Από την 7η Ιανουαρίου είχα να κρατήσω σημειώσεις στο blog και σήμερα ανέβασα επτά από τις 100 αγαπημένες μου ταινίες. Βλέπεις στο καθημερινό φύλλο της Αμαρυσίας, ο καιρός περνά πιο γρήγορα και σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ο κύκλος των ταινιών αυτών, οι οποίες όπως γράφω και στο πλάι, μπορεί και να μην είναι από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας κινηματογραφίας, είναι όμως κάποιες που ή με διασκέδασαν ή με προβλημάτισαν. Είναι βλέπεις πολύ υποκειμενική η κριτική και ειδικά στον κινηματογράφο. Είναι σχεδόν απίθανο να συμπέσει η γνώμη μου με κάποιου άλλου. Πάντα θα υπάρχει ένα σημείο διαφωνίας.
Προχθές, συζητούσα με το συνάδελφο Χρ. Φωτιάδη στην εφημερίδα για την ταινία The Pledge του Σον Πεν, που είχε προβληθεί στην Ελλάδα με τον τίτλο "Η υπόσχεση" και συμφωνήσαμε τελικά, ότι ήταν μια εξαιρετική ταινία, στην οποία μια υπόσχεση δεν εκπληρώνεται στο τέλος. Τουλάχιστον, έτσι νομίζει ο πρωταγωνιστής, ο οποίος είναι ένας σερίφης (Τζακ Νίκολσον), που είχε υποσχεθεί στη μητέρα ενός δολοφονημένου μικρού κοριτσιού ότι θα βρει το δολοφόνο της. Πραγματικά πολύ καλή ταινία, αλλά πόσοι θα συμφωνούσαν μαζί μας, με το τέλος της, το οποίο σας το αφήνω για έκπληξη. Αξίζει να τη βρείτε σε βίντεο κλαμπ και να τη δείτε.
Προχθές, συζητούσα με το συνάδελφο Χρ. Φωτιάδη στην εφημερίδα για την ταινία The Pledge του Σον Πεν, που είχε προβληθεί στην Ελλάδα με τον τίτλο "Η υπόσχεση" και συμφωνήσαμε τελικά, ότι ήταν μια εξαιρετική ταινία, στην οποία μια υπόσχεση δεν εκπληρώνεται στο τέλος. Τουλάχιστον, έτσι νομίζει ο πρωταγωνιστής, ο οποίος είναι ένας σερίφης (Τζακ Νίκολσον), που είχε υποσχεθεί στη μητέρα ενός δολοφονημένου μικρού κοριτσιού ότι θα βρει το δολοφόνο της. Πραγματικά πολύ καλή ταινία, αλλά πόσοι θα συμφωνούσαν μαζί μας, με το τέλος της, το οποίο σας το αφήνω για έκπληξη. Αξίζει να τη βρείτε σε βίντεο κλαμπ και να τη δείτε.