Αυτό που με εκνευρίζει στον έρωτα
είναι η ικανότητά του να με μεταμορφώνει.
Προσπαθώ να τον σκοτώσω
αλλά συνήθως αυτοκτονεί.
Μοιάζει με την Ύπαρξη που με εξουθενώνει
τη νιώθω βάρος στους ώμους
ατροφικά φτερά που ενώ μεγαλώνουν
ποτέ δεν πετούν.
Μα αν είναι να χορέψω
θα χορέψω από κραυγή σε κραυγή
γιατί ο έρωτάς μου είναι
και πάλι
απεγνωσμένος.
Κι είναι αυτή η ματαιότητα της απόγνωσης
που με κάνει να χαμογελώ ειρωνικά.
(Του Νίκου Ερηνάκη, από τη συλλογή «Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου», εκδόσεις Ροές, 2009)