Καθηγητής Ελληνικών, ο Βίκτορ Ντέηβις Χάνσον και καθηγητής Κλασσικών Σπουδών, ο Τζον Χηθ, σε πανεπιστήμια της Καλιφόρνια, έγραψαν αυτό το βιβλίο γιατί κατά τη γνώμη τους «οι Έλληνες είναι τόσο σπουδαίοι και τόσο λίγο γνωστοί».
Το βιβλίο αυτό ερευνά τους λόγους, για τους οποίους έχουν μείνει πολύ λίγοι οι καθηγητές που διδάσκουν πλέον στον κόσμο ότι οι σύγχρονες δυτικές έννοιες της συντεταγμένης πολιτείας, του ελεύθερου λόγου, των ατομικών δικαιωμάτων, του ελέγχου των στρατιωτικών από τους πολίτες, του διαχωρισμού της πολιτικής από την θρησκευτική εξουσία, την ισοτιμία της μεσαίας τάξης, της ατομικής ιδιοκτησίας και της ελεύθερης επιστημονικής αναζήτησης, που είναι ζωτικής σημασίας για την ύπαρξή μας προέρχονται από τους αρχαίους Έλληνες.
Αναφερόμενοι στα πανεπιστημιακά και ακαδημαϊκά ιδρύματα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, οι συγγραφείς ασχολούνται κυρίως με την προσποίηση και την υποκρισία, με την οποία αντιμετωπίζεται τα τελευταία χρόνια, η κλασσική παιδεία στην Αμερική. Δεν τους ενδιαφέρουν οι πολιτικές τάσεις των κλασσικιστών, αλλά η συμπεριφορά και η παιδεία τους, τους ενδιαφέρει (και αναλύουν με πολλά και γλαφυρά παραδείγματα, από τους αρχαίους κλασσικούς), το μεγάλο χάσμα που υπάρχει, μεταξύ των όσων υποστηρίζουν οι κλασσικιστές και των όσων πράττουν. Και ας μη ξεχνάμε ότι οι όροι ελευθερία και δημοκρατία, από την αρχαία Ελλάδα ξεκίνησαν.
Το «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;» αφορά περισσότερο στο θάνατο ενός δύσκολου και ιδιαίτερου τρόπου θεώρησης του κόσμου, του τρόπου με τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν το σύμπαν τους.
Γράφουν σε κάποιο σημείο του βιβλίου τους οι δύο καθηγητές: «οι δικοί μας Πατέρες του Έθνους βοήθησαν να εδραιωθεί μια αμερικανική λατρεία της αρχαιότητας στο τελευταίο μισό του 18ου αιώνα. Περπατώντας κανείς στους δρόμους της Ουάσινγκτον, βιώνει από πρώτο χέρι τους ελληνορωμαϊκούς θεσμούς, την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία. Πρώτες μας έρχονται στο νου προσωπικότητες, όπως ο Τόμας Τζέφερσον, ο οποίος στους κλασσικούς βρήκε πρότυπα ελευθερίας, δημοκρατίας και αγροτικής ζωής, καθώς και ιδιωτικής και δημόσιας αρετής. Πράγματι, οι Αμερικανοί περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον πίστεψαν ότι οι Έλληνες ανήκαν σε όλους. Ότι η εργατική τάξη, των μη αριστοκρατικών, μπορούσε να διαμορφωθεί και να καθοδηγηθεί από τα κλασσικά ιδεώδη διακυβέρνησης, έκφρασης και κάλους».
(Εκδόσεις Κάκτος)
Το βιβλίο αυτό ερευνά τους λόγους, για τους οποίους έχουν μείνει πολύ λίγοι οι καθηγητές που διδάσκουν πλέον στον κόσμο ότι οι σύγχρονες δυτικές έννοιες της συντεταγμένης πολιτείας, του ελεύθερου λόγου, των ατομικών δικαιωμάτων, του ελέγχου των στρατιωτικών από τους πολίτες, του διαχωρισμού της πολιτικής από την θρησκευτική εξουσία, την ισοτιμία της μεσαίας τάξης, της ατομικής ιδιοκτησίας και της ελεύθερης επιστημονικής αναζήτησης, που είναι ζωτικής σημασίας για την ύπαρξή μας προέρχονται από τους αρχαίους Έλληνες.
Αναφερόμενοι στα πανεπιστημιακά και ακαδημαϊκά ιδρύματα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, οι συγγραφείς ασχολούνται κυρίως με την προσποίηση και την υποκρισία, με την οποία αντιμετωπίζεται τα τελευταία χρόνια, η κλασσική παιδεία στην Αμερική. Δεν τους ενδιαφέρουν οι πολιτικές τάσεις των κλασσικιστών, αλλά η συμπεριφορά και η παιδεία τους, τους ενδιαφέρει (και αναλύουν με πολλά και γλαφυρά παραδείγματα, από τους αρχαίους κλασσικούς), το μεγάλο χάσμα που υπάρχει, μεταξύ των όσων υποστηρίζουν οι κλασσικιστές και των όσων πράττουν. Και ας μη ξεχνάμε ότι οι όροι ελευθερία και δημοκρατία, από την αρχαία Ελλάδα ξεκίνησαν.
Το «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;» αφορά περισσότερο στο θάνατο ενός δύσκολου και ιδιαίτερου τρόπου θεώρησης του κόσμου, του τρόπου με τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν το σύμπαν τους.
Γράφουν σε κάποιο σημείο του βιβλίου τους οι δύο καθηγητές: «οι δικοί μας Πατέρες του Έθνους βοήθησαν να εδραιωθεί μια αμερικανική λατρεία της αρχαιότητας στο τελευταίο μισό του 18ου αιώνα. Περπατώντας κανείς στους δρόμους της Ουάσινγκτον, βιώνει από πρώτο χέρι τους ελληνορωμαϊκούς θεσμούς, την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία. Πρώτες μας έρχονται στο νου προσωπικότητες, όπως ο Τόμας Τζέφερσον, ο οποίος στους κλασσικούς βρήκε πρότυπα ελευθερίας, δημοκρατίας και αγροτικής ζωής, καθώς και ιδιωτικής και δημόσιας αρετής. Πράγματι, οι Αμερικανοί περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον πίστεψαν ότι οι Έλληνες ανήκαν σε όλους. Ότι η εργατική τάξη, των μη αριστοκρατικών, μπορούσε να διαμορφωθεί και να καθοδηγηθεί από τα κλασσικά ιδεώδη διακυβέρνησης, έκφρασης και κάλους».
(Εκδόσεις Κάκτος)