Μια, η πρώτη ίσως, από τις απορίες που δημιουργείται σε ένα σώφρον αναγνωστικό κοινό είναι «Γιατί γράφει, αυτός που γράφει;». Μια ερώτηση στην οποία εμπεριέχονται δύο άλλες: «Ποιο είναι το κίνητρο του γράφοντος;» και «Σε τι κοινό απευθύνεται;».
Γράφει για τη δόξα, για την αναζήτηση της αλήθειας, για τα χρήματα;
Σε ποιους τα λέει; Σε όλους ανεξαιρέτως; Σε κάποιο ειδικό κοινό; Και αν ναι, σε ποιο;
Είναι λίγο συναρπαστικές αυτές οι απορίες όταν διατυπώνονται γραμμένες, παρ’ όλο που η εξέλιξη και οι συνεχείς ανακαλύψεις, τόσο στο θεωρητικό, όσο και στο θετικό πεδίο, έχουν αμβλύνει σήμερα το ενδιαφέρον των αναγνωστών σε σχέση με παλαιότερες εποχές. Όσο δε, και να φαίνονται αστείες, έχουν κάποια εξήγηση, γιατί αυτός που γράφει έχει πάντα κάποιο κοινό στο νου του, το οποίο όμως δεν μπορεί να προσδιορίσει εκ των προτέρων. Εκτός ίσως από τον εξειδικευμένο επιστήμονα, που γράφει για να κατοχυρώσει τη σκέψη του, την έρευνά του, τις εμπειρίες του και απευθύνεται σε ειδικούς σαν κι αυτόν, αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται για το αντικείμενό του.
Σ’ αυτό το σημείο, έρχεται στο νου, μια κατηγορία αναγνωστών, η οποία δεν εντάσσεται σ’ αυτές που προαναφέρθηκαν και παρουσιάζει μια ιδιορρυθμία. Είναι οι κριτικοί. Οι κριτικοί, όσο και αν φαίνεται παράξενο αυτή τη στιγμή, είναι πρώτα «αναγνώστες» (διαβάζουν ένα βιβλίο, μια ταινία κινηματογράφου, μια θεατρική παράσταση, μια συναυλία ακούγοντάς την) και μετά «γράφουν» τις απόψεις τους, για το κοινό τους, διότι έχουν κάποιο κοινό στο νου τους προς το οποίο απευθύνονται.
Προβλέπεται συνέχεια…
(Δημοσιεύτηκε στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ 4-5-1995)
Γράφει για τη δόξα, για την αναζήτηση της αλήθειας, για τα χρήματα;
Σε ποιους τα λέει; Σε όλους ανεξαιρέτως; Σε κάποιο ειδικό κοινό; Και αν ναι, σε ποιο;
Είναι λίγο συναρπαστικές αυτές οι απορίες όταν διατυπώνονται γραμμένες, παρ’ όλο που η εξέλιξη και οι συνεχείς ανακαλύψεις, τόσο στο θεωρητικό, όσο και στο θετικό πεδίο, έχουν αμβλύνει σήμερα το ενδιαφέρον των αναγνωστών σε σχέση με παλαιότερες εποχές. Όσο δε, και να φαίνονται αστείες, έχουν κάποια εξήγηση, γιατί αυτός που γράφει έχει πάντα κάποιο κοινό στο νου του, το οποίο όμως δεν μπορεί να προσδιορίσει εκ των προτέρων. Εκτός ίσως από τον εξειδικευμένο επιστήμονα, που γράφει για να κατοχυρώσει τη σκέψη του, την έρευνά του, τις εμπειρίες του και απευθύνεται σε ειδικούς σαν κι αυτόν, αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται για το αντικείμενό του.
Σ’ αυτό το σημείο, έρχεται στο νου, μια κατηγορία αναγνωστών, η οποία δεν εντάσσεται σ’ αυτές που προαναφέρθηκαν και παρουσιάζει μια ιδιορρυθμία. Είναι οι κριτικοί. Οι κριτικοί, όσο και αν φαίνεται παράξενο αυτή τη στιγμή, είναι πρώτα «αναγνώστες» (διαβάζουν ένα βιβλίο, μια ταινία κινηματογράφου, μια θεατρική παράσταση, μια συναυλία ακούγοντάς την) και μετά «γράφουν» τις απόψεις τους, για το κοινό τους, διότι έχουν κάποιο κοινό στο νου τους προς το οποίο απευθύνονται.
Προβλέπεται συνέχεια…
(Δημοσιεύτηκε στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ 4-5-1995)