Κλείνοντας την κριτική μου κατά την παρουσίαση της πρώτης σεζόν της Βροχής (που προβάλλεται αποκλειστικά στο Netflix), έγραφα: «Δεν ξέρω αν το παρατραβήξουν. Θεωρώ ότι μέχρις ενός σημείου, έχουν εξαντλήσει και τα εφέ και τα στοιχεία των εκπλήξεων και αποκαλύψεων». Βλέποντας τη δεύτερη σεζόν, δικαιώθηκα.
Η ιδέα της τοξικής βροχής που σκοτώνει τον πληθυσμό και των δύο παιδιών που επιβιώνουν και μπαίνουν σε περιπέτειες, προκειμένου να βρουν τον πατέρα τους (ο οποίος θεωρείται και υπεύθυνος γι’ αυτή την καταστροφή ως επιστήμων που ήταν επικεφαλής ενός πειραματικού προγράμματος) είναι μια καλή θεματική για ένα θρίλερ καταστροφής με οικολογικές διαστάσεις και χαρακτήρες που πλάθονται και μεταβάλλονται ανάλογα με τις ανάγκες της επιβίωσης.
Η ιδέα προχώρησε καλά. Το σενάριο είχε αληθοφάνεια, οι χαρακτήρες γήινοι και οι ανατροπές στο σενάριο τόσες όσες χρειάζονται για μια άνετη και με suspense παρακολούθηση της σειράς. Δυστυχώς η δεύτερη σεζόν (με τους ίδιους πρωταγωνιστές και νέους χαρακτήρες που έχουν μπει εν τω μεταξύ) έχοντας εξαντλήσει το θέμα του Εράσμους που είναι φορέας του φονικού ιού που προέρχεται από την τοξική βροχή, μας παρουσιάζει το νεαρό Εράσμους να προσπαθεί να τιθασεύσει τον ιό που κουβαλάει μέσα του και να σκοτώνει μόνον όσους επιθυμεί και όχι ανεξέλεγκτα όσους τον πλησιάζουν και τον αγγίζουν. Μια μετάλλαξη που τον μετατρέπει σε super-hero δηλαδή.
Το νέο αυτό στυλ της περιπέτειας φαίνεται ότι προσπαθεί να αγγίξει και ένα καινούργιο κοινό και αυτό δεν είναι κακό, το κακό είναι ότι μπορεί να χάσει μέρος του κοινού που είχε κερδίσει η πρώτη σεζόν.
(Βλ. κριτική της πρώτης σεζόν ΕΔΩ)
