Κριτική: Τι παραπάνω από τις εκπλήξεις των πρώτων ταινιών με θέμα Jurassic, θα μπορούσε να προσφέρει αυτή η ταινία, εκτός βέβαια από το γεγονός ότι είναι τρισδιάστατη;
Αυτή τη φορά, το πάρκο αναψυχής, μπορεί να προσφέρει ένα νέο είδος δεινόσαυρου (του σωλήνα), το οποίο είναι σαρκοφάγο και επιθετικό ή επιθετικό και σαρκοφάγο. Όπως θέλετε πάρτε το.
Όλα ξεκινούν ήρεμα, σα να πηγαίνει κάποιος στη Ντίσνεϊλαντ. Παρακολουθείς τον ανυποψίαστο κόσμο να μπαινοβγαίνει στο θεματικό αυτό πάρκο, που υπερηφανεύεται για τα συστήματα ασφαλείας του, τα οποία περιμένεις με αγωνία να σπάσουν και να αρχίσει ο χαμός. Πράγμα που θα συμβεί, βάσει συνταγής.
Καμία πρωτοτυπία. Σκηνές καταδίωξης, σκηνές πανικού και δεινόσαυροι που μοιάζουν απόλυτα αληθινοί. Τι να το κάνεις όμως; Όλα είναι προβλέψιμα και (όπως έγραψα προ ημερών για το San Andreas), στο τέλος μια οικογένεια υπό διάλυση θα ενωθεί κάτω από τον κίνδυνο. Μόνο που αυτή τη φορά, το μαθαίνουμε έμμεσα από τα παιδιά που είναι εγκλωβισμένα και συζητούν για το επερχόμενο διαζύγιο των γονιών τους, ενώ η θεία τους τρέχει με έναν «εκπαιδευτή» δεινοσαύρων να σωθεί και να τα σώσει.
Δεν μπορώ να πω ότι είχα ιδιαίτερη αγωνία για το τι θα συμβεί. Ακόμα και όταν είδα ότι ο στρατός επιβουλευόταν των σχεδίων για έλεγχο της συμπεριφοράς των δεινοσαύρων και τη χρησιμοποίησή τους ως πολεμικών μηχανών. Ούτε βέβαια υπάρχει και περιθώριο για σχολιασμό ερμηνειών σε ένα εξ ολοκλήρου παραμύθι, που στηρίζεται –κλασικά– στο μύθο «δημιούργημα που στρέφεται κατά του δημιουργού του».
Από το φιλμ, κρατάω μόνο τη συνεχή δράση, τη διαχείριση του πανικόβλητου πλήθους, την τελειότητα των οπτικών και ηχητικών εφέ και της τρισδιάστατης εικόνας.
Σκηνοθεσία: Κόλιν Τρεβόροου
Με τους: Κρις Πρατ, Μπράις Ντάλας Χάουαρντ, Τάι Σίμκινς, Βίνσεντ Ντ’ Ονόφριο, Νικ Ρόμπινσον, Ομάρ Σι, Ίρφαν Καν
Προβάλλεται από 11/6/15