Κάθεσαι κάθε πρωί
σε καρέκλα εργασιακή, εργονομική
ακούς με προσοχή την προσταγή
συνταγή ηχηρή, πνιγηρή
σε διάταξη επιβεβλημένη
πιστός οπαδός
στα εκ της διευθύνσεως
περιβάλλον ειδεχθές, απεχθές
ζωές μικρές
ταγμένες
πικραμένες
πεταμένες
βορά στον γυμνό θεό
μπροστά στον υπολογιστή, στον εκτυπωτή,
απέναντι απ’ το φυτό
απ’ τη γλάστρα ανεξάρτητο
εισπνέεις το άγχος για πλούτο επιβεβλημένο
ναρκωτικό άκρως εθιστικό
περνάει η ζωή, ανεπιστρεπτί, αμαχητί
σφίγγεις τα κινητά φυλαχτά
δουλικά
κατηφής δεσμοφύλαξ στο διαδίκτυο
ονειρεύεσαι γη μακρινή, ελεύθερη
λυτρωμένη απ’ την αρμόδια αρχή
και ξυπνάς απρόθυμα
κατ’ εξακολούθησιν φυλακισμένος
σε θλιβερά αδιέξοδα
ναρκωμένος στον καιάδα της πραγματικότητας
και περιμένεις παθητικά
μοιρολατρικά
ν’ αλλάξει ο κόσμος.
Αυταπατάσαι οικτρά.
Τον εαυτό σου άλλαξε, αν το μπορείς ακόμα.
(Της Ερατώς Βαλλιανού από τη συλλογή «Φθινοπωρινή Ισημερία» - Εκδόσεις Γκοβόστη – 2009)
