεις της για τις τέχνες και τη λογοτεχνία.
Βρισκόταν το 1990 στην Κρήτη για διακοπές, η Άλι Σμιθ και κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση, αφηγείται ότι έπεσε «πάνω σε ό,τι άρχισε να με κερδίζει ως μια πολύχρωμη και εύθυμη ιστορία μιας ξανθιάς κοπέλας, γλυκιάς και χαριτωμένης, η οποία για κάποιον λόγο έχει επιβιβαστεί κρυφά σε ένα πολεμικό πλοίο που είναι γεμάτο ναύτες! Δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο (σ.σ. η ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό»), αλλά μου άρεσε πολύ. Η μουσική (σ.σ. του Μάνου Χατζιδάκι) σε εκείνο το «Τράβα μπρος» ήταν τόσο μεταδοτική που για έναν χρόνο προσπαθούσα να τα εντοπίσω όλα αυτά στην Αγγλία».
Μετά από χρόνια ερευνών, η Άλι Σμιθ και αφού πιστεύει ότι πρέπει να έχει δει υποτιτλισμένες «σχεδόν όλες» τις ταινίες της Αλίκης, ομολογεί: «Τις λατρεύω. Λατρεύω την ίδια. Ακόμη αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να παραμένει άγνωστη εκτός Ελλάδος! Οι ταινίες της, είναι εμποτισμένες από χαρά και ζωτικότητα, παραμένουν καλοήθεις σε ένα δυσάρεστο και καταστροφικό κόσμο. Μου θυμίζουν τον Ντίκενς, πρέπει να σας πω. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρξε ένας θηλυκός Ερμής, ήταν η ενσάρκωση μιας επιδέξιας ευελιξίας, μιας δυναμικής προσαρμοστικότητας, που είναι απαραίτητη στον κόσμο των τεχνών. Γι’ αυτό και την επέλεξα για το εξώφυλλο».